2.6.17

αληθινά 34 στα 35

χθες το βράδυ, αφού ξαναέφαγα με τύψεις, κάπου εκεί που προσπαθούσα να ετοιμαστώ για να κοιμηθώ, ότι κι αν σημαίνει "ετοιμάζομαι για ύπνο", σε κάθε περίπτωση, κατάλαβα ότι μπήκε μία ολόκληρη βλεφαρίδα στο μάτι μου, και πήγα στον καθρέφτη, για να δω σε ποιο σημείο ακριβώς του ματιού μου είναι, και κοιτούσα και ξανακοιτούσα, και το μόνο που έβλεπα ήταν ότι τα μάτια μου είναι μικρά, είναι αληθινά μικρά, και μικραίνουν κάθε μήνα και περισσότερο, και το συναίσθημα να κοιτάς όλη αυτή την περιοχή από κοντά είναι σαν να κρατάς στο χέρι σου χάρτινη σακούλα από σουπερμάρκετ που είχε φράουλες μέσα, και οι φράουλες σιγα σιγά μουχλιάσανε, και η σακούλα έχει αρχίσει να μαζεύει και να μαζεύει, και ξέρεις τι θα βρείς μέσα, ή μάλλον, μπορεί και να μην ξέρεις τι θα βρείς μέσα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ανοίγεις την σακούλα να κοιτάξεις, σχεδόν σαν τις φράουλες του σρεντιγκερ ας πούμε. 

όμως τα μάτια μου τα έβλεπα μπροστά μου, και παρόλο που μίκραιναν, ήξερα ότι έρχεται δύσκολο βράδυ, όπως κάθε βράδυ σχεδόν, αλλά ειδικότερα τα βράδια που έβαλα τις τύψεις στην τσέπη μου και έφαγα βλέποντας κερμπ, και αναγκαστικά άρα, έβαλα πολύ βαθιά τον δείκτη μέσα στο μάτι μου, σάρωσα στην ουσία όλη ακριβώς την στρογγυλά κυρτή επιφάνεια του ματιού μου μέχρι να νιώσω οτι ακουμπάω την βλεφαρίδα που βρέθηκε σε λάθος σημείο, και τελικά την έβγαλα, αφού πέρασε ένα ολόκληρο εικοσάλεπτο ενόχλησης και ήπιας οδύνης.

και δεν είναι απλώς εικοσάλεπτο, γιατί ξύπνησα, και ακόμα πονάει το μάτι μου, αν ήταν οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος μου και το πείραζα για τόση πολλή ώρα σίγουρα θα μελάνιαζε.

και αναγκαστικά, σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει ανώτερο όργανο στο σώμα μου από την μύτη μου, γιατί ότι κι αν της κάνω εδώ και τόσα άπειρα χρόνια, τίποτα δεν βγαίνει προς τα έξω, και αναγκαστικά μαζεύονται όλα τα βάρη της και οι στεναχώριες της προς τα μέσα, και ούτε καν μπαίνει στην διαδικασία να εξωτερικεύσει αυτά που της συμβαίνουν.

όπως θα έπρεπε να κάνω κι εγώ μάλλον.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου