ξεκλείδωσε

πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να καταλάβω γιατί το tomboy είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει βγει ποτέ από τους άνιμαλ κολέκτιβ και τα σόλο πρότζεκτ και οτιδήποτε. 

θυμήθηκα, καταρχάς, μάλλον το θυμάμαι συχνά, ότι από μικρός, χαιρόμουν πάρα πολύ όταν άκουγα τραγούδια και δεν καταλάβαινα τους στίχους. είναι τόσο κλισέ σε αυτή την περίπτωση όλο αυτό το "συγγραφέας/αναγνώστης = ενωμένοι για πάντα στην αποκάλυψη του νοήματος" αλλά όταν τα πράγματα είναι διφορούμενα και θολά, είναι τόσο πιό έυκολο να ταυτιστείς με τα λεγόμενα κάποιου άγνωστου εκεί μακριά από σένα που ηχογραφούσε την φωνούλα του, σαν να ανοίξανε οι ουρανοί και να μπήκες μέσα και να σε πήρανε μαζί για πάντα μαζί τους, χωρίς ποτέ να κατάλαβες για ποιό λόγο ακριβώς δέχτηκες να σε πάρουν. 

είμαι σίγουρος ότι το tomboy είναι καλύτερο από οτιδήποτε άλλο, ίσως και να είναι ο καλύτερος δίσκος με τραγούδια-τραγούδια που έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια. και έστω, αν υπερβάλω στο παραπάνω, μπορώ να πω με βεβαιότητα τι είναι αυτό που το κάνει ανώτερο από το person pitch: είναι ανοσταλγικό και άχρονο. δεν φωνάζει για "αναπόληση σε μιάν άλλη παιδικότητα", ούτε στην πιθανή περιέργεια για το αν το παρελθόν μας φέρθηκε όπως θα θέλαμε. το κύριο συναίσθημα που παίρνω (και προφανώς είναι αυτό που θέλω να πάρω, και ίσως να το έπαιρνα και από άλλου αν δεν το έβρισκα εδώ) είναι η συνειδητοποίηση του παρόντος σαν αναγκαστική πραγματικότητα, και όλη η προσπάθεια που μαζεύεται σιγά-σιγά για να το κάνει υποφερτό και λιγότερο αβάσταχτο. 

ο δίσκος ξεκλείδωσε στο μυαλό μου σε δύο στιγμές: η πρώτη ήταν ενώ έτρεχα πάλι στο πάρκο, με τον ήλιο να με βαράει λιγάκι στο κεφάλι πριν να πέσει εντελώς, και ξεκίνησε να παίζει το surfer's hymn, και ένιωσα ακριβώς εκείνο το συναίσθημα που το λένε "εμψύχωση". μέχρι που σήκωσα και τις γροθιές μου ψηλά και δάκρυσα από ενθουσιασμό και χαρά. σαν να μου μετέφερε όλο το πείσμα του σύμπαντος. η φωνή του πάντα, ήταν πάντα σαν να προσπαθούσε να κερδίσει κι άλλα, χωρίς ποτέ να ακουγόταν παραπονεμένος. πάντα απαιτούσε πράγματα, που υπό άλλες συνθήκες ίσως να ήταν εξαρχής χαμένα. και πάλι δεν ξέρω, απλά σκέφτομαι ότι ενώ τα τραγούδια που γράφει ο avey tare, απλά μου φαίνονταν πάντα γαμήστερα, αλλά σούπερ μυστήρια ιδιοσυγκρασία πάνω τους ακουμπημένη, με τον πάντα, απλά σκεφτόμαι πάντα ότι πρέπει να σταματήσω να γκρινιάζω, να σταματήσω να πονάω στο βάρος της καθημερινότητας, να σταματήσω να σκέφτομαι ότι όλα είναι χάλια και ακόμα χειρότερα, να σταματήσω να κοιτάω τον εαυτό μου και να τον σιχαίνομαι, και απλά να προσπαθώ να προσπαθώ να προσπαθώ, σαν να είναι η προσπάθεια ο μόνος σίγουρος τρόπος για να στέκεσαι τουλάχιστον άνετα ανάμεσα στους δίπλα σου, σαν να παίρνει τα αυτονόητα και να στα τρίβει στην μούρη με χαρά.

η δεύτερη ήταν σήμερα, ακούγοντας το σκεϊτάδικο atiba song, με τα  τόσο μη-πάνταμπέαρ ντράμς και τις φωνάρες. ήμουν πάνω στο ποδήλατο και δεν είχα ακουστικά και το άκουγα από το άθλιο ηχείο του κινητού μου, και ένιωθα πως είχα ένα παιδάκι να με τραβάει από το παντελόνι και να μου λέει "ΑΝΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΞΥΠΝΑ. ΜΗ ΓΙΝΕΣΑΙ ΣΚΑΤΙΦΛΩΡΑΣ. ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΧΡΟΝΟ. ΜΗ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΟΤΙ ΣΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΟΥΝ ΟΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ. ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ"

το τόμποϊ είναι γεμάτο από στιγμές που θέλεις να πέσεις στο πάτωμα και να αρχίσεις να κάνεις κάμψεις και μετά να τρέχεις γύρω από το τετράγωνο μέχρι να ματώσουν τα πόδια σου. όσο διφορούμενοι και θολοί είναι οι στίχοι, τόσο συγκεκριμενότατο είναι το νόημα: το παρελθόν πέθανε, και θα πεθάνουμε όλοι μας μαζί του αν δεν κάνουμε κάτι να αλλάξουμε τον εαυτό μας.

νιώθω απέραντη ευτυχία που αποφάσισα να μην το ξεγράψω έτσι εύκολα, και συγχρόνως νιώθω απίθανες τύψεις που δεν ασχολήθηκα τόσο πολύ μαζί του νωρίτερα. αν πιάσω τα τραγούδια ένα ένα, όλα είναι συγκλονίστικα, τουλάχιστον αδιανόητα. το μόνο μου παράπονο είναι ότι η μίξη του alsatian darn στο εφτάϊντσο έχει πιο μαζεμένο ρυθμικό οχετό σε σχέση με το ελπί. επίσης καταλαβαίνω ότι ο sonic boom έκανε τον δίσκο αριστούργημα, και θυμάμαι να μου λέει κάποιος ότι το λάϊβ που παίξανε όλο τον δίσκο με τον panda, ήταν εκεί ψηλά στα καλύτερα λάϊβ που έχει δει στη ζωή του, σε my bloody valentine επίπεδα wall of sound σε ζωντανό ήχο.

μου πήρε μερικά χρόνια να καταλάβω ότι τελικά είμαι ερωτευμένος με τον noah lennox, αλλά όπως όλα τα πράγματα, αποσύρθηκα όταν κατάλαβα ότι υπάρχει πολύς κόσμος που είναι επίσης ερωτευμένος μαζί του. και ποτέ δεν μου άρεσε ο ανταγωνισμός. μας είναι πιό εύκολο σαν άνθρωποι να βρίσκουμε το ένα μικρό σημείο που είμαστε καλοί και να εγκλωβιζόμαστε σε αυτό, γιατί προφανώς δεν χρειάζεται να βελτιώσουμε τίποτα εκεί μεσα σε αυτό που ανήκει μόνο σε εμάς. 

αυτό που είναι τελικά το tomboy στα μάτια μου είναι το ακριβές embodiment αυτού του στίχου από το fight song των flaming lips:

"[cause] i'm a man, not a boy
and there are things you can't avoid;
you have to face them when you're not prepared to face them"

δεν θα είμαι ποτέ έτοιμος. αλλά θα κλαίω από χαρά, γιατί κανένας δεν πέθανε προσπαθώντας.

ράντομ

-αγόρασα brief interviews with hideous men, a supposedly fun thing i'll never do again και oblivion. σκοπεύω τον οκτώβριο να ξεκινήσω το infinite jest, και κάνω τις προετοιμασίες σωστά. είναι αλήθεια πως είχα αρκετούτσικο καιρό να απολαύσω τόσο πολύ το διάβασμα ενός συγγραφέα. 
-τον δίσκο του matthew dear τον περιμένω όσο τίποτα άλλο φέτος, έχω ακούσει το φετινό ep και το her fantasy τόσες πολλές φορές απανωτές με κολασμένα ριπίτ σε δεκάδες διαφορετικά μέρη, είναι τόσο κομματάρα αυτό το τραγούδι, και έχει τόσο μπασοφωνάρα ο καριόλης, και είναι τόσο όμορφος. ότι πρέπει για να αποκτήσεις εμμονές και πάλι και πάλι. νιώθω ότι είναι φόρμες που παρόλο που δεν αγγίζουν άρρωστα επίπεδα ιδεών, έχουν όσο innovation χρειάζεται για να μένει και φουλ χώρος για συναισθηματικούς κοιλιακούς και βόλτες με ψυχαναλυτικά ποδήλατα. και το πανάρισμα σε ότι κι αν κάνει είναι συγκλονίστικο.
-περιμένω με αρκετή χαρά τα 2 νέα τρακ στον δίσκο του φορ τετ, άκουγα τα 12ρια με προσήλωση, και μου ξαναέκανε το κλικ προχθές. το ελπι του στο 2010 δεν μου είχε αρέσει και τόσο, αλλά σκέφτόμαι ότι αν το ξανακούσω τώρα, μπορεί να μου κάτσει αλλιώς.
-υπάρχουν μέρες που ξυπνάω και κοιμάμαι και σκέφτομαι το tomboy όλη την ώρα, είναι παράξενο μάλλον. περιμένω και τον δίσκο των άνιμαλ, με χαμηλούτσικες προσδοκίες, οπότε μάλλον θα με περιμένουν σούπερ απρόσμενες και χαρούμενες εκπλήξεις.
-τα δύο περσινά του andy stott τα έχω ακούσει τόσο πολύ αυτές τις μέρες, που πιστεύω πως ότι μουσική κι αν προσπαθήσω να γράψω θα βγει αργόσυρτο ζοφερό πράμα στα 95bpm. δισκάρες δισκάρες δισκάρες, κι ας είναι άγγλος.
-είδα στον ύπνο μου προχθές ότι δάγκωσε ένα μικρό φίδι/τεράστιο έντομο τον σίμο, επειδή δεν τίναξε την κουβέρτα του πριν να κοιμηθεί. καλά φαινόταν μετά πάντως.
-χθες όμως, είδα ότι είχα κατέβει στην αθήνα, και έμεινα σε ένα σπίτι με 12 άτομα, όλοι άγνωστοι σε μένα. και ήταν μία κιθάρα ακριβώς δίπλα στην σκάλα, και πήγα να ανέβω και, την κούνησα, και καθόμουν και τυραννιόμουν μετά να την κάνω να σταθεί. δίπλα ακριβώς ήταν το στερεοφωνικό, έπαιζε τέρμα δυνατά μουσική. και από την κουζίνα άρχισε να μου φωνάζει ένας μπάρμπας και να μου λεει ότι είμαι ζώο και αγενής που έχω τόσο δυνατά μουσική. ο μπάρμπας ήταν ο δημήτρης μητροπάνος, και μέσα στον ύπνο μου ήμουν σίγουρος ότι έχει πεθάνει, αλλά όλοι μου λέγανε "όχι ρε αφού είναι εδώ μπροστά σου, πως γίνεται να είναι νεκρός"*, και μετά με έβριζε για ώρα, και δεν μπορούσα να του εξηγήσω με τίποτα ότι δεν φταίω εγώ για την μουσική, αλλά αυτός με ξέχεζε και με ξαναξέχεζε για ώρες ατελείωτες. μετά έψαχνα στο ίντερνετ να δω ποιά κομμάτια του άκη πάνου έχει πει, έτσι ώστε να του πω "κύριε μητροπάνο, αυτό και αυτό το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου", αλλά αυτός διάβασε τις σκέψεις μου και με ξαναέβρισε που τον είπα "κύριε μητροπάνο" και όχι απλώς δημήτρη. μετά από λίγο, ήρθαν δυο παιδιά που μένανε στο σπίτι, ένα ζευγάρι, και με ρωτούσαν γιατί αφού κατέβηκα στην αθήνα δεν πήγα να μείνω στους φίλους μου και προτίμησα να μείνω σε ένα άκυρο σπίτι με αγνώστους.
-το σκέφτηκα για αρκετή ώρα αλλά δεν είχα απάντηση να τους δώσω, τουλάχιστον όχι έτοιμη.


*περί νεκρών στα όνειρα: ένα άλλο βράδυ είδα ότι πέθανε η γιαγιά μου και ήμουν με τον πατέρα μου και τον παρηγορούσα, ήταν παράξενο, όσο παράξενο ήταν εκείνο το όνειρο που είχα βγάλει μικρά-μικρά πετραδάκια στα χέρια μου, το ένα δίπλα στο άλλο.