πέρασα κάμποση ώρα σκεφτόμενος γιατί το έκανα, και τι μου προσφέρει αυτό εδώ που το έχω και το βλέπω, και μετά ως συνήθως διάβαζα παλιά μου ποστ, και δεν καταλάβαινα καν τι σκεφτόμουν, αν και μερικές φορές καταλάβαινα, ήταν παράξενα γενικά.
σκέφτομαι καμιά φορά να αρχίσω να γράφω στα αγγλικά, αλλά θα ήταν ηλίθιο και κακό, κυρίως για την αγγλική γλώσσα. οπότε σταματάω να το σκέφτομαι. μετά όμως περνάει από το μυαλό μου να αρχίσω να γράφω για τους επόμενους μου δίσκους, αλλά απευθείας συνειδητοποιώ ότι κανένας δεν θα ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο. και γιατί ενδιαφέρεται όμως? για τα βιβλία που διάβασα? για το αν έκανα βόλτα στο πάρκο? για το αν βαρέθηκα την βέροια? για το αν σιχαίνομαι την αθήνα? δεν ξέρω, ποτέ δεν θα μάθω μάλλον, είναι αρκετά παράξενο.
προσπαθώ να γράψω, σκεφτόμενος ότι θα σκάσει το μπλάντερ μου αν δεν πάω στην τουαλέτα, αλλά πιέζομαι, και κρατιέμαι κι άλλο κι άλλο, μέχρι να φτάσει το πράγμα στο όριο, και θυμάμαι ότι για χρόνια ήταν η ζωή μου έτσι, φοβισμένος να κρατηθώ λίγο παραπάνω για το κατούρημα, μην γίνει καμιά μαλακία και δεν ξερω τι. τώρα τελευταία έχω σταματήσει να νοιάζομαι, γενικά έχω σταματήσει να νοιάζομαι. αγχώνομαι, παθαίνω κακό με χιλιάδες πράγματα, αλλά όλα είναι μικρά, ή έστω μικρότερα από αυτά που με διέλυαν παλιότερα. αλλά κατα τ'άλλα ήρεμοι ύπνοι, ήρεμοι ξύπνιοι, ένας παράδεισος.
αυτές τις μέρες διαβάζω μία ιστορία του μπαλαρντ που λέγεται "the waiting grounds" και σκέφτομαι ότι ο κύριος λόγος που είμαι πια χαρούμενος όλο και πιό συχνά είναι ότι με πολύ συγκεκριμένα βήματα κατάφερα να καταπολεμήσω την απόγνωση της διαρκούς αναμονής, φτάνοντας σε σημείο να έχω πιά ανοσία. νιώθω πραγματικά σπουδαία για αυτό το πράγμα (μέχρι να συμβεί κάτι και να ξαναπάω 2 χρόνια πίσω βέβαια) αλλά πραγματικά, είναι απίθανο συναίσθημα, σαν να έχω πάρει από πάνω της (της αναμονής) όλο το σημειολογικό βάρος (και το κυριολεκτικό της βάρος) και να μην έχει μείνει τίποτα, παρά μόνο κι άλλος χρόνος. και κάπως έτσι εφευρέθηκε κι άλλος ακόμα χρόνος, απίθανη εξέλιξη πραγματικά.
μου έχει μείνει η συνήθεια να κάνω 29 ριφρές την ώρα στο gmail, αλλά και πάλι, απλά το κάνω αντανακλαστικά. τι να πει κανείς, ποιός ξέρει σε ποιά γωνιά μας περιμένει η επόμενη τεράστια απογοήτευση, και συγχρόνως τι ωραία που είναι που ξέρεις ότι θα έρθει στα σίγουρα?
--
οπότε ας το κάνω, να γαμηθεί, πέρασε καιρός
--
υποθέτοντας ότι ο μεθεπόμενος μου δίσκος (αυτός μετά το ynl) είναι κάπως καθορισμένος, όχι ακριβώς τελειωμένος, αλλά ειναι εκεί, χωρίς να του δώσω έξτρα βάρος αναφορών εκ των υστέρων, παίρνω την απόφαση να ορίσω αναφορές για τον μεθε-μεθεπόμενο, που γράφτηκε ο περισσότερος (σε λέβελ σπαργάνων), αλλά ακόμα περιμένει να ηχογραφηθεί και να γραφτεί. αυτές είναι:
-το africa/brasil LP του jorge ben
-το missa luba LP
-το radio city των big star
-το harumi του harumi
και ακόμα δεν έχω καταλήξει σε τίτλο, αφού σκεφτόμουν για κάποιο διάστημα τα εξής:
-facets (που παραμένει ο τίτλος του φολντερ πάντως)
-head stairs
-high school grading system
ναι το τελευταίο σίγουρα όχι, ίσως να είχε νόημα για κάτι άλλο, όχι για τίτλο δίσκου όμως. χμμμ, και το the waiting grounds ακούγεται ωραίο τώρα που το σκέφτομαι.
είναι γενικά απίθανη φάση οι τίτλοι, θα μπορούσα να ξοδέψω μία ζωή ασχολούμενος μόνο με αυτό. εδώ και κανα χρόνο, ο φάκελος που έχει όλα τα μουσικά μου μέσα λέγεται THE TOTAL LIBRARY, και μόνο που είναι τόσο μπορχικό μου αρέσει να το κοιτάω. είναι ωραία η αίσθηση του "τα πάντα είναι εδώ" "όλα είναι εδώ" "το άπειρο είναι εδώ", σκέφτομαι ότι θα ήθελα να υπάρχει τρόπος να μετατρεπόταν σε κάτι πιό χειροπιαστό, αλλά απευθείας θα έχανε το νόημα.
επίσης, έχω ακόμα ένα "δίσκο" σχεδόν τελειωμένο, αλλά δεν είναι δίσκος, και μου αρέσει να το λέω "rhythm profiles" ακούγεται τέλειο, ειδικά για τα κουραδοντραμς που έχει εκεί μέσα.
και όπως είναι λογικό, πάλι δεν θα γίνει τίποτα, και απλά θα κοιτάμε το άπειρο, εγώ και οι φάκελοι με τα ωραία ονόματα.
28.11.12
τεσσερα
-σκέφτομαι πόσες φορές έχω νιώσει αγνό φθόνο για έναν μουσικό, με την έννοια του να τον ζηλεύω τόσο πολύ ώστε να περνάω το σημείο που μπορώ να χαρώ τα τραγούδια και απλά να σκέφτομαι ότι παραείναι γαμηστερός και απλά πρέπει να σταματήσω να ακούω γιατί στο τέλος θα με πιάσει κατάθλιψη από το κόμπλεξ κατωτερότητας. ο γαμημένος ο κεβιν πάρκερ είναι ένας τέτοιος τύπος, τον σιχαίνομαι, βλέπω την σκατόφατσά του και θα ήθελα να του φάνε τα αυτιά αρουραίοι.
-παρόλαυτα χαίρομαι που ακόμα το νιώθω αυτό, γιατί μου αρέσει που γίνομαι εμμονικός από τα νεύρα και παθαίνω κακό, και μετά μπαίνω στην διαδικασία να ακούω πρόχειρες ηχογραφήσεις μου μπας και βρω τίποτα της προκοπής εκεί μέσα (και προφανώς δεν βρίσκω τίποτα απολύτως, ένα κενό, ένα τεράστιο κενό μόνο και τίποτα άλλο)
-τώρα είναι η ώρα της ημέρας που θα έπρεπε να δούλευα αλλά αυτός ο καφές που ήπια λειτουργεί ανάποδα μάλλον, δεν ξέρω τι σκατά συμβαίνει. ξεκίνησα να πίνω καφέ εδώ και 2 μήνες σχεδόν, προφανώς και μόνο ντεκαφ, παρόλο που διάβασα κάπου ότι και αυτός έχει καφεΐνη, μάλλον όση χρειάζεται για να με πιάνει η μαλακία, δεν ξέρω. είναι ωραία η διαδικασία του καφέ, αλλά ξεχνάω να πίνω, οπότε δεν έχει και πολύ νόημα, τα πάντα αποκτάν την κουλ αξία τους μόνο όταν γίνονται κατ'επανάληψη, αλλιώς είναι απλώς εξάψεις μαλακίας, όχι πως μετά δεν συνεχίζουν να είναι μαλακίες, απλά η έξαψη δείχνει και ηλιθιότητα μαζί. χμμμμ.
-γαμημένε κεβιν πάρκερ. τι φάση? γιατί? τουλάχιστον το εξώφυλλο του φετινού σου δίσκου ειναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ, αυτό ναι, με κάνει να νιώθω λίγο καλύτερα. (όχι και πολύ όμως)
-γαμημένα jbl control 1 pro, γιατί τα wall mount σας είναι τόσο ακριβά? δεν μπορώ να καταλάβω.
-και πάλι, δεν ξέρω, ίσως φέτος να νιώθω ότι μου λείπουν περισσότερο οι φίλοι μου, αλλά χμμμ, γιατί αλήθεια περνάνε ΤΟΣΟ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΓΡΗΓΟΡΑ οι εβδομαδες από το καλοκαίρι στα χριστούγεννα? ο νοεμβριος ειναι ο αγαπημενος μου μηνας εβερ, και κάθε χρόνο δεν προλαβαίνω καν να καταλαβω οτι υπάρχει, με την μία τελειώνει.
-γαμημένε κέβιν πάρκερ, μερικές φορές είσαι θεός, αλλά ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσω είναι να σκέφτομαι ότι είσαι σαν μια ούρμπαν αουτφίτερς βερσιόν των κασαμπιαν και των κουλα σέϊκερ.
21.11.12
in ballast to the white #LP3
"the shift was imperceptible. at first a slight change of perspective, a fading and regrouping of outlines. somewhere a focus slipped, a shadow swung slowly across a wall, its angles breaking and lengthening. the motion was fluid, a procession of infinitesimals, but gradually its total direction emerged.
the gymnasium was shrinking. inch by inch, the walls were moving inwards, encroaching across the periphery of the floor. as they shrank towards each other their features altered: the rows of skylights below the ceiling blurred and faded, the power cable running along the base of the wall merged into the skirting board, the square baffles of the air vents vanished into the grey distemper.
above, like the undersurface of an enormous lift, the ceiling sank towards the floor."
από την ιστορία manhole 69, του j.g. ballard (γράφτηκε το 1957)
the gymnasium was shrinking. inch by inch, the walls were moving inwards, encroaching across the periphery of the floor. as they shrank towards each other their features altered: the rows of skylights below the ceiling blurred and faded, the power cable running along the base of the wall merged into the skirting board, the square baffles of the air vents vanished into the grey distemper.
above, like the undersurface of an enormous lift, the ceiling sank towards the floor."
από την ιστορία manhole 69, του j.g. ballard (γράφτηκε το 1957)
1.11.12
Live in London 15/11
just a quick heads-up, and i'll be posting more about it in the next few days. i am playing live in london, with my dearest friend Vasilis Moschas (POLYGRAINS), on the 15th of November (this is a thursday). one of the most handsome guys in the universe, Kostis Kilymis, stepped up and organized this (in his Cottage Mixtapes promoter guise) and i am extremely excited about it. this will be in Macbeth, and check out more details over at DFA, and here is the facebook event.
5.10.12
end-of-end-of-line mix
στα αγγλικά για λόγους ευκολίας:
i just uploaded a mix for pig mag containing lots of unreleased music, mostly from the stitches era. plus some other shit. these nice people asked me to do a mix, and I was thinking about doing it with records that i bought while living here in milan. but then i thought that this is good opportunity to gather some of my unreleased tracks.
i just uploaded a mix for pig mag containing lots of unreleased music, mostly from the stitches era. plus some other shit. these nice people asked me to do a mix, and I was thinking about doing it with records that i bought while living here in milan. but then i thought that this is good opportunity to gather some of my unreleased tracks.
in fact, the last few months were quite intense, because i was literally struggling to finish my thesis. but now the new academic year has started, and milan is about to get super cold, and that makes me extremely happy and excited.
also, here is the soundcloud link. plus some updates are coming up in the next few days.
2.10.12
αλλαγές
πρώτη χρονιά χωρίς ακαδημαϊκά άγχη. αλλά με χοληστερίνη. και άγχος που πριν να εξαφανιστεί εγίνε ήδη καρκινάκος (μάλλον).
αλλά πήγα για πρώτη φορά στην ζωή μου σε κολυμβητήριο, και ξεκίνησα να πίνω καφέ (χωρίς καφεϊνη εννοείται) καθημερινά και με χαρά. επίσης αδυνατώ να ανοίξω βιβλίο (παρόλαυτά έχω και τα κοιτάω δίπλα στο κρεβάτι μου: οι λεξεις και τα πράγματα του φουκώ, w του περέκ, a supposedly fun thing του df wallace, το τέλος της μικρής μας πόλης του χατζή, και το leviathan του paul auster. όυτε καν πολ οστερ δεν μπορώ να διαβάσω)
είναι βαρετά όλα αυτά που γράφω, δεν έχουν καν λόγο ύπαρξης.
αλλά πήγα για πρώτη φορά στην ζωή μου σε κολυμβητήριο, και ξεκίνησα να πίνω καφέ (χωρίς καφεϊνη εννοείται) καθημερινά και με χαρά. επίσης αδυνατώ να ανοίξω βιβλίο (παρόλαυτά έχω και τα κοιτάω δίπλα στο κρεβάτι μου: οι λεξεις και τα πράγματα του φουκώ, w του περέκ, a supposedly fun thing του df wallace, το τέλος της μικρής μας πόλης του χατζή, και το leviathan του paul auster. όυτε καν πολ οστερ δεν μπορώ να διαβάσω)
είναι βαρετά όλα αυτά που γράφω, δεν έχουν καν λόγο ύπαρξης.
16.9.12
περσοναλ (έγραφα προχτές που καιγόμουν κατά τις 4 το βράδυ με την διπλωματική, περιμένοντας το weka να τελειώσει κάτιτις, και έλεγα να το διορθώσω, αλλά δεν θέλω καν να το διαβάσω πάλι, οπότε νατο)
δεν περναω καλά που δουλεύω για την διπλωματική μου τον τελευταίο ενάμιση μήνα. θεωρητικά δουλεύω από μέσα μαϊου, ίσως και λίγο περισσότερο, αλλά και πάλι, βαριέμαι, πονάω, υποφέρω, μου είναι αφόρητο, δύσκολο. προφανώς είναι θέμα χρονισμού, αλλά και πάλι, δεν θα έπρεπε, θα ήταν πιό σωστό να ένιωθα έστω και μία μικρή χαρά κάνοντας το όλο αυτό.
συγχρόνως, νιώθω ότι κάποιος με έχει καταραστεί για όλα αυτά τα χρόνια που αποφεύγω να ασχολήθω με όλα τα τεχνικά θέματα. (προβλήματα με windows, με osx, με μνήμες, με σκληρούς, με memory management, με matlab, με weka, με java, με liblinear, με συμβατότητες, με libsvm, με επεξεργαστές, με commandpaths, runtime problems, με βέλτιστα bitrates, με χιλιάδες χιλιάδες πράγματα), με χιλιάδες αηδίες που απλά αποφάσισα ότι σιχαίνομαι τον κλάδο μου και όλα αυτά, μόνο και μόνο για να μην τα ξαναβρώ μπροστά μου, και έχουν έρθει όλα και με λούζουν εδώ και μήνες.
σιχαίνομαι την ζωή μου τις τελευταίες βδομάδες, και η μόνη σκέψη που μπορεί να με ηρεμήσει είναι ότι τουλάχιστον έχω πείσει τον εαυτό μου ότι είναι η τελευταία γαμημένη φορά που ασχολούμαι με όλα αυτα. και παρόλο που πίστευα ότι αυτό σημειολογικά θα με ανέβαζε σε λέβελ χαράς και περιέργειας, μου προξενεί ακριβώς το αντίθετο, μου εντείνει την αηδία και την τάση για εμετό.
για να κάτσω να δουλέψω κατεβάζω ρεντ μπουλ και ξενυχτάω τα βράδια, ένα σιχαμένο μίγμα υπερέντασης, άγχους και βαρεμάρας, σαν να πρέπει να αποδείξω στον εαυτό μου πράγματα που δεν πίστευα ότι υπάρχει λόγος να τα βρω μπροστά μου. και ο οργανισμός μου αντιδράει, κάθεται ακίνητος και με κοιτάει, σιχαινόμαστε ο ένας τον άλλον, με μίσος αυτός και με απάθεια εγώ.
έκλασε ο σκληρός από το λάπτοπ, έγραφα με το νέτμπουκ της μάνας μου, έβαλα τον πατέρα μου να μου στείλει το κουτί από την αθήνα, και τα κοιτάω όλα μαζι και θέλω να ανόιξω μια πελώρια τρύπα στον κώλο μου και να τα βάλω μέσα, και να εξαφανιστούν όλα μαζί και στο τέλος με μαγικό αναδρομικό τρόπο να χωθώ και εγώ εκεί μεσα.
και πίνω ρεντμπουλ σαν να ειμαι 2ο έτος, τότε που καθόμουν στο λίνουξ και χαιρόμουν νομίζοντας ότι το prog II και το prog III θα μου είναι χρήσιμα, και ότι αυτό το τέλειο βιβλίο για τους compilers με τον κόκκινο δράκο θα μου είναι χρήσιμο για μια ζωή, ας το αγοράσω, τι έχω να χάσω?
το παράξενο είναι ότι αν τα μονοπάτια του μπόρχες τα έβλεπα, θα ήθελα να έχω την ευκαιρία να κοιτάξω πως θα ήταν η ζωή μου αν πήγαινε προς τα εκεί. (για την ακρίβεια πως θα ήταν αν δεν γνώριζα την κωστάντια)
θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν χαρούμενος με όλο αυτό, με όλο αυτόν τον κλάδο, θα περνούσα πολύ ωραία με 2-3 ανοιχτές κονσόλες, πάντα μου άρεσε αυτό το πράσινο πάνω στο μαύρο, ακόμα και τώρα, μισό κιλλ να κάνω, νομίζω ότι κάτι κέρδισα, τόση βλακεία κουβαλάω.
και ξυπνάω, ακούω το νέο ανιμαλ κολέκτιβ, προσπαθω να δουλέψω/διαβάσω, νιώθω τύψεις που δεν μπορώ, βγαίνω να περπατήσω και ακούω το νέο άνιμαλ κολέκτιβ, νιώθω τύψεις που βγηκα και περπάτησα, γυρνάω σπίτι για μεσημεριανό, πέφτω για ύπνο και ακούω το νέο άνιμαλ κολέκτιβ, ξυπνάω παράξενα, σαν να με περπατούσανε ενώ κοιμόμουνα, βλέπω όνειρα με τουαλέτες που βουλώνουν και βγάζω τα σκατά και τα κωλόχαρτα με τα χέρια μου για να ξεβουλώσουν, ακούω το άνιμαλ κολέκτιβ, πάω βολτα με το ποδήλατο, νιώθω άσχημα που δεν διάβασα, προσπαθώ να δουλέψω, έχει πάει ήδη αργά, πιστεύω ότι θα δουλέψω από την επόμενη μέρα, και την άλλη μέρα ξυπνάω χαρούμενος, απλά γιατί για μερικές στιγμές ξεχνάω ότι έχω να δουλέψω, και εκεί χαρούμενος μέσα στην βλακεία μου, θυμάμαι τι γίνεται πραγματικά, και ανεβοκατεβαίνω στο χάος.
όταν ήμουν 3ο-4ο έτος, είχα περάσει μια κακή περίοδο, είχε κρατήσει περίπου δέκα μέρες, κοιμόμουν όλη μέρα, έτρωγα αχλάδια, καθόμουν σπίτι, προσπαθούσα να διαβάσω, προσπαθούσα να γράψω μουσική, ήταν όλα ένα σκατό γκρι, τα πάντα, και τα όνειρα μου ήταν περίεργα, με ζευγάρια που ο άντρας ήταν στα έγκατα της γης και γυρνούσε ένα παράξενο τροχό, και η γκόμενα του τον κοιτούσε από πάνω και ήταν χαρούμενη, και ξυπνούσα και τα φώτα ήταν κλειστά και δεν ήξερα αν πρέπει να ξανακοιμηθώ ή να φύγω.
και κάθομαι κάθε μέρα, ακούω τα παιδάκια από το παράθυρο, που ξεκωλιάζονται να φωνάζουν, και μπλέκουν με το νέο άνιμαλ κολέκτιβ, και φοράω πιο χοντρά ακουστικά, και μετά όταν προσπαθώ να ξαπλώσω φορώντας τα δεν είμαι άνετα και πρέπει να σηκωθώ, και μετά φεύγει ο ύπνος μου.
snow leopard ή mountain lion, τα fiction ή τα non-fiction του david foster wallace, καινούρια μπαταρία ή παλιά μπαταρία, φιστικοβούτυρο ή μαρμελάδα (μάλλον τίποτα απο δώ και πέρα), danse manatee ή here comes the indian, 2Gb ή 3Gb heap size, avey tare ή panda bear, φόρμαν ή τσέϊς, κίτρινα βανς ή καφέ βανς, κλωτσιά στο μουνί ή κλωτσιά στ'αρχίδια, καρπούζι ή σταφύλια, ποδήλατο ή πόδια, liblinear ή libsvm, LADTrees ή RandomForest, σεντόνι ή πάπλωμα
συγχρόνως, νιώθω ότι κάποιος με έχει καταραστεί για όλα αυτά τα χρόνια που αποφεύγω να ασχολήθω με όλα τα τεχνικά θέματα. (προβλήματα με windows, με osx, με μνήμες, με σκληρούς, με memory management, με matlab, με weka, με java, με liblinear, με συμβατότητες, με libsvm, με επεξεργαστές, με commandpaths, runtime problems, με βέλτιστα bitrates, με χιλιάδες χιλιάδες πράγματα), με χιλιάδες αηδίες που απλά αποφάσισα ότι σιχαίνομαι τον κλάδο μου και όλα αυτά, μόνο και μόνο για να μην τα ξαναβρώ μπροστά μου, και έχουν έρθει όλα και με λούζουν εδώ και μήνες.
σιχαίνομαι την ζωή μου τις τελευταίες βδομάδες, και η μόνη σκέψη που μπορεί να με ηρεμήσει είναι ότι τουλάχιστον έχω πείσει τον εαυτό μου ότι είναι η τελευταία γαμημένη φορά που ασχολούμαι με όλα αυτα. και παρόλο που πίστευα ότι αυτό σημειολογικά θα με ανέβαζε σε λέβελ χαράς και περιέργειας, μου προξενεί ακριβώς το αντίθετο, μου εντείνει την αηδία και την τάση για εμετό.
για να κάτσω να δουλέψω κατεβάζω ρεντ μπουλ και ξενυχτάω τα βράδια, ένα σιχαμένο μίγμα υπερέντασης, άγχους και βαρεμάρας, σαν να πρέπει να αποδείξω στον εαυτό μου πράγματα που δεν πίστευα ότι υπάρχει λόγος να τα βρω μπροστά μου. και ο οργανισμός μου αντιδράει, κάθεται ακίνητος και με κοιτάει, σιχαινόμαστε ο ένας τον άλλον, με μίσος αυτός και με απάθεια εγώ.
έκλασε ο σκληρός από το λάπτοπ, έγραφα με το νέτμπουκ της μάνας μου, έβαλα τον πατέρα μου να μου στείλει το κουτί από την αθήνα, και τα κοιτάω όλα μαζι και θέλω να ανόιξω μια πελώρια τρύπα στον κώλο μου και να τα βάλω μέσα, και να εξαφανιστούν όλα μαζί και στο τέλος με μαγικό αναδρομικό τρόπο να χωθώ και εγώ εκεί μεσα.
και πίνω ρεντμπουλ σαν να ειμαι 2ο έτος, τότε που καθόμουν στο λίνουξ και χαιρόμουν νομίζοντας ότι το prog II και το prog III θα μου είναι χρήσιμα, και ότι αυτό το τέλειο βιβλίο για τους compilers με τον κόκκινο δράκο θα μου είναι χρήσιμο για μια ζωή, ας το αγοράσω, τι έχω να χάσω?
το παράξενο είναι ότι αν τα μονοπάτια του μπόρχες τα έβλεπα, θα ήθελα να έχω την ευκαιρία να κοιτάξω πως θα ήταν η ζωή μου αν πήγαινε προς τα εκεί. (για την ακρίβεια πως θα ήταν αν δεν γνώριζα την κωστάντια)
θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν χαρούμενος με όλο αυτό, με όλο αυτόν τον κλάδο, θα περνούσα πολύ ωραία με 2-3 ανοιχτές κονσόλες, πάντα μου άρεσε αυτό το πράσινο πάνω στο μαύρο, ακόμα και τώρα, μισό κιλλ να κάνω, νομίζω ότι κάτι κέρδισα, τόση βλακεία κουβαλάω.
και ξυπνάω, ακούω το νέο ανιμαλ κολέκτιβ, προσπαθω να δουλέψω/διαβάσω, νιώθω τύψεις που δεν μπορώ, βγαίνω να περπατήσω και ακούω το νέο άνιμαλ κολέκτιβ, νιώθω τύψεις που βγηκα και περπάτησα, γυρνάω σπίτι για μεσημεριανό, πέφτω για ύπνο και ακούω το νέο άνιμαλ κολέκτιβ, ξυπνάω παράξενα, σαν να με περπατούσανε ενώ κοιμόμουνα, βλέπω όνειρα με τουαλέτες που βουλώνουν και βγάζω τα σκατά και τα κωλόχαρτα με τα χέρια μου για να ξεβουλώσουν, ακούω το άνιμαλ κολέκτιβ, πάω βολτα με το ποδήλατο, νιώθω άσχημα που δεν διάβασα, προσπαθώ να δουλέψω, έχει πάει ήδη αργά, πιστεύω ότι θα δουλέψω από την επόμενη μέρα, και την άλλη μέρα ξυπνάω χαρούμενος, απλά γιατί για μερικές στιγμές ξεχνάω ότι έχω να δουλέψω, και εκεί χαρούμενος μέσα στην βλακεία μου, θυμάμαι τι γίνεται πραγματικά, και ανεβοκατεβαίνω στο χάος.
όταν ήμουν 3ο-4ο έτος, είχα περάσει μια κακή περίοδο, είχε κρατήσει περίπου δέκα μέρες, κοιμόμουν όλη μέρα, έτρωγα αχλάδια, καθόμουν σπίτι, προσπαθούσα να διαβάσω, προσπαθούσα να γράψω μουσική, ήταν όλα ένα σκατό γκρι, τα πάντα, και τα όνειρα μου ήταν περίεργα, με ζευγάρια που ο άντρας ήταν στα έγκατα της γης και γυρνούσε ένα παράξενο τροχό, και η γκόμενα του τον κοιτούσε από πάνω και ήταν χαρούμενη, και ξυπνούσα και τα φώτα ήταν κλειστά και δεν ήξερα αν πρέπει να ξανακοιμηθώ ή να φύγω.
και κάθομαι κάθε μέρα, ακούω τα παιδάκια από το παράθυρο, που ξεκωλιάζονται να φωνάζουν, και μπλέκουν με το νέο άνιμαλ κολέκτιβ, και φοράω πιο χοντρά ακουστικά, και μετά όταν προσπαθώ να ξαπλώσω φορώντας τα δεν είμαι άνετα και πρέπει να σηκωθώ, και μετά φεύγει ο ύπνος μου.
snow leopard ή mountain lion, τα fiction ή τα non-fiction του david foster wallace, καινούρια μπαταρία ή παλιά μπαταρία, φιστικοβούτυρο ή μαρμελάδα (μάλλον τίποτα απο δώ και πέρα), danse manatee ή here comes the indian, 2Gb ή 3Gb heap size, avey tare ή panda bear, φόρμαν ή τσέϊς, κίτρινα βανς ή καφέ βανς, κλωτσιά στο μουνί ή κλωτσιά στ'αρχίδια, καρπούζι ή σταφύλια, ποδήλατο ή πόδια, liblinear ή libsvm, LADTrees ή RandomForest, σεντόνι ή πάπλωμα
4.8.12
γιατί αγαπάω την βέροια?
είναι σίγουρο ότι συνεχίζω να την αγαπάω γιατί έρχομαι με χαρά και δεν έχει χρειαστεί να μείνω εδώ από ανάγκη. σκέφτομαι όμως, ότι σε κάθε περίπτωση αυτό θα ίσχυε για κάθε μέρος. οπότε ίσως να μην υπάρχει λόγος να το συμπεριλάβω στους πιθανούς λόγους.
χμμμ, άρα είναι σίγουρο ότι η διαδικασία γκρίνιας για το περιβάλλον, όπως για όλα τα πράγματα, αν και μάλλον η γκρίνια είναι η λάθος λέξη, έχει να κάνει με το πως επιβλήθηκαν πάνω μας, ή πως αναγκαστήκαμε να τα κάνουμε εξαρχής. όμως έχω την αίσθηση ότι αυτό είναι κάτι τόσο αυτονόητο, που ακόμα και οι τέσσερις γραμμές που ξόδεψα για να το περιγράψω είναι περιττές και άσκοπες. (περιττός και άσκοπος. ποιά είναι η εννοιολογική τους σχέση?)
με απόλυτο τρόπο, η βέροια είναι το μέρος που έχω αφιερώσει τόσο πολύ χρόνο για να το σιχαθώ για τα μορφολογικά του χαρακτηριστικά και την αισθητική που το περιβάλλει, ώστε έφτασε εδώ και μερικά χρόνια στο σημείο να μην έχει να μου προσφέρει καμία απολύτως χαρά για εξερεύνηση των υπόλοιπων πιθανών απείρων εκδοχών. ίσως να μπορούσα να πω ότι είναι το μέρος που η απειρία τερματίστηκε, με πεπερασμένο τρόπο. ότι ήταν να δω το είδα, ξέρω τι είναι αυτό που θα με κάνει χαρούμενο, ξέρω τον συγκεκριμένο τρόπο που θα με κάνει χαρούμενο, και επίσης, έχω καταφέρει με ολοκληρωτικά απόλυτο τρόπο να φιλτράρω όλα τα ανεπιθύμητα στοιχεία που σε άλλες συνθήκες θα πολλαπλασιάζαν τα κόμπλεξ μου και θα με κάναν να υποφέρω. και έτσι, από την στιγμή που δεν υπάρχει εξερεύνηση των υπόλοιπων κλαδιών των δέντρων που ξεκινάνε από μέσα (το σπίτι μου) προς τα έξω (η πόλη και το εξώτερο περιβάλλον της), αναγκαστικά όλη αυτή η εξερεύνηση λαμβάνει χώρο από το μέσα (το δωμάτιο μου) προς το ακόμα πιό μέσα.
έχει περίπου δύο χρόνια από τότε που ξεκίνησα να διαβάζω μπόρχες, που παπαγαλίζω συνέχεια μία φράση, η οποία δεν γνωρίζω καν με βεβαιότητα αν είναι όντως ακριβές quote του μπόρχες, ή απλά μου φάνηκε πως το διάβασα, ή απλά μου είπε κάποιος ότι ανήκει στον μπόρχες, και από τότε την έχω κάνει λάστιχο και την κολλάω όπου μου φαίνεται βολικό: "όσο άπειρος είναι ο πλανήτης, ο γαλαξίας μας και το σύμπαν, άλλο τόσο άπειρο είναι το δωμάτιο που ζούμε και το μικρό του κομμάτι μέσα στο οποίο αποφασίσαμε να κινηθούμε"
είναι όντως πολύ βολικό, γιατί κάνει να φαίνεται επιλογή η όποια ανάγκη σε οδηγεί στο να εξοβελιστείς σε μέρη ανεπιθύμητα και όχι κουλ. είναι μία φράση η οποία είναι αρκετά βοηθητική στο να γίνεται λιγότερο δυσβάσταχτο το βάρος των περιστάσεων που αναγκάζει σε λύσεις που σου κόβουν με το ζόρι τα κλαδιά του δέντρου των επιλογών. ίσως να είναι απλά μία άμυνα, γιατί είναι πιό εύκολο να συμβιβαστείς ότι αποκλείεται να δεις τα πάντα στη ζωή σου, από το να προσπαθείς για πάντα να κάνεις τικ στην λίστα με τα άπειρα to-do's που δεν τελειώνουν ποτέ.
όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, θαύμαζω περισσότερο τους ανθρώπους που δεν έχουν κουνήσει τον κώλο τους από ένα μέρος (το οποίο τις περισσότερες φορές είναι σχεδόν γκροτέσκ στα αρνητικά που διαθέτει) παρά βερολινέζους, νεουορκέζους, κουλ γιαπωνεζόφιλους, λονδρέζους. ίσως απλώς να μπλέκονται και τα κόμπλεξ μου εδώ, χωρίς να μπορώ να τα δω όλα τόσο καθαρά, αλλά σκέφτομαι ότι για πάντα για πάντα για παντα, το ότι ο σκαρίμπας δεν κουνήθηκε ποτέ στη ζωή του απο την γαμημένη χαλκίδα και έγραφε αυτά τα πράγματα, να αυτό, αυτό σημαίνει σύμπαν, αυτό είναι ο ορισμός του άπειρου, αυτό σημαίνει απειρία των εκδοχών.
χμμμ, άρα είναι σίγουρο ότι η διαδικασία γκρίνιας για το περιβάλλον, όπως για όλα τα πράγματα, αν και μάλλον η γκρίνια είναι η λάθος λέξη, έχει να κάνει με το πως επιβλήθηκαν πάνω μας, ή πως αναγκαστήκαμε να τα κάνουμε εξαρχής. όμως έχω την αίσθηση ότι αυτό είναι κάτι τόσο αυτονόητο, που ακόμα και οι τέσσερις γραμμές που ξόδεψα για να το περιγράψω είναι περιττές και άσκοπες. (περιττός και άσκοπος. ποιά είναι η εννοιολογική τους σχέση?)
με απόλυτο τρόπο, η βέροια είναι το μέρος που έχω αφιερώσει τόσο πολύ χρόνο για να το σιχαθώ για τα μορφολογικά του χαρακτηριστικά και την αισθητική που το περιβάλλει, ώστε έφτασε εδώ και μερικά χρόνια στο σημείο να μην έχει να μου προσφέρει καμία απολύτως χαρά για εξερεύνηση των υπόλοιπων πιθανών απείρων εκδοχών. ίσως να μπορούσα να πω ότι είναι το μέρος που η απειρία τερματίστηκε, με πεπερασμένο τρόπο. ότι ήταν να δω το είδα, ξέρω τι είναι αυτό που θα με κάνει χαρούμενο, ξέρω τον συγκεκριμένο τρόπο που θα με κάνει χαρούμενο, και επίσης, έχω καταφέρει με ολοκληρωτικά απόλυτο τρόπο να φιλτράρω όλα τα ανεπιθύμητα στοιχεία που σε άλλες συνθήκες θα πολλαπλασιάζαν τα κόμπλεξ μου και θα με κάναν να υποφέρω. και έτσι, από την στιγμή που δεν υπάρχει εξερεύνηση των υπόλοιπων κλαδιών των δέντρων που ξεκινάνε από μέσα (το σπίτι μου) προς τα έξω (η πόλη και το εξώτερο περιβάλλον της), αναγκαστικά όλη αυτή η εξερεύνηση λαμβάνει χώρο από το μέσα (το δωμάτιο μου) προς το ακόμα πιό μέσα.
έχει περίπου δύο χρόνια από τότε που ξεκίνησα να διαβάζω μπόρχες, που παπαγαλίζω συνέχεια μία φράση, η οποία δεν γνωρίζω καν με βεβαιότητα αν είναι όντως ακριβές quote του μπόρχες, ή απλά μου φάνηκε πως το διάβασα, ή απλά μου είπε κάποιος ότι ανήκει στον μπόρχες, και από τότε την έχω κάνει λάστιχο και την κολλάω όπου μου φαίνεται βολικό: "όσο άπειρος είναι ο πλανήτης, ο γαλαξίας μας και το σύμπαν, άλλο τόσο άπειρο είναι το δωμάτιο που ζούμε και το μικρό του κομμάτι μέσα στο οποίο αποφασίσαμε να κινηθούμε"
είναι όντως πολύ βολικό, γιατί κάνει να φαίνεται επιλογή η όποια ανάγκη σε οδηγεί στο να εξοβελιστείς σε μέρη ανεπιθύμητα και όχι κουλ. είναι μία φράση η οποία είναι αρκετά βοηθητική στο να γίνεται λιγότερο δυσβάσταχτο το βάρος των περιστάσεων που αναγκάζει σε λύσεις που σου κόβουν με το ζόρι τα κλαδιά του δέντρου των επιλογών. ίσως να είναι απλά μία άμυνα, γιατί είναι πιό εύκολο να συμβιβαστείς ότι αποκλείεται να δεις τα πάντα στη ζωή σου, από το να προσπαθείς για πάντα να κάνεις τικ στην λίστα με τα άπειρα to-do's που δεν τελειώνουν ποτέ.
όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, θαύμαζω περισσότερο τους ανθρώπους που δεν έχουν κουνήσει τον κώλο τους από ένα μέρος (το οποίο τις περισσότερες φορές είναι σχεδόν γκροτέσκ στα αρνητικά που διαθέτει) παρά βερολινέζους, νεουορκέζους, κουλ γιαπωνεζόφιλους, λονδρέζους. ίσως απλώς να μπλέκονται και τα κόμπλεξ μου εδώ, χωρίς να μπορώ να τα δω όλα τόσο καθαρά, αλλά σκέφτομαι ότι για πάντα για πάντα για παντα, το ότι ο σκαρίμπας δεν κουνήθηκε ποτέ στη ζωή του απο την γαμημένη χαλκίδα και έγραφε αυτά τα πράγματα, να αυτό, αυτό σημαίνει σύμπαν, αυτό είναι ο ορισμός του άπειρου, αυτό σημαίνει απειρία των εκδοχών.
24.7.12
ξεκλείδωσε
πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να καταλάβω γιατί το tomboy είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει βγει ποτέ από τους άνιμαλ κολέκτιβ και τα σόλο πρότζεκτ και οτιδήποτε.
θυμήθηκα, καταρχάς, μάλλον το θυμάμαι συχνά, ότι από μικρός, χαιρόμουν πάρα πολύ όταν άκουγα τραγούδια και δεν καταλάβαινα τους στίχους. είναι τόσο κλισέ σε αυτή την περίπτωση όλο αυτό το "συγγραφέας/αναγνώστης = ενωμένοι για πάντα στην αποκάλυψη του νοήματος" αλλά όταν τα πράγματα είναι διφορούμενα και θολά, είναι τόσο πιό έυκολο να ταυτιστείς με τα λεγόμενα κάποιου άγνωστου εκεί μακριά από σένα που ηχογραφούσε την φωνούλα του, σαν να ανοίξανε οι ουρανοί και να μπήκες μέσα και να σε πήρανε μαζί για πάντα μαζί τους, χωρίς ποτέ να κατάλαβες για ποιό λόγο ακριβώς δέχτηκες να σε πάρουν.
είμαι σίγουρος ότι το tomboy είναι καλύτερο από οτιδήποτε άλλο, ίσως και να είναι ο καλύτερος δίσκος με τραγούδια-τραγούδια που έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια. και έστω, αν υπερβάλω στο παραπάνω, μπορώ να πω με βεβαιότητα τι είναι αυτό που το κάνει ανώτερο από το person pitch: είναι ανοσταλγικό και άχρονο. δεν φωνάζει για "αναπόληση σε μιάν άλλη παιδικότητα", ούτε στην πιθανή περιέργεια για το αν το παρελθόν μας φέρθηκε όπως θα θέλαμε. το κύριο συναίσθημα που παίρνω (και προφανώς είναι αυτό που θέλω να πάρω, και ίσως να το έπαιρνα και από άλλου αν δεν το έβρισκα εδώ) είναι η συνειδητοποίηση του παρόντος σαν αναγκαστική πραγματικότητα, και όλη η προσπάθεια που μαζεύεται σιγά-σιγά για να το κάνει υποφερτό και λιγότερο αβάσταχτο.
ο δίσκος ξεκλείδωσε στο μυαλό μου σε δύο στιγμές: η πρώτη ήταν ενώ έτρεχα πάλι στο πάρκο, με τον ήλιο να με βαράει λιγάκι στο κεφάλι πριν να πέσει εντελώς, και ξεκίνησε να παίζει το surfer's hymn, και ένιωσα ακριβώς εκείνο το συναίσθημα που το λένε "εμψύχωση". μέχρι που σήκωσα και τις γροθιές μου ψηλά και δάκρυσα από ενθουσιασμό και χαρά. σαν να μου μετέφερε όλο το πείσμα του σύμπαντος. η φωνή του πάντα, ήταν πάντα σαν να προσπαθούσε να κερδίσει κι άλλα, χωρίς ποτέ να ακουγόταν παραπονεμένος. πάντα απαιτούσε πράγματα, που υπό άλλες συνθήκες ίσως να ήταν εξαρχής χαμένα. και πάλι δεν ξέρω, απλά σκέφτομαι ότι ενώ τα τραγούδια που γράφει ο avey tare, απλά μου φαίνονταν πάντα γαμήστερα, αλλά σούπερ μυστήρια ιδιοσυγκρασία πάνω τους ακουμπημένη, με τον πάντα, απλά σκεφτόμαι πάντα ότι πρέπει να σταματήσω να γκρινιάζω, να σταματήσω να πονάω στο βάρος της καθημερινότητας, να σταματήσω να σκέφτομαι ότι όλα είναι χάλια και ακόμα χειρότερα, να σταματήσω να κοιτάω τον εαυτό μου και να τον σιχαίνομαι, και απλά να προσπαθώ να προσπαθώ να προσπαθώ, σαν να είναι η προσπάθεια ο μόνος σίγουρος τρόπος για να στέκεσαι τουλάχιστον άνετα ανάμεσα στους δίπλα σου, σαν να παίρνει τα αυτονόητα και να στα τρίβει στην μούρη με χαρά.
η δεύτερη ήταν σήμερα, ακούγοντας το σκεϊτάδικο atiba song, με τα τόσο μη-πάνταμπέαρ ντράμς και τις φωνάρες. ήμουν πάνω στο ποδήλατο και δεν είχα ακουστικά και το άκουγα από το άθλιο ηχείο του κινητού μου, και ένιωθα πως είχα ένα παιδάκι να με τραβάει από το παντελόνι και να μου λέει "ΑΝΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΞΥΠΝΑ. ΜΗ ΓΙΝΕΣΑΙ ΣΚΑΤΙΦΛΩΡΑΣ. ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΧΡΟΝΟ. ΜΗ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΟΤΙ ΣΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΟΥΝ ΟΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ. ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ"
το τόμποϊ είναι γεμάτο από στιγμές που θέλεις να πέσεις στο πάτωμα και να αρχίσεις να κάνεις κάμψεις και μετά να τρέχεις γύρω από το τετράγωνο μέχρι να ματώσουν τα πόδια σου. όσο διφορούμενοι και θολοί είναι οι στίχοι, τόσο συγκεκριμενότατο είναι το νόημα: το παρελθόν πέθανε, και θα πεθάνουμε όλοι μας μαζί του αν δεν κάνουμε κάτι να αλλάξουμε τον εαυτό μας.
νιώθω απέραντη ευτυχία που αποφάσισα να μην το ξεγράψω έτσι εύκολα, και συγχρόνως νιώθω απίθανες τύψεις που δεν ασχολήθηκα τόσο πολύ μαζί του νωρίτερα. αν πιάσω τα τραγούδια ένα ένα, όλα είναι συγκλονίστικα, τουλάχιστον αδιανόητα. το μόνο μου παράπονο είναι ότι η μίξη του alsatian darn στο εφτάϊντσο έχει πιο μαζεμένο ρυθμικό οχετό σε σχέση με το ελπί. επίσης καταλαβαίνω ότι ο sonic boom έκανε τον δίσκο αριστούργημα, και θυμάμαι να μου λέει κάποιος ότι το λάϊβ που παίξανε όλο τον δίσκο με τον panda, ήταν εκεί ψηλά στα καλύτερα λάϊβ που έχει δει στη ζωή του, σε my bloody valentine επίπεδα wall of sound σε ζωντανό ήχο.
μου πήρε μερικά χρόνια να καταλάβω ότι τελικά είμαι ερωτευμένος με τον noah lennox, αλλά όπως όλα τα πράγματα, αποσύρθηκα όταν κατάλαβα ότι υπάρχει πολύς κόσμος που είναι επίσης ερωτευμένος μαζί του. και ποτέ δεν μου άρεσε ο ανταγωνισμός. μας είναι πιό εύκολο σαν άνθρωποι να βρίσκουμε το ένα μικρό σημείο που είμαστε καλοί και να εγκλωβιζόμαστε σε αυτό, γιατί προφανώς δεν χρειάζεται να βελτιώσουμε τίποτα εκεί μεσα σε αυτό που ανήκει μόνο σε εμάς.
αυτό που είναι τελικά το tomboy στα μάτια μου είναι το ακριβές embodiment αυτού του στίχου από το fight song των flaming lips:
"[cause] i'm a man, not a boy
and there are things you can't avoid;
you have to face them when you're not prepared to face them"
δεν θα είμαι ποτέ έτοιμος. αλλά θα κλαίω από χαρά, γιατί κανένας δεν πέθανε προσπαθώντας.
θυμήθηκα, καταρχάς, μάλλον το θυμάμαι συχνά, ότι από μικρός, χαιρόμουν πάρα πολύ όταν άκουγα τραγούδια και δεν καταλάβαινα τους στίχους. είναι τόσο κλισέ σε αυτή την περίπτωση όλο αυτό το "συγγραφέας/αναγνώστης = ενωμένοι για πάντα στην αποκάλυψη του νοήματος" αλλά όταν τα πράγματα είναι διφορούμενα και θολά, είναι τόσο πιό έυκολο να ταυτιστείς με τα λεγόμενα κάποιου άγνωστου εκεί μακριά από σένα που ηχογραφούσε την φωνούλα του, σαν να ανοίξανε οι ουρανοί και να μπήκες μέσα και να σε πήρανε μαζί για πάντα μαζί τους, χωρίς ποτέ να κατάλαβες για ποιό λόγο ακριβώς δέχτηκες να σε πάρουν.
είμαι σίγουρος ότι το tomboy είναι καλύτερο από οτιδήποτε άλλο, ίσως και να είναι ο καλύτερος δίσκος με τραγούδια-τραγούδια που έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια. και έστω, αν υπερβάλω στο παραπάνω, μπορώ να πω με βεβαιότητα τι είναι αυτό που το κάνει ανώτερο από το person pitch: είναι ανοσταλγικό και άχρονο. δεν φωνάζει για "αναπόληση σε μιάν άλλη παιδικότητα", ούτε στην πιθανή περιέργεια για το αν το παρελθόν μας φέρθηκε όπως θα θέλαμε. το κύριο συναίσθημα που παίρνω (και προφανώς είναι αυτό που θέλω να πάρω, και ίσως να το έπαιρνα και από άλλου αν δεν το έβρισκα εδώ) είναι η συνειδητοποίηση του παρόντος σαν αναγκαστική πραγματικότητα, και όλη η προσπάθεια που μαζεύεται σιγά-σιγά για να το κάνει υποφερτό και λιγότερο αβάσταχτο.
ο δίσκος ξεκλείδωσε στο μυαλό μου σε δύο στιγμές: η πρώτη ήταν ενώ έτρεχα πάλι στο πάρκο, με τον ήλιο να με βαράει λιγάκι στο κεφάλι πριν να πέσει εντελώς, και ξεκίνησε να παίζει το surfer's hymn, και ένιωσα ακριβώς εκείνο το συναίσθημα που το λένε "εμψύχωση". μέχρι που σήκωσα και τις γροθιές μου ψηλά και δάκρυσα από ενθουσιασμό και χαρά. σαν να μου μετέφερε όλο το πείσμα του σύμπαντος. η φωνή του πάντα, ήταν πάντα σαν να προσπαθούσε να κερδίσει κι άλλα, χωρίς ποτέ να ακουγόταν παραπονεμένος. πάντα απαιτούσε πράγματα, που υπό άλλες συνθήκες ίσως να ήταν εξαρχής χαμένα. και πάλι δεν ξέρω, απλά σκέφτομαι ότι ενώ τα τραγούδια που γράφει ο avey tare, απλά μου φαίνονταν πάντα γαμήστερα, αλλά σούπερ μυστήρια ιδιοσυγκρασία πάνω τους ακουμπημένη, με τον πάντα, απλά σκεφτόμαι πάντα ότι πρέπει να σταματήσω να γκρινιάζω, να σταματήσω να πονάω στο βάρος της καθημερινότητας, να σταματήσω να σκέφτομαι ότι όλα είναι χάλια και ακόμα χειρότερα, να σταματήσω να κοιτάω τον εαυτό μου και να τον σιχαίνομαι, και απλά να προσπαθώ να προσπαθώ να προσπαθώ, σαν να είναι η προσπάθεια ο μόνος σίγουρος τρόπος για να στέκεσαι τουλάχιστον άνετα ανάμεσα στους δίπλα σου, σαν να παίρνει τα αυτονόητα και να στα τρίβει στην μούρη με χαρά.
η δεύτερη ήταν σήμερα, ακούγοντας το σκεϊτάδικο atiba song, με τα τόσο μη-πάνταμπέαρ ντράμς και τις φωνάρες. ήμουν πάνω στο ποδήλατο και δεν είχα ακουστικά και το άκουγα από το άθλιο ηχείο του κινητού μου, και ένιωθα πως είχα ένα παιδάκι να με τραβάει από το παντελόνι και να μου λέει "ΑΝΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΞΥΠΝΑ. ΜΗ ΓΙΝΕΣΑΙ ΣΚΑΤΙΦΛΩΡΑΣ. ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΧΡΟΝΟ. ΜΗ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΟΤΙ ΣΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΟΥΝ ΟΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ. ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ"
το τόμποϊ είναι γεμάτο από στιγμές που θέλεις να πέσεις στο πάτωμα και να αρχίσεις να κάνεις κάμψεις και μετά να τρέχεις γύρω από το τετράγωνο μέχρι να ματώσουν τα πόδια σου. όσο διφορούμενοι και θολοί είναι οι στίχοι, τόσο συγκεκριμενότατο είναι το νόημα: το παρελθόν πέθανε, και θα πεθάνουμε όλοι μας μαζί του αν δεν κάνουμε κάτι να αλλάξουμε τον εαυτό μας.
νιώθω απέραντη ευτυχία που αποφάσισα να μην το ξεγράψω έτσι εύκολα, και συγχρόνως νιώθω απίθανες τύψεις που δεν ασχολήθηκα τόσο πολύ μαζί του νωρίτερα. αν πιάσω τα τραγούδια ένα ένα, όλα είναι συγκλονίστικα, τουλάχιστον αδιανόητα. το μόνο μου παράπονο είναι ότι η μίξη του alsatian darn στο εφτάϊντσο έχει πιο μαζεμένο ρυθμικό οχετό σε σχέση με το ελπί. επίσης καταλαβαίνω ότι ο sonic boom έκανε τον δίσκο αριστούργημα, και θυμάμαι να μου λέει κάποιος ότι το λάϊβ που παίξανε όλο τον δίσκο με τον panda, ήταν εκεί ψηλά στα καλύτερα λάϊβ που έχει δει στη ζωή του, σε my bloody valentine επίπεδα wall of sound σε ζωντανό ήχο.
μου πήρε μερικά χρόνια να καταλάβω ότι τελικά είμαι ερωτευμένος με τον noah lennox, αλλά όπως όλα τα πράγματα, αποσύρθηκα όταν κατάλαβα ότι υπάρχει πολύς κόσμος που είναι επίσης ερωτευμένος μαζί του. και ποτέ δεν μου άρεσε ο ανταγωνισμός. μας είναι πιό εύκολο σαν άνθρωποι να βρίσκουμε το ένα μικρό σημείο που είμαστε καλοί και να εγκλωβιζόμαστε σε αυτό, γιατί προφανώς δεν χρειάζεται να βελτιώσουμε τίποτα εκεί μεσα σε αυτό που ανήκει μόνο σε εμάς.
αυτό που είναι τελικά το tomboy στα μάτια μου είναι το ακριβές embodiment αυτού του στίχου από το fight song των flaming lips:
"[cause] i'm a man, not a boy
and there are things you can't avoid;
you have to face them when you're not prepared to face them"
δεν θα είμαι ποτέ έτοιμος. αλλά θα κλαίω από χαρά, γιατί κανένας δεν πέθανε προσπαθώντας.
6.7.12
ράντομ
-αγόρασα brief interviews with hideous men, a supposedly fun thing i'll never do again και oblivion. σκοπεύω τον οκτώβριο να ξεκινήσω το infinite jest, και κάνω τις προετοιμασίες σωστά. είναι αλήθεια πως είχα αρκετούτσικο καιρό να απολαύσω τόσο πολύ το διάβασμα ενός συγγραφέα.
-τον δίσκο του matthew dear τον περιμένω όσο τίποτα άλλο φέτος, έχω ακούσει το φετινό ep και το her fantasy τόσες πολλές φορές απανωτές με κολασμένα ριπίτ σε δεκάδες διαφορετικά μέρη, είναι τόσο κομματάρα αυτό το τραγούδι, και έχει τόσο μπασοφωνάρα ο καριόλης, και είναι τόσο όμορφος. ότι πρέπει για να αποκτήσεις εμμονές και πάλι και πάλι. νιώθω ότι είναι φόρμες που παρόλο που δεν αγγίζουν άρρωστα επίπεδα ιδεών, έχουν όσο innovation χρειάζεται για να μένει και φουλ χώρος για συναισθηματικούς κοιλιακούς και βόλτες με ψυχαναλυτικά ποδήλατα. και το πανάρισμα σε ότι κι αν κάνει είναι συγκλονίστικο.
-περιμένω με αρκετή χαρά τα 2 νέα τρακ στον δίσκο του φορ τετ, άκουγα τα 12ρια με προσήλωση, και μου ξαναέκανε το κλικ προχθές. το ελπι του στο 2010 δεν μου είχε αρέσει και τόσο, αλλά σκέφτόμαι ότι αν το ξανακούσω τώρα, μπορεί να μου κάτσει αλλιώς.
-υπάρχουν μέρες που ξυπνάω και κοιμάμαι και σκέφτομαι το tomboy όλη την ώρα, είναι παράξενο μάλλον. περιμένω και τον δίσκο των άνιμαλ, με χαμηλούτσικες προσδοκίες, οπότε μάλλον θα με περιμένουν σούπερ απρόσμενες και χαρούμενες εκπλήξεις.
-τα δύο περσινά του andy stott τα έχω ακούσει τόσο πολύ αυτές τις μέρες, που πιστεύω πως ότι μουσική κι αν προσπαθήσω να γράψω θα βγει αργόσυρτο ζοφερό πράμα στα 95bpm. δισκάρες δισκάρες δισκάρες, κι ας είναι άγγλος.
-είδα στον ύπνο μου προχθές ότι δάγκωσε ένα μικρό φίδι/τεράστιο έντομο τον σίμο, επειδή δεν τίναξε την κουβέρτα του πριν να κοιμηθεί. καλά φαινόταν μετά πάντως.
-χθες όμως, είδα ότι είχα κατέβει στην αθήνα, και έμεινα σε ένα σπίτι με 12 άτομα, όλοι άγνωστοι σε μένα. και ήταν μία κιθάρα ακριβώς δίπλα στην σκάλα, και πήγα να ανέβω και, την κούνησα, και καθόμουν και τυραννιόμουν μετά να την κάνω να σταθεί. δίπλα ακριβώς ήταν το στερεοφωνικό, έπαιζε τέρμα δυνατά μουσική. και από την κουζίνα άρχισε να μου φωνάζει ένας μπάρμπας και να μου λεει ότι είμαι ζώο και αγενής που έχω τόσο δυνατά μουσική. ο μπάρμπας ήταν ο δημήτρης μητροπάνος, και μέσα στον ύπνο μου ήμουν σίγουρος ότι έχει πεθάνει, αλλά όλοι μου λέγανε "όχι ρε αφού είναι εδώ μπροστά σου, πως γίνεται να είναι νεκρός"*, και μετά με έβριζε για ώρα, και δεν μπορούσα να του εξηγήσω με τίποτα ότι δεν φταίω εγώ για την μουσική, αλλά αυτός με ξέχεζε και με ξαναξέχεζε για ώρες ατελείωτες. μετά έψαχνα στο ίντερνετ να δω ποιά κομμάτια του άκη πάνου έχει πει, έτσι ώστε να του πω "κύριε μητροπάνο, αυτό και αυτό το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου", αλλά αυτός διάβασε τις σκέψεις μου και με ξαναέβρισε που τον είπα "κύριε μητροπάνο" και όχι απλώς δημήτρη. μετά από λίγο, ήρθαν δυο παιδιά που μένανε στο σπίτι, ένα ζευγάρι, και με ρωτούσαν γιατί αφού κατέβηκα στην αθήνα δεν πήγα να μείνω στους φίλους μου και προτίμησα να μείνω σε ένα άκυρο σπίτι με αγνώστους.
-το σκέφτηκα για αρκετή ώρα αλλά δεν είχα απάντηση να τους δώσω, τουλάχιστον όχι έτοιμη.
*περί νεκρών στα όνειρα: ένα άλλο βράδυ είδα ότι πέθανε η γιαγιά μου και ήμουν με τον πατέρα μου και τον παρηγορούσα, ήταν παράξενο, όσο παράξενο ήταν εκείνο το όνειρο που είχα βγάλει μικρά-μικρά πετραδάκια στα χέρια μου, το ένα δίπλα στο άλλο.
-τον δίσκο του matthew dear τον περιμένω όσο τίποτα άλλο φέτος, έχω ακούσει το φετινό ep και το her fantasy τόσες πολλές φορές απανωτές με κολασμένα ριπίτ σε δεκάδες διαφορετικά μέρη, είναι τόσο κομματάρα αυτό το τραγούδι, και έχει τόσο μπασοφωνάρα ο καριόλης, και είναι τόσο όμορφος. ότι πρέπει για να αποκτήσεις εμμονές και πάλι και πάλι. νιώθω ότι είναι φόρμες που παρόλο που δεν αγγίζουν άρρωστα επίπεδα ιδεών, έχουν όσο innovation χρειάζεται για να μένει και φουλ χώρος για συναισθηματικούς κοιλιακούς και βόλτες με ψυχαναλυτικά ποδήλατα. και το πανάρισμα σε ότι κι αν κάνει είναι συγκλονίστικο.
-περιμένω με αρκετή χαρά τα 2 νέα τρακ στον δίσκο του φορ τετ, άκουγα τα 12ρια με προσήλωση, και μου ξαναέκανε το κλικ προχθές. το ελπι του στο 2010 δεν μου είχε αρέσει και τόσο, αλλά σκέφτόμαι ότι αν το ξανακούσω τώρα, μπορεί να μου κάτσει αλλιώς.
-υπάρχουν μέρες που ξυπνάω και κοιμάμαι και σκέφτομαι το tomboy όλη την ώρα, είναι παράξενο μάλλον. περιμένω και τον δίσκο των άνιμαλ, με χαμηλούτσικες προσδοκίες, οπότε μάλλον θα με περιμένουν σούπερ απρόσμενες και χαρούμενες εκπλήξεις.
-τα δύο περσινά του andy stott τα έχω ακούσει τόσο πολύ αυτές τις μέρες, που πιστεύω πως ότι μουσική κι αν προσπαθήσω να γράψω θα βγει αργόσυρτο ζοφερό πράμα στα 95bpm. δισκάρες δισκάρες δισκάρες, κι ας είναι άγγλος.
-είδα στον ύπνο μου προχθές ότι δάγκωσε ένα μικρό φίδι/τεράστιο έντομο τον σίμο, επειδή δεν τίναξε την κουβέρτα του πριν να κοιμηθεί. καλά φαινόταν μετά πάντως.
-χθες όμως, είδα ότι είχα κατέβει στην αθήνα, και έμεινα σε ένα σπίτι με 12 άτομα, όλοι άγνωστοι σε μένα. και ήταν μία κιθάρα ακριβώς δίπλα στην σκάλα, και πήγα να ανέβω και, την κούνησα, και καθόμουν και τυραννιόμουν μετά να την κάνω να σταθεί. δίπλα ακριβώς ήταν το στερεοφωνικό, έπαιζε τέρμα δυνατά μουσική. και από την κουζίνα άρχισε να μου φωνάζει ένας μπάρμπας και να μου λεει ότι είμαι ζώο και αγενής που έχω τόσο δυνατά μουσική. ο μπάρμπας ήταν ο δημήτρης μητροπάνος, και μέσα στον ύπνο μου ήμουν σίγουρος ότι έχει πεθάνει, αλλά όλοι μου λέγανε "όχι ρε αφού είναι εδώ μπροστά σου, πως γίνεται να είναι νεκρός"*, και μετά με έβριζε για ώρα, και δεν μπορούσα να του εξηγήσω με τίποτα ότι δεν φταίω εγώ για την μουσική, αλλά αυτός με ξέχεζε και με ξαναξέχεζε για ώρες ατελείωτες. μετά έψαχνα στο ίντερνετ να δω ποιά κομμάτια του άκη πάνου έχει πει, έτσι ώστε να του πω "κύριε μητροπάνο, αυτό και αυτό το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου", αλλά αυτός διάβασε τις σκέψεις μου και με ξαναέβρισε που τον είπα "κύριε μητροπάνο" και όχι απλώς δημήτρη. μετά από λίγο, ήρθαν δυο παιδιά που μένανε στο σπίτι, ένα ζευγάρι, και με ρωτούσαν γιατί αφού κατέβηκα στην αθήνα δεν πήγα να μείνω στους φίλους μου και προτίμησα να μείνω σε ένα άκυρο σπίτι με αγνώστους.
-το σκέφτηκα για αρκετή ώρα αλλά δεν είχα απάντηση να τους δώσω, τουλάχιστον όχι έτοιμη.
*περί νεκρών στα όνειρα: ένα άλλο βράδυ είδα ότι πέθανε η γιαγιά μου και ήμουν με τον πατέρα μου και τον παρηγορούσα, ήταν παράξενο, όσο παράξενο ήταν εκείνο το όνειρο που είχα βγάλει μικρά-μικρά πετραδάκια στα χέρια μου, το ένα δίπλα στο άλλο.
30.6.12
βαρκελωνη/ το αληθινο ποστ
πρώτα απόλα, έβαλα να ακούσω το περλ του ινο/μπαντ. τελικά ΑΥΤΟΣ ειναι ο δισκος που εχω συνδέσει πιο πολύ με αυτή την πόλη. αυτός και το swim του καριμπού. άρα με τυχαία σειρά:
-παπίτο σ'ευχαριστώ πολύ που με δέχτηκες να κοιμηθώ σπίτι σου και σε ευχαριστώ και θα σε ευχαριστώ για πάντα που με βοηθάς στην διπλωματική μου, θα στο χρωστάω για όσο καιρό χρειαστεί.
-ανέβαινα με το ποδήλατο από το παλιό μου σπίτι μέχρι την γκράσια τέτοια ώρα, ήταν παράξενα, άκουγα το old rottenhat του robert wyatt, τέρμα δυνατά, τον λατρεύω που είναι ο καλύτερος μουσικός στο σύμπαν και συγχρόνως τόσο πολύ αριστερός. ακούω και κλαίω για πάντα.
-και γύρισα σπίτι και το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να γράψω αυτό το πόστ και συγχρόνως να γράψω ένα ακόμα μέϊλ στον τζόναθαν και να του πω ευχαριστώ.
-κατάλαβα ότι μου αρέσει η βαρκελώνη, αλλά μάλλον δεν μου αρέσει γιατί έχω την κεντρική ευρώπη στο μυαλό μου, και την γερμανία την αυστρία την πολωνία την γαλλία την τσεχία την ολλανδία το βέλγιο, όλα αυτά τα μέρη που έχει χαμηλότερες θερμοκρασίες και δεν χρειάζεται να υποφέρω.
-αλλά θα κάνω ότι θέλει η κωστάντια, μόνο αυτό θα κάνω, και όχι γιατί θέλω να ρίξω το βάρος της απόφασης αλλού (θα μπορούσα να παω βόλο και να πρήξω τον τζοζεφίνο να μείνω μαζί του πχ) όσο γιατί είναι ένα κοκτέϊλ τρελού έρωτα, πάθους, αγάπης και υποτακτικότητας που με κάνει να την ακολουθώ για πάντα ότι κι αν κάνει, για πάντα.
-και το μιλάνο το λατρεύω λόγω της κωστάντιας και του λούτσιο, και την θάλασσα την αντέχω γιατί την αγαπάει η κωστάντια, και τα βιβλία όλα αποκτήσαν όλα νέο νόήμα δίπλα της, και η ζωή μου θα ήταν κάποια άλλη και διαφορετική μακριά της, για πάντα διαφορετική.
-το moonrise kingdom ήταν σούπερ, πανέμορφο, στα μάτια μου ο γουές αντερσον είναι σαν τον γούντι άλεν, δεν υπάρχει μέτρια ταινία, όλες είναι τέλειες, είναι η ίδια ταινία από διαφορετικό περσπέκτιβ, για πάντα για πάντα για πάντα.
-δεν αντέχω την ζέστη, περπατούσα για ώρες σήμερα, έψαχνα λίγο αέρα και καθόμουν ακίνητος να με φυσάει, μπας και ξειδρώσουν τα χόντρα μέλη του σώματος μου.
-ΟΜΩΣ η βαρκελώνη έχει γλάρους. αυτό είναι ένα τεράστιο ΠΛΑΣ. θα ήθελα τόσο πολύ να ζω σε μία πόλη που έχει γλάρους, είναι το αγαπημένο μου ζώο με διαφορά.
-διαβάζοντας df wallace κατάλαβα ότι η αλήθεια είναι για πάντα στην μέση και ότι το μόνο πράγμα που αξίζει τελικά είναι το sympathy και η κατανόηση προς τα βάσανα και τα προβλήματα των άλλων και τίποτα απολύτως άλλο.
-θα πέσω για ύπνο και θα πεθάνω από την ζέστη, θέλω να ξυπνήσω και να είναι για πάντα χειμώνας.
-κατέβαινα και άκουγα μαζεμένο blawan, και αυτές τις μέρες που ετοίμαζα την παρουσίαση για την διπλωματική μου άκουγα ΜΟΝΟ andy stott και kassem mosse, και την ίδια στιγμή ένιωθα άσχημα που δεν άκουω όση καινούρια μουσική χρειάζεται, ή μαλλον ένιωθα άσχημα που ακόυω ΚΑΙ παλιούς μου δίσκους αντί για μόνο καινούριους και φρέσκους και καινουριους για μένα. το remain in light το αγόρασα πρώτη λυκείου, το έχω ακούσει εκατομμύρια φορές, είναι μάλλον ο καλυτερος δίσκος στο σύμπαν, ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΑΚΟΥΩ ΑΚΟΜΑ? υπάρχει τόση νέα μουσική (και παλιά ανεξερεύνητη)
-η καλυτερη μουσική δεν έχει γραφτεί ακόμα, αυτό και μόνο αυτό και μόνο αυτό για πάντα.
-εγώ όμως νιώθω ακόμα άσχημα
-και σκέφτομαι το κορμί μου που χάνω τον έλεγχο, και τον εθισμό μου στο φαγητό, και τον εθισμό μου στο μη-κρύο, και την κλισέ αγάπη που έχω για τις βόλτες και το περπάτημα, και τον επίσης παράλογο εθισμό μου στο αντι-socializing και στον μονοχνωτισμό. αλλά θα το αλλάξω κωστάντια, αλήθεια, αλήθεια όμως, θα αλλάξει για πάντα.
-ή έστω για ένα διάστημα
=σίμο, μην σε πιάνει πόνος μυαλού που είσαι εκεί, αλήθεια μην σε πιάνει, θα γυρίσεις και θα νιώθεις άσχημα που έφυγες, δεν ξέρω γιατί το λέω, μάλλον κάνω λάθος, αλλά σε κάθε περίπτωση να ξέρεις οτι σε ζηλέυω με όλη μου την ψυχή, δεν έχεις ιδέα. σε ζηλεύω και σε θαυμάζω συγχρόνως.
-πωπω, δύο τζιν ήπια ρε πούστη, πως γίνεται να είμαι έτσι? δεν βγάζει νόημα, πραγματικά, μόνο τα κιλά μου να υπολογίσεις, δεν γίνεται να την ακούω έτσι με δύο ποτά.
-το μέλλον με περιμένει, και φοβάμαι ότι δεν κάνω τα πάντα για το υποδεχτώ όπως πρέπει, σαν να έχω πάντα όλες τις αναστολές μαζεμένες, έτσι με το ζόρι να με εμποδίζουν, και όλα ξεκινάνε από μένα.
-έχω δουλέψει πάρα πολύ για όλο αυτό, αλλά μπορεί και όχι, μπορεί απλά να μου φαίνεται οτι δούλεψα πολύ. αλλά ακόμα και τώρα, δεν ξέρω, όλα μπορούν να γίνουν σκατά σε μία μέρα.
-ίσως και να είναι ανακουφιστικό αυτό.
-προσπαθώ να μην θέλω τίποτα από την ζωή μου και να μην έχω προσδοκίες, αυτό έμαθα φεύγοντας από την βαρκελώνη και αυτό θυμήθηκα τωρα που ξαναήρθα. ισορροπία είναι αυτά που αγαπάω, και αυτοί που αγαπάω, μόνο αυτά, χωρίς να πονάει το μυαλό μου από τους στόχους.
-αλλά από την άλλη είναι ωραίοι οι στόχοι, σχεδόν εθιστικοί.
-η βαρκέλωνη κατάλαβα ότι με τρομάζει γιατί την έχω συνδέσει με μερικές σελίδες από το πρώτο κεφάλαιο του 2666, χωρίς λόγο, ένας ζοφερός τρόμος και μία παράξενη ατμόσφαιρα που τα σαπίζει όλα.
-δεν βγάζει νόημα όμως, ακόμα και έτσι, ακόμα και τώρα.
-τίποτα απολύτως δεν βγάζει νόημα πιά, ίσως ποτέ να μην αλλάξει αυτό, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. για την ώρα περιμένω να γυρίσω στο μιλάνο και να περπατήσω με την κωστάντια και να κοιμάται και να περιμένω να ξημερώσει για να πέσω κι εγώ για ύπνο, κουρασμένος και κατάκοπος, από αυτούς τους ύπνους που δεν σκέφτεσαι τίποτα τίποτα τίποτα τίποτα παρα μόνο τα μάτια που κλείνουν
-εσύ μου ξανάλλαξες την ζωή τελικά. εσύ.
-παπίτο σ'ευχαριστώ πολύ που με δέχτηκες να κοιμηθώ σπίτι σου και σε ευχαριστώ και θα σε ευχαριστώ για πάντα που με βοηθάς στην διπλωματική μου, θα στο χρωστάω για όσο καιρό χρειαστεί.
-ανέβαινα με το ποδήλατο από το παλιό μου σπίτι μέχρι την γκράσια τέτοια ώρα, ήταν παράξενα, άκουγα το old rottenhat του robert wyatt, τέρμα δυνατά, τον λατρεύω που είναι ο καλύτερος μουσικός στο σύμπαν και συγχρόνως τόσο πολύ αριστερός. ακούω και κλαίω για πάντα.
-και γύρισα σπίτι και το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να γράψω αυτό το πόστ και συγχρόνως να γράψω ένα ακόμα μέϊλ στον τζόναθαν και να του πω ευχαριστώ.
-κατάλαβα ότι μου αρέσει η βαρκελώνη, αλλά μάλλον δεν μου αρέσει γιατί έχω την κεντρική ευρώπη στο μυαλό μου, και την γερμανία την αυστρία την πολωνία την γαλλία την τσεχία την ολλανδία το βέλγιο, όλα αυτά τα μέρη που έχει χαμηλότερες θερμοκρασίες και δεν χρειάζεται να υποφέρω.
-αλλά θα κάνω ότι θέλει η κωστάντια, μόνο αυτό θα κάνω, και όχι γιατί θέλω να ρίξω το βάρος της απόφασης αλλού (θα μπορούσα να παω βόλο και να πρήξω τον τζοζεφίνο να μείνω μαζί του πχ) όσο γιατί είναι ένα κοκτέϊλ τρελού έρωτα, πάθους, αγάπης και υποτακτικότητας που με κάνει να την ακολουθώ για πάντα ότι κι αν κάνει, για πάντα.
-και το μιλάνο το λατρεύω λόγω της κωστάντιας και του λούτσιο, και την θάλασσα την αντέχω γιατί την αγαπάει η κωστάντια, και τα βιβλία όλα αποκτήσαν όλα νέο νόήμα δίπλα της, και η ζωή μου θα ήταν κάποια άλλη και διαφορετική μακριά της, για πάντα διαφορετική.
-το moonrise kingdom ήταν σούπερ, πανέμορφο, στα μάτια μου ο γουές αντερσον είναι σαν τον γούντι άλεν, δεν υπάρχει μέτρια ταινία, όλες είναι τέλειες, είναι η ίδια ταινία από διαφορετικό περσπέκτιβ, για πάντα για πάντα για πάντα.
-δεν αντέχω την ζέστη, περπατούσα για ώρες σήμερα, έψαχνα λίγο αέρα και καθόμουν ακίνητος να με φυσάει, μπας και ξειδρώσουν τα χόντρα μέλη του σώματος μου.
-ΟΜΩΣ η βαρκελώνη έχει γλάρους. αυτό είναι ένα τεράστιο ΠΛΑΣ. θα ήθελα τόσο πολύ να ζω σε μία πόλη που έχει γλάρους, είναι το αγαπημένο μου ζώο με διαφορά.
-διαβάζοντας df wallace κατάλαβα ότι η αλήθεια είναι για πάντα στην μέση και ότι το μόνο πράγμα που αξίζει τελικά είναι το sympathy και η κατανόηση προς τα βάσανα και τα προβλήματα των άλλων και τίποτα απολύτως άλλο.
-θα πέσω για ύπνο και θα πεθάνω από την ζέστη, θέλω να ξυπνήσω και να είναι για πάντα χειμώνας.
-κατέβαινα και άκουγα μαζεμένο blawan, και αυτές τις μέρες που ετοίμαζα την παρουσίαση για την διπλωματική μου άκουγα ΜΟΝΟ andy stott και kassem mosse, και την ίδια στιγμή ένιωθα άσχημα που δεν άκουω όση καινούρια μουσική χρειάζεται, ή μαλλον ένιωθα άσχημα που ακόυω ΚΑΙ παλιούς μου δίσκους αντί για μόνο καινούριους και φρέσκους και καινουριους για μένα. το remain in light το αγόρασα πρώτη λυκείου, το έχω ακούσει εκατομμύρια φορές, είναι μάλλον ο καλυτερος δίσκος στο σύμπαν, ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΑΚΟΥΩ ΑΚΟΜΑ? υπάρχει τόση νέα μουσική (και παλιά ανεξερεύνητη)
-η καλυτερη μουσική δεν έχει γραφτεί ακόμα, αυτό και μόνο αυτό και μόνο αυτό για πάντα.
-εγώ όμως νιώθω ακόμα άσχημα
-και σκέφτομαι το κορμί μου που χάνω τον έλεγχο, και τον εθισμό μου στο φαγητό, και τον εθισμό μου στο μη-κρύο, και την κλισέ αγάπη που έχω για τις βόλτες και το περπάτημα, και τον επίσης παράλογο εθισμό μου στο αντι-socializing και στον μονοχνωτισμό. αλλά θα το αλλάξω κωστάντια, αλήθεια, αλήθεια όμως, θα αλλάξει για πάντα.
-ή έστω για ένα διάστημα
=σίμο, μην σε πιάνει πόνος μυαλού που είσαι εκεί, αλήθεια μην σε πιάνει, θα γυρίσεις και θα νιώθεις άσχημα που έφυγες, δεν ξέρω γιατί το λέω, μάλλον κάνω λάθος, αλλά σε κάθε περίπτωση να ξέρεις οτι σε ζηλέυω με όλη μου την ψυχή, δεν έχεις ιδέα. σε ζηλεύω και σε θαυμάζω συγχρόνως.
-πωπω, δύο τζιν ήπια ρε πούστη, πως γίνεται να είμαι έτσι? δεν βγάζει νόημα, πραγματικά, μόνο τα κιλά μου να υπολογίσεις, δεν γίνεται να την ακούω έτσι με δύο ποτά.
-το μέλλον με περιμένει, και φοβάμαι ότι δεν κάνω τα πάντα για το υποδεχτώ όπως πρέπει, σαν να έχω πάντα όλες τις αναστολές μαζεμένες, έτσι με το ζόρι να με εμποδίζουν, και όλα ξεκινάνε από μένα.
-έχω δουλέψει πάρα πολύ για όλο αυτό, αλλά μπορεί και όχι, μπορεί απλά να μου φαίνεται οτι δούλεψα πολύ. αλλά ακόμα και τώρα, δεν ξέρω, όλα μπορούν να γίνουν σκατά σε μία μέρα.
-ίσως και να είναι ανακουφιστικό αυτό.
-προσπαθώ να μην θέλω τίποτα από την ζωή μου και να μην έχω προσδοκίες, αυτό έμαθα φεύγοντας από την βαρκελώνη και αυτό θυμήθηκα τωρα που ξαναήρθα. ισορροπία είναι αυτά που αγαπάω, και αυτοί που αγαπάω, μόνο αυτά, χωρίς να πονάει το μυαλό μου από τους στόχους.
-αλλά από την άλλη είναι ωραίοι οι στόχοι, σχεδόν εθιστικοί.
-η βαρκέλωνη κατάλαβα ότι με τρομάζει γιατί την έχω συνδέσει με μερικές σελίδες από το πρώτο κεφάλαιο του 2666, χωρίς λόγο, ένας ζοφερός τρόμος και μία παράξενη ατμόσφαιρα που τα σαπίζει όλα.
-δεν βγάζει νόημα όμως, ακόμα και έτσι, ακόμα και τώρα.
-τίποτα απολύτως δεν βγάζει νόημα πιά, ίσως ποτέ να μην αλλάξει αυτό, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. για την ώρα περιμένω να γυρίσω στο μιλάνο και να περπατήσω με την κωστάντια και να κοιμάται και να περιμένω να ξημερώσει για να πέσω κι εγώ για ύπνο, κουρασμένος και κατάκοπος, από αυτούς τους ύπνους που δεν σκέφτεσαι τίποτα τίποτα τίποτα τίποτα παρα μόνο τα μάτια που κλείνουν
-εσύ μου ξανάλλαξες την ζωή τελικά. εσύ.
22.6.12
εμμονικά
οι τρείς δίσκοι των big star είναι ο ίδιος δίσκος, μόνο που κάθε φορά που τον κυκλοφορούσαν διαλυόντουσαν οι ίδιοι σαν συγκρότημα, οι ίδιοι σαν άνθρωποι, τα τραγούδια σαν τραγούδια, οι ενορχηστρώσεις απλώνανε, και στο τέλος ακούς το kanga-roo από το third/sister lovers και απλά έχεις την απόλυτη καταγραφή του χαοτικού ποπ τραγουδιού, σχεδόν αδύνατο σαν σύλληψη, κάθε δεύτερο μέτρο νομίζεις ότι το τραγούδι θα σταματήσει.
δεν έχω λόγια γι'αυτό το συγκρότημα, στα μάτια μου και στα αυτιά μου είναι Η κιθαριστική ποπ στην τέλεια μορφή της, και μαζί κουβαλάνε και όλη την μυθολογία της παραξενίας, των λευκών βρετανόφιλων στο μέμφις, τα ξυλίκια μετά τις πρόβες και τις ηχογραφήσεις, την κατάθλιψη, την αναγέννηση, τα αγγλικά ψυχεδελικά late 60s, την stax, τις βρωμερές γκρούβες με τα σατανικά ντραμς, τους byrds και τον gene clark, το revolver και το rubber soul, τα διαστημικά φωνητικά, τους κατεστραμένους έρωτες (σιγά μην γλίτωναν), και αμάξια αμάξια πολλά αμάξια, αλλά όχι τα αμάξια του springsteen που σε παίρνουν μακριά σαν αντικειμενοποίηση του escapism, αλλά καημένα αυτοκίνητα που σε πάνε βόλτα μέσα στην πόλη, και ζεσταίνεσαι και δεν ανοίγουν καν τα παράθυρα, αλλά αυτά έχεις και με αυτά είσαι χαρούμενος.
με αυτό είμαι χαρούμενος. αν μου λέγανε να μιλήσω για την αγαπημένη μου διασκέδαση, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη τις βόλτες με αυτοκίνητο μέσα στην πόλη, κάνοντας κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο, για ώρες ώρες ώρες ώρες, να νυχτώνει και να ξημερώνει.
πρώτη φορά άκουσα στη ζωή μου το sister lovers, γιατί όταν ήμουν τρίτη λυκείου είχε το βλακόΝΜΕ αφιέρωμα στους "most heartbreaking" δίσκους ever, και το third ήταν νουμερο ένα. (πιό κάτω ήταν το songs of love and hate του cohen, το scott 3 και άλλα ωραία ζοφερά lp's. τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και πολύ άσχημη λίστα. πρέπει να είχε και το ladies and gentlemen). σε κάθε περίπτωση, για πολλά χρόνια, άκουγα τον δίσκο κατεβασμένο και γραμμένο σε cd-r, και έψαχνα σαν τρελός να τον αγοράσω, σαν τρελός σαν παλαβός. το holocaust, το kanga-roo, το nightime, το blue moon, το for you (ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ), τόσα ριπίτ, βαθιά κρυμένα στον εγκέφαλο μου. μετά από αρκετά χρόνια αγόρασα το #1 με το Radio City μαζί και ακόμα θυμάμαι την υπερκουβεντάρα μας με τον καράμπελα στο μαραμπού για το september gurls, και τις ώρες ατελείωτης ανάλυσης για το μάλλον πιό τέλειο ποπ τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ για ακριβώς αυτό το συναίσθημα του γαμημένου καλοκαιριού που τελειώνει, και η προσμονή για το άγνωστο έρχεται και σου κάνει τον εγκέφαλο πουρέ από την χαρά.
και μετά διαβάζεις την αδικία του σύμπαντος, που τους εμπόδισε να γίνουν και η μεγαλύτερη επισήμως μπάντα στον πλανήτη, τις δυσκολίες με την διανομή της stax, τους καυγάδες του chris bell με τους υπόλοιπους (έβγαλε τον δίσκαρο το i am the cosmos τουλάχιστον), για τους θανάτους και κόντρα θανάτους, για την ανωμαλία του chilton όταν γράφανε τον τρίτο δίσκο.
υπάρχουν μέρες που σκέφτομαι ότι ο αγαπημένος μου είναι το radio city, άλλες το #1, και μετά ξανακούω το τρίτο και παθαίνω κακό με τις ιδέες, και τον παροξυσμό δημιουργικότητας. δωδεκάχορδες, βιολιά, μουρλοsynthesized μπάσα, άρρωστα ντραμ σόλο, παράξενες εισαγωγές, σκοτεινά πιάνα, ράγκας, μέλοτρον, κουδούνες από το διάστημα που βαράνε απευθείας στα μηνίγγια, μελωδιάρες μελωδιάρες μελωδιάρες, πόρωση, και η φωνή που κάνει τα πάντα να μοιάζουν μηδενικό. η φωνή η φωνή η φωνή η φωνή η φωνή! και αυτός ο δίσκος δεν βγηκε ποτε επίσημα!!! ΔΕΝ ΤΟΝ ΒΓΑΛΑΝΕ ΠΟΤΕ KANONIKA!! ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΘΑΜΕΝΟ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣ!! ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΖΟΥΜΕ ΓΑΜΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΣΑΣ!!
δεν έχω λόγια γι'αυτό το συγκρότημα, στα μάτια μου και στα αυτιά μου είναι Η κιθαριστική ποπ στην τέλεια μορφή της, και μαζί κουβαλάνε και όλη την μυθολογία της παραξενίας, των λευκών βρετανόφιλων στο μέμφις, τα ξυλίκια μετά τις πρόβες και τις ηχογραφήσεις, την κατάθλιψη, την αναγέννηση, τα αγγλικά ψυχεδελικά late 60s, την stax, τις βρωμερές γκρούβες με τα σατανικά ντραμς, τους byrds και τον gene clark, το revolver και το rubber soul, τα διαστημικά φωνητικά, τους κατεστραμένους έρωτες (σιγά μην γλίτωναν), και αμάξια αμάξια πολλά αμάξια, αλλά όχι τα αμάξια του springsteen που σε παίρνουν μακριά σαν αντικειμενοποίηση του escapism, αλλά καημένα αυτοκίνητα που σε πάνε βόλτα μέσα στην πόλη, και ζεσταίνεσαι και δεν ανοίγουν καν τα παράθυρα, αλλά αυτά έχεις και με αυτά είσαι χαρούμενος.
με αυτό είμαι χαρούμενος. αν μου λέγανε να μιλήσω για την αγαπημένη μου διασκέδαση, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη τις βόλτες με αυτοκίνητο μέσα στην πόλη, κάνοντας κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο, για ώρες ώρες ώρες ώρες, να νυχτώνει και να ξημερώνει.
πρώτη φορά άκουσα στη ζωή μου το sister lovers, γιατί όταν ήμουν τρίτη λυκείου είχε το βλακόΝΜΕ αφιέρωμα στους "most heartbreaking" δίσκους ever, και το third ήταν νουμερο ένα. (πιό κάτω ήταν το songs of love and hate του cohen, το scott 3 και άλλα ωραία ζοφερά lp's. τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και πολύ άσχημη λίστα. πρέπει να είχε και το ladies and gentlemen). σε κάθε περίπτωση, για πολλά χρόνια, άκουγα τον δίσκο κατεβασμένο και γραμμένο σε cd-r, και έψαχνα σαν τρελός να τον αγοράσω, σαν τρελός σαν παλαβός. το holocaust, το kanga-roo, το nightime, το blue moon, το for you (ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ), τόσα ριπίτ, βαθιά κρυμένα στον εγκέφαλο μου. μετά από αρκετά χρόνια αγόρασα το #1 με το Radio City μαζί και ακόμα θυμάμαι την υπερκουβεντάρα μας με τον καράμπελα στο μαραμπού για το september gurls, και τις ώρες ατελείωτης ανάλυσης για το μάλλον πιό τέλειο ποπ τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ για ακριβώς αυτό το συναίσθημα του γαμημένου καλοκαιριού που τελειώνει, και η προσμονή για το άγνωστο έρχεται και σου κάνει τον εγκέφαλο πουρέ από την χαρά.
και μετά διαβάζεις την αδικία του σύμπαντος, που τους εμπόδισε να γίνουν και η μεγαλύτερη επισήμως μπάντα στον πλανήτη, τις δυσκολίες με την διανομή της stax, τους καυγάδες του chris bell με τους υπόλοιπους (έβγαλε τον δίσκαρο το i am the cosmos τουλάχιστον), για τους θανάτους και κόντρα θανάτους, για την ανωμαλία του chilton όταν γράφανε τον τρίτο δίσκο.
υπάρχουν μέρες που σκέφτομαι ότι ο αγαπημένος μου είναι το radio city, άλλες το #1, και μετά ξανακούω το τρίτο και παθαίνω κακό με τις ιδέες, και τον παροξυσμό δημιουργικότητας. δωδεκάχορδες, βιολιά, μουρλοsynthesized μπάσα, άρρωστα ντραμ σόλο, παράξενες εισαγωγές, σκοτεινά πιάνα, ράγκας, μέλοτρον, κουδούνες από το διάστημα που βαράνε απευθείας στα μηνίγγια, μελωδιάρες μελωδιάρες μελωδιάρες, πόρωση, και η φωνή που κάνει τα πάντα να μοιάζουν μηδενικό. η φωνή η φωνή η φωνή η φωνή η φωνή! και αυτός ο δίσκος δεν βγηκε ποτε επίσημα!!! ΔΕΝ ΤΟΝ ΒΓΑΛΑΝΕ ΠΟΤΕ KANONIKA!! ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΘΑΜΕΝΟ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣ!! ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΖΟΥΜΕ ΓΑΜΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΣΑΣ!!
29.5.12
θάνατος στις καλοκαιρινές ημέρες
το πρόβλημα είναι πως ότι και να θέλεις από την ζωή σου, από την στιγμή που φτάνεις στο σημείο να θέλεις κάτι, είσαι ήδη σε δύσκολη θέση. είναι αδύνατο να έχεις οποιαδήποτε επιθυμία, και να μην απογοητεύεσαι για πάντα. να μην τρως καρκίνους κατα πάνω σου, και να μην περάσεις εστώ 150 νύχτες μην μπορώντας να κλείσεις μάτι. και είναι ακόμα πιό δύσκολο, να μπεις στην διαδικασία να εξαλείψεις οποιαδήποτε προσδοκία έχεις από την ζωή σου, είτε αυτό είναι χαρά με τους γύρω σου (πάντα μπορούν να σε προδώσουν), λεφτά (τελειώνουν πολύ εύκολα), επιτυχία (πολλά χρόνια αποτυχίας σε περιμένουν), αγάπη (ζήλια ταλαιπωρία αγανάκτηση) κλπ κλπ. οπότε δεν ξέρω, ίσως να πρέπει με ένα μαγικό τρόπο να στρέφουμε όλο το ενδιαφέρον μας σε έναν αόριστο άγνωστο, ή στην γενικό "καλό", δεν ξέρω δεν ξέρω. το μόνο που σίγουρο είναι πως η πραγματικότητα σε απογοητεύει με κάθε της περίσταση, σε κάθε πάνμικρη ευκαιρία που της δίνεται. ίσως να κατάφερναμε να απεμπλακούμε ολοκληρωτικά από τον εαυτό μας να γλιτώναμε. αλλά και από την άλλη, για ποιό κοινό καλό να θέλεις να αφιερώσεις τα πάντα σου? πφφφ. γιατί?
[edit σε μορφή ΥΓ]
ή όπως έχει γράψει και ο μάστορας (d.f. wallace):
"But of course there are all different kinds of freedom, and the kind that is most precious you will not hear much talk about much in the great outside world of wanting and achieving and displaying. The really important kind of freedom involves attention and awareness and discipline, and being able truly to care about other people and to sacrifice for them over and over in myriad petty, unsexy ways every day."
και στον τρόπο με τον οποίο κάνει το unsexy να μοιάζει σπαρακτικό τελειώνει μάλλον όλη η κουβέντα.
[edit σε μορφή ΥΓ]
ή όπως έχει γράψει και ο μάστορας (d.f. wallace):
"But of course there are all different kinds of freedom, and the kind that is most precious you will not hear much talk about much in the great outside world of wanting and achieving and displaying. The really important kind of freedom involves attention and awareness and discipline, and being able truly to care about other people and to sacrifice for them over and over in myriad petty, unsexy ways every day."
και στον τρόπο με τον οποίο κάνει το unsexy να μοιάζει σπαρακτικό τελειώνει μάλλον όλη η κουβέντα.
21.5.12
ράφια
μάλλον έχω κι εγώ προβλήματα hoarding εδώ και τόσα χρόνια, και το καταλαβαίνω με πολύ απλό τρόπο. από το 2000, όποιον υπολογιστή και να είχα, αποθήκευα τα πάντα στην επιφάνεια εργασίας, και όταν γέμιζε, έκανα έναν φάκελο που λεγόταν επιφάνεια εργασίας και τα έχωνα όλα μέσα, και επανάληψη για πάντα, στο άπειρο. μετά ονόμαζα τους φακέλους etc, trees, branches, δέντρα, infinity, θα μπορούσα να σταματήσω στο infinity αλλά ας συνεχίσω, new, newer, newest, this desktop, unfolding, και μακάρι να μπορούσα να είμαι εξαντλητικός αλλά με διαλύει η μνήμη μου.
κατα τ' άλλα, σκέφτομαι ότι η μάνα μου με κορόϊδευε μία ζωη (με ενοχλητικό κυπριακό τρόπο) για όλα αυτά που μάζευα στα συρτάρια μου, και με παρομοιάζε με κάτι γιαγιάδες μορμολιασμένες που μαζεύανε κουτάκια, χωρίς λόγο. αλήθεια όμως, μου αρέσει να βλέπω μικρά εφήμερα μαζεμένα, σε γωνίες με χαρτιά, χαρτάκια, εισιτήρια, καλώδια, μπαταρίες, στιλό, μολύβια, καραμέλες, σημειωματάρια, αυτοκόλλητα, μπρίζες, γυαλία, χαρτομάντιλα, αποσμητικά τελειωμένα, κάρτες μνήμης (πόσο ειρωνικό), ακουστικά, αντάπτορες, βιβλία, καρτποστάλ, χάπια, μαγνήτες, σελιδοδείκτες (κανονικοί αλλά και εν δυνάμει), πένες κιθάρας, σιντί, λουκέτα, αποδείξεις, ένα σύμπαν ολόκληρο από πιθανές διασταυρώσεις που εξαφανίστηκαν, μια απειρία διαλυμένων εκδοχών που απλά πέθαναν πριν καν να γεννηθούν, και είναι τόσο όμορφο να κάθεσαι και να τις κοιτάς, προσπαθώντας να μαντέψεις τι θα μπορούσε να είχε γίνει.
μάλλον τίποτα, αλλά είναι τόσο ωραία να χάνεις χρόνο υποθέτοντας.
κατα τ' άλλα, σκέφτομαι ότι η μάνα μου με κορόϊδευε μία ζωη (με ενοχλητικό κυπριακό τρόπο) για όλα αυτά που μάζευα στα συρτάρια μου, και με παρομοιάζε με κάτι γιαγιάδες μορμολιασμένες που μαζεύανε κουτάκια, χωρίς λόγο. αλήθεια όμως, μου αρέσει να βλέπω μικρά εφήμερα μαζεμένα, σε γωνίες με χαρτιά, χαρτάκια, εισιτήρια, καλώδια, μπαταρίες, στιλό, μολύβια, καραμέλες, σημειωματάρια, αυτοκόλλητα, μπρίζες, γυαλία, χαρτομάντιλα, αποσμητικά τελειωμένα, κάρτες μνήμης (πόσο ειρωνικό), ακουστικά, αντάπτορες, βιβλία, καρτποστάλ, χάπια, μαγνήτες, σελιδοδείκτες (κανονικοί αλλά και εν δυνάμει), πένες κιθάρας, σιντί, λουκέτα, αποδείξεις, ένα σύμπαν ολόκληρο από πιθανές διασταυρώσεις που εξαφανίστηκαν, μια απειρία διαλυμένων εκδοχών που απλά πέθαναν πριν καν να γεννηθούν, και είναι τόσο όμορφο να κάθεσαι και να τις κοιτάς, προσπαθώντας να μαντέψεις τι θα μπορούσε να είχε γίνει.
μάλλον τίποτα, αλλά είναι τόσο ωραία να χάνεις χρόνο υποθέτοντας.
16.5.12
ω
ο μόνος τρόπος για να ζεις μια ευτυχισμένη ζωη με τους γύρω σου είναι να τους ρίχνεις παντα τις προσδοκίες για τα πάντα, από τα ελάχιστα μικρά μέχρι τα τεράστια σημαντικά μεγάλα. "δεν ξερω αν θα μπορέσω να έρθω σήμερα", και πας σίγουρα. "ε εντάξει, μην περιμένεις και πολλά από μένα, δεν έχω χρόνο", και δίνεις ότι έχεις και δεν έχεις. "μην με περιμένεις το βράδυ να έρθω, θα χάσω μπόλικο χρόνο με τους βλάκες", και γυρνάς νωρίς και φασώνεται με κάνα δυό αγνώστους. σε κάθε περίπτωση όμως, δεν ξέρω, το να τα έχεις καλά με τους γύρω σου είναι πάντα αρκετά (σχετικά εννοείται) εύκολο. το κωλοτρυπίδι πονάει πάντα όμως με τις προσδοκίες που έχεις δημιουργήσει εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου. και είναι προφανές ότι δεν γίνεται να τις ρίχνεις στα τάρταρα. πωπω, και τελικά πάντα ισορροπείς σε μία λεπτή λεπτή γραμμή, κάπου ανάμεσα σε έναν διαρκή ενθουσιασμό και μία συνεχή απόγνωση με οριακές καταθλιπτικές διαθέσεις. και τα wild mood swings δεν ειναι άσχημο πράγμα (εκτός από τον κακό δίσκο των cure προφανώς, αλλά και εκείνος ακόμα πρέπει να έχει κάνα δυο-τρια υποφερτά τραγούδια. χμμ, πόσο γαμάνε οι cure, και πόσο τυχερός είμαι που τους σνόμπαρα μικρός και δεν τους έκαψα μαζί με τόσες άλλες μπαντες που σιχαίνομαι να τις αφήσω να μπουν στα αυτιά μου πιά). υπάρχουν μέρες που νιώθω οτι τα πάντα γίνονται, και όλες τις υπόλοιπες νιώθω οτι απλά έγιναν και δεν το κατάλαβα, ίσως πάλι γιατί περίμενα κάτι άλλο να συμβεί. δεν μπορω να καταλαβω τι γινεται, νιώθω ότι με έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό. και μετά βλέπω τα μικρά σιχαμένα χέρια τους και θέλω να χέσω μέσα στα πανάθλια στοματά τους και να πέσω για τον πιό όμορφο ύπνο, αυτόν που ξυπνάς και δεν καταλαβαίνεις αν κοιμάσαι ή αν σηκώθηκες. και τι κανω τέτοια ώρα ξύπνιος? και γιατί ντρέπομαι να χαρώ δημόσια?
10.5.12
τραγούδια δίσκοι βιβλία
δύο κομμάτια με διέλυσαν τις τελευταίες μέρες, και άλλο ένα προς το τέλος, ή μάλλον ένα. καταρχάς άκουσα το gyrate των pylon, που ποτέ δεν του είχα δώσει σημασία, και κυρίως το dub, τι κομμάτι, όλος ο πόλεμος στον εγκέφαλο, απίθανες απίθανες στιγμές κοπανήματος δίπλα στα ηχεία.. τόσα χρόνια μόνο με το crazy από το chomp λόγω rem, πωπω, μεγάλο λάθος. επίσης, πάλι για χαζούς λόγους μου κόλλησε για μερικές δεκάδες ώρες ή και παραπάνω ακόμα, το it's not over των holy ghost, ποιός θα το περίμενε δηλαδή, αν είναι δυνατόν, δηλαδή αν είναι δυνατόν.
το εφτάρι των άνιμαλ το αγόρασα στα τυφλά, μόλις είδα οτι παίζει preorder και πήρα τα mp3 σούμπιτος. είχα αποφασίσει απο περσι να μην ασχοληθώ καθόλου με τα μπούτλεγκ που παίζανε για τον επερχόμενο δίσκο, για αλλάγη, γιατί έτσι ξενέρωσα με το tomboy (το οποίο παρεπιπτόντως μου αρέσει όλο και περίσσοτερο, χωρίς καν να το ακούσω, δεν ξέρω γιατί, μου φαίνεται δίσκαρος μάλλον). έτσι ξεκίνησα να ακούω τα δύο τρακς, στην αρχή ενθουσιασμένος, μετά ξενέρωνα γιατί μου φαινόταν μία από τα ίδια, με την έννοια, που είναι η μπάντα που σε κάθε δίσκο άλλαζε ραγδαία, που είναι οι εποχές του here comes the indian, με τις κολασμένες άρρωστες ιδέες? αλλά όσο τα ακούω τόσο μου αρέσουν, το honeycomb το έλιωσα στο ριπίτ, κατάλαβα πόσο πολύ αγαπάω τον κοντό τελικά, είναι μπαντάρα, έρωτας. αλλά του δίνω μερικές μέρες ακόμα, πιστεύω ότι θα φανεί αν μου αρέσουν τελικά ή όχι.
αγόρασα πολύ λίγα βιβλία. έπεσε στα χέρια μου (με ευτυχία) το gore των black dice, μαζί με ΠΟΛΛΟΥΣ δίσκους τους, που δεν τους είχα σε βινύλιο (broken ear record, manoman 12", miles of smiles κλπ), σχεδόν ευτυχία δηλαδή, άν όχι άπειρη ευτυχία. αγόρασα το consider the lobster του d.f.wallace, με το infinite jest δεν γινόταν χαϊρι, αυτό φαίνεται πιό βατό για να βουτήξω μέσα του, και επίσης το the long goodbye του raymond chandler. διαβάζω αυτές τις μέρες το marriage plot του ευγενίδη αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δήλωνα ενθουσιασμένος. και ποιόν μπορει να ενδιαφέρει αυτό βέβαια? μάλλον κανέναν.
αλλά σε κάθε περίπτωση :)
το εφτάρι των άνιμαλ το αγόρασα στα τυφλά, μόλις είδα οτι παίζει preorder και πήρα τα mp3 σούμπιτος. είχα αποφασίσει απο περσι να μην ασχοληθώ καθόλου με τα μπούτλεγκ που παίζανε για τον επερχόμενο δίσκο, για αλλάγη, γιατί έτσι ξενέρωσα με το tomboy (το οποίο παρεπιπτόντως μου αρέσει όλο και περίσσοτερο, χωρίς καν να το ακούσω, δεν ξέρω γιατί, μου φαίνεται δίσκαρος μάλλον). έτσι ξεκίνησα να ακούω τα δύο τρακς, στην αρχή ενθουσιασμένος, μετά ξενέρωνα γιατί μου φαινόταν μία από τα ίδια, με την έννοια, που είναι η μπάντα που σε κάθε δίσκο άλλαζε ραγδαία, που είναι οι εποχές του here comes the indian, με τις κολασμένες άρρωστες ιδέες? αλλά όσο τα ακούω τόσο μου αρέσουν, το honeycomb το έλιωσα στο ριπίτ, κατάλαβα πόσο πολύ αγαπάω τον κοντό τελικά, είναι μπαντάρα, έρωτας. αλλά του δίνω μερικές μέρες ακόμα, πιστεύω ότι θα φανεί αν μου αρέσουν τελικά ή όχι.
αγόρασα πολύ λίγα βιβλία. έπεσε στα χέρια μου (με ευτυχία) το gore των black dice, μαζί με ΠΟΛΛΟΥΣ δίσκους τους, που δεν τους είχα σε βινύλιο (broken ear record, manoman 12", miles of smiles κλπ), σχεδόν ευτυχία δηλαδή, άν όχι άπειρη ευτυχία. αγόρασα το consider the lobster του d.f.wallace, με το infinite jest δεν γινόταν χαϊρι, αυτό φαίνεται πιό βατό για να βουτήξω μέσα του, και επίσης το the long goodbye του raymond chandler. διαβάζω αυτές τις μέρες το marriage plot του ευγενίδη αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δήλωνα ενθουσιασμένος. και ποιόν μπορει να ενδιαφέρει αυτό βέβαια? μάλλον κανέναν.
αλλά σε κάθε περίπτωση :)
29.4.12
ξυπνητήρια
συνήθως για ξυπνητήρια έχω animal collective related πράγματα, αλλά καμιά φορά μπορεί και όχι. θυμάμαι το fireworks, το wastered από black dice (best song ever), το atiba song (τον τελευταίο καιρό), και σίγουρα κάτι θα ξεχνάω. επίσης για ένα μεγάλο διάστημα ξυπνητήρι μου ήταν το i am not in love των crystal castles, δεν ήταν άσχημο, παρόλο που δεν ξέρω, θα ήθελα πάντα να ξυπνάω με την φωνούλα του robert smith μάλλον. αχ, τι ωραία απαλή φωνή που είναι αυτή.
22.4.12
ζορζ περέκ, παρίσι 1965
"a man asleep is in a different place. it describes the dark side of a reality shown in things exclusively on its glittering side. it's no longer fascination... i am concerned far more with words like indifference, solitude, refusal, giving up."
15.4.12
χάπινες ιν δε χόμλαντ
πφφφ, δεν έχω και την πιό πολλή χαρά που λείπω από την βέροια το πάσχα, ίσως αυτό να είχε πιο νόημα αν το έγραφα την προηγούμενη βδομάδα, αλλά και πάλι, ακόμα το αισθάνομαι. και πριν από δύο χρόνια εδώ ήμουν πάλι το πάσχα, και πέρσι επίσης δεν ήμουν στην βέροια, πολύ παράξενο, νιώθω ότι κάθε πέρσι ήμουν εκεί, αλλά προφανώς και όχι. και ο αύγουστος είναι ωραίος στην βέροια, όσο διαλυμένος χρειάζεται, και έχει και βουνά κοντά, δεν τρως ζέστη, δεν έχει θάλασσα ούτως ή άλλως, ένας παράδεισος. είδα στον ύπνο μου ότι είχε μείνει μόνο το σπίτι στην βέροια και ήμουν ολομόναχος για πάντα, παρατημένος σχεδόν, και με χαρά πήγα εκεί και έμεινα. αυτό κι αν είναι αλλοπρόσαλλο. ετοιμαζόμουν να γράψω ότι είναι πάρα πολύ σκοτεινά αυτές τις μέρες, αλλά δεν είχα παρατηρήσει ότι η φωτεινότητα της οθόνης ήταν πάρα πολύ χαμηλά. την ανέβασα και τώρα μου φαίνονται όλα αρκετά καλύτερα.
αναφορές/φόβος/ρίζες
"κενός χώρος ο έλεγχος των σκέψεων με κομματιάζει. βλέπω σκοτάδι. η απειρία των εκδοχών δημιουργεί το χάος. χάσαμε. ακούσαμε τον ήχο που δόνησε τις αισθήσεις και διάβηκε."
"τα μάτια μας δεν ξέρουν να βλέπουν πάντοτε. δεν μπορούν να διακρίνουν έξω από τα σχήματα της συνήθειας."
"ο πεθαμένος και η ανάσταση" του ν.γ. πεντζίκη, εκδόσεις άγρα.
"τα μάτια μας δεν ξέρουν να βλέπουν πάντοτε. δεν μπορούν να διακρίνουν έξω από τα σχήματα της συνήθειας."
"ο πεθαμένος και η ανάσταση" του ν.γ. πεντζίκη, εκδόσεις άγρα.
11.4.12
7
σκέφτομαι, μερικά βράδια πριν να πέσω για ύπνο, για την ακρίβεια λίγο πριν την στιγμή που πάνε να κλείσουν ολοκληρωτικά τα μάτια μου, γιατί δεν γράφω τόσο πολύ όσο έγραφα εδώ πέρα. με απασχολεί για μερικά λεπτά, και μετά θάβεται και κρύβεται κάτω από το χαλάκι αναγκαστικά. και την άλλη μέρα ξυπνάω και δεν θυμάμαι τίποτα, παρά μόνο ένα-δύο διαλυμένα όνειρα, όπως χθες που είδα οτι κάποιος μπήκε μέσα στο σπίτι μας και ήθελε να κλέψει κάτι χαρτιά από τη συγκάτοικο μας, και σηκώθηκα από το κρεβάτι να του μιλήσω. ήταν χοντρός τεράστιος και του είπα "μα δεν το θεωρείς αυτονόητο ότι θα σε ακούσω μπαίνοντας στο σπίτι? γιατί το κάνεις?". ήταν καλό παιδί όντως, τα είπαμε λίγο, και μετά ξαναγύρισα στο κρεβάτι να κοιμηθώ. εύχομαι να βρήκε ότι ήθελε. εγώ είδα κι άλλα όνειρα μετά, κυρίως όμως είδα ότι πήρα μία ακόμα έκδοση της ζωής του περέκ στα αγγλικά, και ίσως να έγινε αλήθεια ότι μου την έφερε το άμαζον στο σπίτι, αλλά εγώ σε κάθε περίπτωση έβλεπα πως την άφησα δίπλα στο καλοριφέρ και γύρισαν όλες οι σελίδες ανάποδα. στεναχωρέθηκα λίγο, αλλά μετά βγήκα μία βόλτα στο τεράστιο μπαλκόνι της μονοκατοικίας, είδα κόσμο να πηγαίνει στη θάλασσα και κατάλαβα ότι μάλλον ήμουν στο πήλιο. καθόλου άσχημος τρόπος για να περάσεις ένα βροχερό πρωϊνό στο κρεβάτι σκέφτηκα, σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες επιλογές, αλλά όπως όλα τα πράγματα στη ζωή (μου) δεν εμφανίζονται ποτέ ετερόκλητα, παρά μόνο όταν αυτές το αποφασίσουν. κατάλαβα άρα, και δυστυχώς πέρασαν αρκετά χρόνια για αυτό, ότι τελικά πραγματικά η υπομονή και ο τρόπος να ξεπερνάς την ένταση της αναμονής, είναι από τα πιό σκληρά σκιλζ που μπορεί να σου τύχουν. δυστυχώς, δεν είναι μέρος του ινβεντόρι μου, και προφανώς αδυνατώ να αντιπαραθέσω κάτι άλλο. μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον 17 πτυχές της καθημερινότητας μου που συνεχίζω και βγαίνω ηττημένος από αυτές, και ίσως 2-3 που να με κάνουν να βγαίνω σχεδόν από πάνω, αλλά ποτέ δεν είχε ενδιαφέρον να σκέφτεσαι τα επιτεύγματα, παρά μόνο να τα πατάς στο πάτωμα, κάνοντας τα μηδενικά, έτσι ώστε να συνεχίζεις να νιώθεις άσχημα. το μόνο συναίσθημα που σε ισοπεδώνει χωρίς καμία προσπάθεια συνεχίζει να είναι η νοσταλγία. εδώ και 4-5 χρόνια, ίσως λιγότερα, όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ με τίποτα, αλλά και όταν ακόμα είμαι κουρασμένος και μπορώ να κοιμηθώ χωρίς πολλές σκέψεις, σε κάθε περίπτωση άρα, το πιό ανακουφιστικό πράγμα μέσα στο μυαλό μου είναι να σκέφτομαι στην τύχη ημερομηνίες που περάσανε, και έπειτα να προσπαθώ να θυμηθώ που ήμουν εκείνη την ημέρα, με όσο πιό πολλές λεπτομέρειες γίνεται. είναι από τα πιό ηλίθια βασανιστήρια που μπορείς να επιβάλλεις στον εαυτό σου, αλλά καταλαβαίνω μετά από τόσες φορές που το έχω κάνει, ότι μάλλον έχω εθιστεί σε όλη αυτή τη διεργασία. είναι τόσο αυτοτιμωρία, αυτομαστίγωμα, να σκέφτεσαι όλους τους παλιούς εαυτούς σου και να τους κοιτάς από έξω, χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα. παραμένει το αγαπημένο μου νανούρισμα, αυτό και οι σκέψεις για το φωτεινό μέλλον που θα έρθει. μπά, αυτό δεν το σκέφτομαι ποτέ. κανέναν μέλλον δεν πρόκειται να είναι χαρούμενο, όλες οι υποθέσεις και οι υπολογισμοί που έχεις κάνει, το πιό πίθανον είναι να διαψευστούν, αλλά και ακόμα οι ίδιοι να βγούνε, έχει γίνει τόσο πολύ πουρές ο εγκέφαλος από τη σκέψη και τα σενάρια, που πάυει να έχει αξία. σίγουρα, μερικές φορές έχει, αλλά γιατί να επενδύεις σε αυτές τις σχεδόν απρόσιτες συγκυρίες? μου φαίνεται πολύ πιό χρήσιμο (αν και σχεδόν παράλογο) να προσπαθείς να χαίρεσαι τις αποτυχίες σου και να τις έχεις φτάσει σε σημείο που να περνάνε μπροστά από τα μάτια σου σαν να είναι αόρατες. είναι σαν τις συννεφιασμένες μέρες και τον συννεφιασμένο καιρό. παρατηρώ ότι απο την στιγμή που έχω περάσει περισσότερο μέρος της ζωής μου σε συννεφιά και βροχή (ή έστω έτσι νομίζω, ή έτσι θα ήθελα να ήταν), η χαρά που νιώθω με μέρες σαν την σημερινή, με τους 7 βαθμούς και την απαλή απαλή εκνευριστική βροχή (είμαι ερωτευμένος μαζί της) μου πρόξενουν τόση ευτυχία μέσα στην ψυχή μου, που νιώθω ότι ίσως και τα πάντα να είναι πιθανά. είναι αλήθεια ότι ο περέκ ήρθε όντως στο σπίτι, αλλά είναι για δώρο. οπότε πάλι θα φύγει από τα χέρια μου. το νέο μπλακ ντάϊς νιώθω ότι με απογοήτευσε, σαν να είναι αρκετά προφανές νιώθω, αλλά από την άλλη, αν περάσω λίγο καιρό μαζί του θα μου σκάσει αλλιώς εύχομαι. είμαι διατεθειμένος να του αφιερώσω χρόνο, με περισσή χάρα μάλλον.
7.3.12
γαμημένος μάρτιος γαμημένο καλοκαίρι έρχεται
πφφφ. το αστείο είναι ότι ήταν πάλι εκεί, που ακούς κάτι, και λες "είναι ωραίο", "μπλα μπλα μπλα", "πως και δεν τον άκουσα αυτό τον δίσκο των beach house καλύτερα", "μερικά ωραία τραγούδια", "άνοιξη", και δίαφορες αρχιδιές τελικά. σαν τα "oh me too" του λούι σικέϊ. πφφφ.
μέχρι που σκάει η αρχή από το costa του dondestan, ή το alliance από το old rottenhat, και τότε, πάλι λες "ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΕΓΡΑΨΕ ΜΟΝΟ ΜΟΥΣΙΚΗ Ο ROBERT WYATT, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΔΙΣΚΟΥΣ" και διάφοροι άλλοι που προσπάθησαν να βγάλουν καμιά κλανιά προς τα έξω, ξοδεύοντας μία ζωή αποτυγχάνοντας οικτρά.
διάβαζα τα αφιερώματα στο ζου όταν ήμουν στο σχολείο για το canterbury, αλλά εκεί στα 15 μπορούσα να ακούω μέχρι κάραβαν, ίσως ο εγκέφαλος μου δεν ήταν για περισσότερα. μετά όταν ήμουν στο βόλο, πήγα μία μέρα και αγόρασα μαζί το rock bottom και το shleep, αλλά και πάλι, ήταν 2003, ήμουν 20, άκουγα το sea song στο ριπίτ, διάβαζα τους στίχους, έλιωνα με το άλιφιμπ, αλλά δεν είχα πάθει ακόμα ΤΟ κακό.
μετά από κάνα δυο χρόνια, ένιωσα με όλο το rock bottom, από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά το ένιωσα, μου έσκαγε μέσα στο σώμα μου, και διάβαζα και ξαναδιάβαζα για τις διαλυμένες μέρες του, λίγο πριν το ατύχημα στην βενετία, όταν η αλφι ήταν στο κρου του νίκολας ρεγκ όταν γύριζαν το dont look now και ο ρομπερτ καθόταν στο δωμάτιο με ένα νέο πλήκτρο και ξεκίνησε να γράφει ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ. με αρρώσταινε αυτή η σκέψη, να είναι ο άλλος στην βενετία, που είναι ούτως ή άλλως από τα πιό κρίπι μέρη του σύμπαντος, και να γράφει αυτή την πανέμορφη μουσική στην μέση από τα γυρίσματα μίας ξεκάθαρα φρικιαστικής ταινίας.
πριν καν να συμβεί οτιδήποτε. "we are not prepared"
και μετά έπεσε μεθυσμένος κλπ κλπ.
δεν έχει υπάρξει φωνή λευκού πιό συγκλονιστική από την φωνή του robert wyatt. δεν έχει γράψει κανένας λευκός πιό συγκλονιστικά chord progressions με τόσο όμορφους στίχους μαζί. κανένας απολύτως.
το πρώτο πράγμα που με είχε διαλύσει ήταν η αλλαγή στο sea song, που αρχίζει και λεει "you'll be different in the spring, i know you're a seasonal beast". θυμάμαι τον εαυτό μου να είμαι σε διαλυμένα αστικά στην βέροια, να ετοιμάζομαι να πάω ούτε εγώ δεν θυμάμαι που, και να έχω το ντισκμαν μαζί, μόνο με το rock bottom, και να σκάει το we're not alone και να απογειώνεται το σύμπαν και να φεύγει.
αυτές τις μέρες, έχω βουτήξει μέσα του πάλι, σε όλο τον κατάλογο. συνειδητοποιώ πόσο γελοίες έιναι κάποιες κριτικές που λένε για το dondestan και το old rottenhat οτι είναι "προχειρογραμμένοι" δίσκοι με "presets" και όχι πολύ "innovation". πραγματικά είναι από τις φορές που θες να φορέσεις στον εκάστοτε reviewer δυο-τρια ακόμα ζευγάρια αρχίδια (και ένα μουνί) για να τα κλωτσάς όλα μαζί και να χαίρεσαι και να τον τιμωρείς για τις παπαριές που τολμάει και ξεστομίζει.
το old rottenhat είναι τόσο αριστούργημα σαν δίσκος, τόσο άδειος και sparse και με διαλυμένη εσωτερική ένταση, φουλ πολιτικοποιημένους στίχους, άρρωστο sequencing στο τρακλιστ, συγκλονιστικά ΠΟΠ κομμάτια (the age of self), άρρωστα drones και τόσα τόσα πράγματα μέσα. και πάντα η γαμωφωνή του μαζί, αυτή η γαμημένη φωνή του, με όλο αυτό το εύρος, που νομίζεις ότι συνέχεια είναι έτοιμος να κλάψει. και το dondestan, με ρυθμικές ανωμαλίες να σε περιμένουν σε κάθε δεύτερο γύρισμα, διφωνίες από το διάστημα, και γκρούβες που θες να σε κουβαλήσουν με φορείο.
και μετά διαβάζεις συνεντεύξεις του, και τον βλέπεις σε βίντεο να μιλάει για όλα αυτά τα πράγματα του, τον κόσμο που έφτιαξε, την γυναίκα του. ειδικά την γυναίκα του. "I came out of the hospital and my wife Alfie married me, very kindly, in 1974. We had a wonderful honeymoon period which, on and off, hasn't really finished."
δηλαδή χριστέ μου ρε ρομπέρτ γουάϊατ, είσαι σε όλα τόσο τέλειος, στα πάντα σου, στην μουσική σου, στο παιξιμό σου, στην αισθητική σου, στις αναφορές σου, πρέπει να σε ακούμε να λες και τα πιό συγκλονιστικά λόγια ερωτευμένου? απίστευτο. απορώ μερικές φορές γιατί προσπαθώ ακόμα να κάνω το οτιδήποτε.
και το PLA, τι κομμάτι, τόσο απλό με τις στιχάρες για την άλφι. ένα άλλο τραγούδι που με αρρωσταίνει είναι η διασκευή του στο at last i am free των chic (!!!) που είναι στο nothing can stop us. τόσο καθαρός ήχος, παίρνει το νόημα του original και του αλλάζει το κόντεξτ, το γαμάει, το κουνάει 150 θέσεις και το φέρνει εκεί που θα έπρεπε να ήταν από την αρχή. δεν είναι απλώς επιθυμία: ειναι ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΗ ΑΝΑΓΚΗ.
είμαι τόσο χαρούμενος, γιατί ακόμα δεν έχω βουτήξει με τα μούτρα στα δύο τελευταία του, το κομικόπερα και το cuckooland, παρα μόνο τα είχα ακούσει όταν βγήκαν, έτσι ίσα ίσα. και είμαι ΤΟΣΟ ΓΕΛΟΙΟΣ, που σκεφτόμουν "καλά ρε wire, 2007 και έχεις νουμέρο τρία το περσον πιτς και πάλι νούμερο ένα τον γουάϊατ?" ΝΑΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΖΕΙ. ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΟΤΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΟΤΙ ΠΙΟ ΓΕΜΑΤΟ. ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ Η ΠΙΟ ΓΕΜΑΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. όταν βγάζει δίσκο, είναι λογικό τα πάντα να εξαφανίζονται. και μόνο από την χαρά που ΕΒΓΑΛΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΔΙΣΚΟ.
τόσες δισκάρες, μόνος του, τα soft machine, οι συνεργασίες του, τα κολεκτιβ άλμπουμ του, τα σόλο σόλο, πωπω, ruth is stranger than richard, η λαιβάρα στο drury lane, moon in june, τόσα μαζεμένα.
σκέφτομαι ότι οι πολύ κοντά μου καμιά φορά με σιχαίνονται με όλο τους το μίσος, γιατί όταν ενθουσιάζομαι με κάτι, κάνω τον απέναντι μου να θέλει να το αποκηρύξει σαν άμεση αντίδραση. αλλά δεν γίνεται να μην πάθω κακό με τον wyatt. το θέμα είναι να βρω έναν τρόπο να τον δω λάϊβ.
αυτές τις μέρες, έπεσα πάνω και σε βίντεο που παίζει λαιβ το 74 το αλιφιμπ. εκεί μάλλον είναι τα πάντα, εκεί δεν λείπει τίποτα απολύτως.
we are never prepared
μέχρι που σκάει η αρχή από το costa του dondestan, ή το alliance από το old rottenhat, και τότε, πάλι λες "ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΕΓΡΑΨΕ ΜΟΝΟ ΜΟΥΣΙΚΗ Ο ROBERT WYATT, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΔΙΣΚΟΥΣ" και διάφοροι άλλοι που προσπάθησαν να βγάλουν καμιά κλανιά προς τα έξω, ξοδεύοντας μία ζωή αποτυγχάνοντας οικτρά.
διάβαζα τα αφιερώματα στο ζου όταν ήμουν στο σχολείο για το canterbury, αλλά εκεί στα 15 μπορούσα να ακούω μέχρι κάραβαν, ίσως ο εγκέφαλος μου δεν ήταν για περισσότερα. μετά όταν ήμουν στο βόλο, πήγα μία μέρα και αγόρασα μαζί το rock bottom και το shleep, αλλά και πάλι, ήταν 2003, ήμουν 20, άκουγα το sea song στο ριπίτ, διάβαζα τους στίχους, έλιωνα με το άλιφιμπ, αλλά δεν είχα πάθει ακόμα ΤΟ κακό.
μετά από κάνα δυο χρόνια, ένιωσα με όλο το rock bottom, από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά το ένιωσα, μου έσκαγε μέσα στο σώμα μου, και διάβαζα και ξαναδιάβαζα για τις διαλυμένες μέρες του, λίγο πριν το ατύχημα στην βενετία, όταν η αλφι ήταν στο κρου του νίκολας ρεγκ όταν γύριζαν το dont look now και ο ρομπερτ καθόταν στο δωμάτιο με ένα νέο πλήκτρο και ξεκίνησε να γράφει ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ. με αρρώσταινε αυτή η σκέψη, να είναι ο άλλος στην βενετία, που είναι ούτως ή άλλως από τα πιό κρίπι μέρη του σύμπαντος, και να γράφει αυτή την πανέμορφη μουσική στην μέση από τα γυρίσματα μίας ξεκάθαρα φρικιαστικής ταινίας.
πριν καν να συμβεί οτιδήποτε. "we are not prepared"
και μετά έπεσε μεθυσμένος κλπ κλπ.
δεν έχει υπάρξει φωνή λευκού πιό συγκλονιστική από την φωνή του robert wyatt. δεν έχει γράψει κανένας λευκός πιό συγκλονιστικά chord progressions με τόσο όμορφους στίχους μαζί. κανένας απολύτως.
το πρώτο πράγμα που με είχε διαλύσει ήταν η αλλαγή στο sea song, που αρχίζει και λεει "you'll be different in the spring, i know you're a seasonal beast". θυμάμαι τον εαυτό μου να είμαι σε διαλυμένα αστικά στην βέροια, να ετοιμάζομαι να πάω ούτε εγώ δεν θυμάμαι που, και να έχω το ντισκμαν μαζί, μόνο με το rock bottom, και να σκάει το we're not alone και να απογειώνεται το σύμπαν και να φεύγει.
αυτές τις μέρες, έχω βουτήξει μέσα του πάλι, σε όλο τον κατάλογο. συνειδητοποιώ πόσο γελοίες έιναι κάποιες κριτικές που λένε για το dondestan και το old rottenhat οτι είναι "προχειρογραμμένοι" δίσκοι με "presets" και όχι πολύ "innovation". πραγματικά είναι από τις φορές που θες να φορέσεις στον εκάστοτε reviewer δυο-τρια ακόμα ζευγάρια αρχίδια (και ένα μουνί) για να τα κλωτσάς όλα μαζί και να χαίρεσαι και να τον τιμωρείς για τις παπαριές που τολμάει και ξεστομίζει.
το old rottenhat είναι τόσο αριστούργημα σαν δίσκος, τόσο άδειος και sparse και με διαλυμένη εσωτερική ένταση, φουλ πολιτικοποιημένους στίχους, άρρωστο sequencing στο τρακλιστ, συγκλονιστικά ΠΟΠ κομμάτια (the age of self), άρρωστα drones και τόσα τόσα πράγματα μέσα. και πάντα η γαμωφωνή του μαζί, αυτή η γαμημένη φωνή του, με όλο αυτό το εύρος, που νομίζεις ότι συνέχεια είναι έτοιμος να κλάψει. και το dondestan, με ρυθμικές ανωμαλίες να σε περιμένουν σε κάθε δεύτερο γύρισμα, διφωνίες από το διάστημα, και γκρούβες που θες να σε κουβαλήσουν με φορείο.
και μετά διαβάζεις συνεντεύξεις του, και τον βλέπεις σε βίντεο να μιλάει για όλα αυτά τα πράγματα του, τον κόσμο που έφτιαξε, την γυναίκα του. ειδικά την γυναίκα του. "I came out of the hospital and my wife Alfie married me, very kindly, in 1974. We had a wonderful honeymoon period which, on and off, hasn't really finished."
δηλαδή χριστέ μου ρε ρομπέρτ γουάϊατ, είσαι σε όλα τόσο τέλειος, στα πάντα σου, στην μουσική σου, στο παιξιμό σου, στην αισθητική σου, στις αναφορές σου, πρέπει να σε ακούμε να λες και τα πιό συγκλονιστικά λόγια ερωτευμένου? απίστευτο. απορώ μερικές φορές γιατί προσπαθώ ακόμα να κάνω το οτιδήποτε.
και το PLA, τι κομμάτι, τόσο απλό με τις στιχάρες για την άλφι. ένα άλλο τραγούδι που με αρρωσταίνει είναι η διασκευή του στο at last i am free των chic (!!!) που είναι στο nothing can stop us. τόσο καθαρός ήχος, παίρνει το νόημα του original και του αλλάζει το κόντεξτ, το γαμάει, το κουνάει 150 θέσεις και το φέρνει εκεί που θα έπρεπε να ήταν από την αρχή. δεν είναι απλώς επιθυμία: ειναι ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΗ ΑΝΑΓΚΗ.
είμαι τόσο χαρούμενος, γιατί ακόμα δεν έχω βουτήξει με τα μούτρα στα δύο τελευταία του, το κομικόπερα και το cuckooland, παρα μόνο τα είχα ακούσει όταν βγήκαν, έτσι ίσα ίσα. και είμαι ΤΟΣΟ ΓΕΛΟΙΟΣ, που σκεφτόμουν "καλά ρε wire, 2007 και έχεις νουμέρο τρία το περσον πιτς και πάλι νούμερο ένα τον γουάϊατ?" ΝΑΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΖΕΙ. ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΟΤΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΟΤΙ ΠΙΟ ΓΕΜΑΤΟ. ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ Η ΠΙΟ ΓΕΜΑΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. όταν βγάζει δίσκο, είναι λογικό τα πάντα να εξαφανίζονται. και μόνο από την χαρά που ΕΒΓΑΛΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΔΙΣΚΟ.
τόσες δισκάρες, μόνος του, τα soft machine, οι συνεργασίες του, τα κολεκτιβ άλμπουμ του, τα σόλο σόλο, πωπω, ruth is stranger than richard, η λαιβάρα στο drury lane, moon in june, τόσα μαζεμένα.
σκέφτομαι ότι οι πολύ κοντά μου καμιά φορά με σιχαίνονται με όλο τους το μίσος, γιατί όταν ενθουσιάζομαι με κάτι, κάνω τον απέναντι μου να θέλει να το αποκηρύξει σαν άμεση αντίδραση. αλλά δεν γίνεται να μην πάθω κακό με τον wyatt. το θέμα είναι να βρω έναν τρόπο να τον δω λάϊβ.
αυτές τις μέρες, έπεσα πάνω και σε βίντεο που παίζει λαιβ το 74 το αλιφιμπ. εκεί μάλλον είναι τα πάντα, εκεί δεν λείπει τίποτα απολύτως.
we are never prepared
14.2.12
πως πέθανε ο μένιος κουτσόγιωργας?
πως μπορείς να πάρεις σοβαρά άνθρωπο που έχει πει "δεν μου αρέσει ο μπόρχες, γιατί δεν είσαι συγγραφέας αν δεν γράψεις κανόνικο/μεγάλο μυθιστόρημα". πφφφ, χέσιμο στο στόμα.
όμως πραγματικά το θέμα είναι άλλο: γιώργο κηετζή, θα προτιμούσες να βρεθείς στο ίδιο κρεβάτι με τα γερασμένα παπάρια του ζάρκο πάσπαλιε, την στραβωμένη μούρη της φώφης γεννηματά, την λιγδιασμένη μουστάκα του γιώργου παράσχου ή πολύ απλά θα προτιμούσες να βγάζαμε τα γυαλιά του κωστή κηλύμη και να τον πηγαίναμε μία βόλτα παρέα?
αλλά αλήθεια, πως πέθανε?
όμως πραγματικά το θέμα είναι άλλο: γιώργο κηετζή, θα προτιμούσες να βρεθείς στο ίδιο κρεβάτι με τα γερασμένα παπάρια του ζάρκο πάσπαλιε, την στραβωμένη μούρη της φώφης γεννηματά, την λιγδιασμένη μουστάκα του γιώργου παράσχου ή πολύ απλά θα προτιμούσες να βγάζαμε τα γυαλιά του κωστή κηλύμη και να τον πηγαίναμε μία βόλτα παρέα?
αλλά αλήθεια, πως πέθανε?
6.2.12
βέρσιονς
ενώ εδώ και μήνες ξυπνάω κάθε δευτέρα ελπίζοντας ότι είναι κυριακή, χθές ξύπνησα κυριακάτικα πιστεύοντας ότι είναι δευτέρα.
//
από την μέρα που ήρθα στο μιλάνο, κάθε δευτέρα ξυπνάμε και εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να καταλάβω τι γίνεται, πιστεύω ότι είναι κυριακή.
χθες που ήταν κυριακή, η μόνη κυριακή που λείπεις, ξυπνούσα, και μέχρι να καταλάβω που είμαι, πίστευα ότι είναι δευτέρα.
//
εδώ και μήνες, από την στιγμή που ήρθα στο μιλάνο, κάθε δευτέρα ξυπνάω, και τα λιγοστά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποίησω ότι ξύπνησα, πιστεύω ότι είναι κυριακή.
χθες όμως, παρόλο που ήταν κυριακή, ξύπνουσα, και εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπαιρνα όρκο ότι είναι δευτέρα, και ένιωθα χαρούμενος που είναι πολύ κοντά η ώρα που θα έρθω να σε πάρω από το τσεντράλε.
//
από την μέρα που ήρθα στο μιλάνο, κάθε δευτέρα ξυπνάμε και εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να καταλάβω τι γίνεται, πιστεύω ότι είναι κυριακή.
χθες που ήταν κυριακή, η μόνη κυριακή που λείπεις, ξυπνούσα, και μέχρι να καταλάβω που είμαι, πίστευα ότι είναι δευτέρα.
//
εδώ και μήνες, από την στιγμή που ήρθα στο μιλάνο, κάθε δευτέρα ξυπνάω, και τα λιγοστά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποίησω ότι ξύπνησα, πιστεύω ότι είναι κυριακή.
χθες όμως, παρόλο που ήταν κυριακή, ξύπνουσα, και εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπαιρνα όρκο ότι είναι δευτέρα, και ένιωθα χαρούμενος που είναι πολύ κοντά η ώρα που θα έρθω να σε πάρω από το τσεντράλε.
σημειώσεις
τις τελευταιες δυο τρεις μερες εχω στο ριπιτ το ρεβολβερ και το ΥΣ της τζοανα. δεν έχουν και πολλή σχέση μεταξύ τους οπότε θα τα πιάσω ένα ένα. (επίσης, είδα λάιβ τον φεράρο)
το Ys είναι δισκάρα, το λατρεύω και είναι 2-3 σημεία εκει μέσα που πάντα λυγίζω (βλέπε κλάματα και κοπάνημα κεφαλιού στον τοίχο). είναι τόσο δισκάρα που δεν έχω και πολλά λόγια, απέραντος θαυμασμός μόνο.
το ρεβόλβερ ξεκίνησα να το ακούω αυτές τις μέρες γιατί σε κάποια φάση, εκεί που μόλις τον είχα παίξει, δηλαδή ακριβώς την στιγμή που τελείωνε η χαρά (και ερχόταν η σιχασιά όπως πάντα), μου έσκασε η γέφυρα από το here there and everywhere. και αφού το έβαλα στο ριπίτ να παίζει ενώ πήγαινα στην τουαλέτα να πετάξω τα φάπκινς (ναι, γιαυτό τελειώνουν καμιά φορά πιό γρήγορα τα χαρτομάντιλα κωστάντια) σκεφτόμουν ότι είναι τόσο κομματάρα που δεν έχω λόγια, πραγματικά δεν έχω λόγια.
δεν ξέρω αν είναι αλήθεια η ιστορία που λέει πως ο μακάρτνει, με το που άκουσε το πετ σάουντς και ερωτεύτηκε το god only knows, προσπάθησε να το "αντιγράψει" με το here there and everywhere. πραγματικά, δεν με νοιάζει αν είναι αλήθεια αυτό το anecdote, ειναι τόσο τεράστιο κομμάτι, παθαίνω κακό. και τώρα που θα μου εξηγήσει ο μοσχάς τα modulations και την θεωρία του, θα το αγαπάω ακόμα πιο πολύ.
και μετά, άρχισα να ακούω το ρεβόλβερ. είχα να το ακούσω πολλά χρόνια, τουλάχιστον 4-5. γενικά το τελευταίο τρίχρονο τετράχρονο πεντάχρονο, εκφράζω πολύ θαυμασμό για το odessey and oracle, και πολλές φορές έχω βρεθεί να μιλάω και να μιλάω και να μιλάω και να λέω ότι οι μπιτλς δεν έχουν δίσκο σαν το pet sounds ή αυτή την δισκάρα των ζόμπις. σαν κατάλογο, έχουν πολύ περισσότερες κομματάρες από τους ζομπις και τους μπιτς μπόις, αλλά δεν νιώθω για κανέναν δίσκο τους τόσο τεράστιο δέος.
και μετά απο όλα τα ριπίτ του ρεβόλβερ, εξακολουθώ να το πιστεύω. και κατάλαβα και ποιός έιναι ο λόγος: εχει 6-7 κομμάτια ΠΟΥ ΧΥΝΩ ΤΑ ΒΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ ακούγοντας τα, αλλά εχει και 1 που είναι εντελώς φίλερ, και άλλα δυό που δεν με τρελαίνουν και πολύ. και συνεχίζοντας το ρεσιτάλ υποκειμενικότητας και μαλακίας, σε κάθε δίσκο μπιτλς βρίσκω 2-3 κομμάτια που θα ήθελα να μην υπήρχαν.
οπότε έκανα λίστα με τα αγαπημένα μου κομμάτια στο ρεβόλβερ, για την ακρίβεια έκανα λίστα με όλα τα κομμάτια από αυτό που μου αρέσει πιο πολύ προς αυτό που μου αρέσει λιγότερο (επίσης για χάρη της έρευνας κατάλαβα ότι σε όλο τον κατάλογο των μπιτλς, τα πιο πολλά αγαπημένα μου τραγούδια είναι του μακάρτνει, αλλά τα ΠΙΟ αγαπημένα, αυτά που προσκυνάω γυμνός τα ηχεία και τρίβω την κωλοτρυπίδα μου πάνω τους, είναι του λένον)
1. Tomorrow Never Knows
2. Here There and Everywhere
3. For No One
4. Love You To
5. Eleanor Rigby
6. And Your Bird Can Sing
7. I'm Only Sleeping
8. She Said, She Said
9. I Want to Tell You
10. Got to Get You into My Life
11. Taxman
12. Yellow Submarine
13. Doctor Robert
14. Good Day Sunshine
πχ, το good day sunshine, πιστεύω ότι είναι ένας από τους λόγους που εφευρέθηκε το χίντεν τρακ. δεν του αξίζει να υπάρχει σε έναν τέτοιο δίσκο, γιαυτό είναι χαντακωμένο εκεί στην μέση, χαμένο όπως του αξίζει. γίνονται τα μηνίγγια μου κόκκινα από την πίεση και τα νεύρα κάθε φορά που ξεκινάει και πρέπει να το κάνω σκιπ.
το ντόκτορ ρόμπερτ, ενώ μου αρέσει η γέφυρα, μου φαίνεται λίγο σαχλό. το yellow submarine είναι κομματάρα, απλά το έχω ακούσει τόσες φορές σε τόσα διαφορετικά κόντεξτ που λιγώθηκα. από αυτό και πάνω όλα μου αρέσουν και τα λατρεύω, άρα στην ουσία μόνο τα δυο τελευταία με ενοχλούν.
εννοείται ότι αυτά όλα δεν απασχολούν κανέναν, απλά αλήθεια, σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να δω καταγραμμένη αυτή την έρευνα που έκανα στον εαυτό μου.
το tomorrow never knows είναι στα 3 αγαπημένα μου μπιτλς έβερ γενικά, και εννοείται πως η εκτέλεση στο ανθόλοτζι είναι επίσης επική και συγκλονίστική, αλλά και στο ρεβόλβερ, πωπω, κλάνω κάθε φορά που το ακούω, είναι τόσο γεμάτο γαμηστερή πληροφορία, τόσο ιδιοφυές, και η γκρούβα του ρίνγκο, σκοτώνει κόβει κώλους κώλους γαμεί, με την μπασάρα από κάτω και τα σαμπλς να μπαινοβγαίνουν και μελωδιάρα φωνάρα στιχάρες, θέλεις να μην τελειώσει ποτέ, σαν να σε παίρνει από το λαιμό και να σε χώνει μέσα στα ηχεία και σε γαμάει και σε γαμάει και μετά γαμάει την μάνα σου και όλους σου τους συγγενείς και εσύ του λές "τους συγγενείς μου γάμα τους όλους, αλλά την μάνα μου άστην δεν σου έφταιξε κάτι" αλλά αυτό εκεί τα δίνει τα δίνει τα δίνει. τι κομμάτι γαμώ τον χριστό τους, απορώ αν είχαν αίσθηση τι γράψανε.
επίσης το for no one, είναι κομμάτι που από παιδάκι με διέλυε και πάλι το ακούω και λιώνω από την μελωδιάρα και τους στίχους. το βάζω δίπλα στο in my life για το φιλινγκ που μου βγάζουν και τα δύο, συγκλονιστικό. επίσης το λαβ γιου του είναι γκρούβαρος άρρωστος και σκάει και στο ρεφρέν αυτή η ηχάρα στο δεξί κανάλι, απογειώνεται το δωμάτιο στριφογυρνάει και σε παίρνει και σε ξερνάει 20 χιλιόμετρα μακρία, και είναι και οι συγγενείς σου εκεί, κακογαμημένοι από πριν, τους χαιρετάς και φεύγεις. αφού χέσεις στο στόμα τους.
δεν χρειάζεται να αναλύσω όλα τα άλλα, θα ήθελα να ακούσω και άλλους δίσκους μπιτλς αυτές τις μέρες έχω ψηθεί πάρα παρα πολυ, είχα πολλά χρόνια να νιώσω τόσο πολύ, δεν θέλω να πάει χαμένο όλο αυτό.
πάντα το αγαπημένο μου τραγούδι θα ειναι το strawberry fields forever, δεν ξέρω αν θα αλλάξει ποτέ, είναι εκεί στα 5-6 αγαπημένα μου ταγούδια έβερ, μαζί με το wichita lineman και δεν μπορώ να θυμηθώ άλλα, μόνο αυτό μου έσκασε τόσο γρήγορα.
α! ο φεράρο ήταν απάραδεκτος, δεν έχω δει πιο ντροπιαστικό λάϊβ από άνθρωπο.
το Ys είναι δισκάρα, το λατρεύω και είναι 2-3 σημεία εκει μέσα που πάντα λυγίζω (βλέπε κλάματα και κοπάνημα κεφαλιού στον τοίχο). είναι τόσο δισκάρα που δεν έχω και πολλά λόγια, απέραντος θαυμασμός μόνο.
το ρεβόλβερ ξεκίνησα να το ακούω αυτές τις μέρες γιατί σε κάποια φάση, εκεί που μόλις τον είχα παίξει, δηλαδή ακριβώς την στιγμή που τελείωνε η χαρά (και ερχόταν η σιχασιά όπως πάντα), μου έσκασε η γέφυρα από το here there and everywhere. και αφού το έβαλα στο ριπίτ να παίζει ενώ πήγαινα στην τουαλέτα να πετάξω τα φάπκινς (ναι, γιαυτό τελειώνουν καμιά φορά πιό γρήγορα τα χαρτομάντιλα κωστάντια) σκεφτόμουν ότι είναι τόσο κομματάρα που δεν έχω λόγια, πραγματικά δεν έχω λόγια.
δεν ξέρω αν είναι αλήθεια η ιστορία που λέει πως ο μακάρτνει, με το που άκουσε το πετ σάουντς και ερωτεύτηκε το god only knows, προσπάθησε να το "αντιγράψει" με το here there and everywhere. πραγματικά, δεν με νοιάζει αν είναι αλήθεια αυτό το anecdote, ειναι τόσο τεράστιο κομμάτι, παθαίνω κακό. και τώρα που θα μου εξηγήσει ο μοσχάς τα modulations και την θεωρία του, θα το αγαπάω ακόμα πιο πολύ.
και μετά, άρχισα να ακούω το ρεβόλβερ. είχα να το ακούσω πολλά χρόνια, τουλάχιστον 4-5. γενικά το τελευταίο τρίχρονο τετράχρονο πεντάχρονο, εκφράζω πολύ θαυμασμό για το odessey and oracle, και πολλές φορές έχω βρεθεί να μιλάω και να μιλάω και να μιλάω και να λέω ότι οι μπιτλς δεν έχουν δίσκο σαν το pet sounds ή αυτή την δισκάρα των ζόμπις. σαν κατάλογο, έχουν πολύ περισσότερες κομματάρες από τους ζομπις και τους μπιτς μπόις, αλλά δεν νιώθω για κανέναν δίσκο τους τόσο τεράστιο δέος.
και μετά απο όλα τα ριπίτ του ρεβόλβερ, εξακολουθώ να το πιστεύω. και κατάλαβα και ποιός έιναι ο λόγος: εχει 6-7 κομμάτια ΠΟΥ ΧΥΝΩ ΤΑ ΒΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ ακούγοντας τα, αλλά εχει και 1 που είναι εντελώς φίλερ, και άλλα δυό που δεν με τρελαίνουν και πολύ. και συνεχίζοντας το ρεσιτάλ υποκειμενικότητας και μαλακίας, σε κάθε δίσκο μπιτλς βρίσκω 2-3 κομμάτια που θα ήθελα να μην υπήρχαν.
οπότε έκανα λίστα με τα αγαπημένα μου κομμάτια στο ρεβόλβερ, για την ακρίβεια έκανα λίστα με όλα τα κομμάτια από αυτό που μου αρέσει πιο πολύ προς αυτό που μου αρέσει λιγότερο (επίσης για χάρη της έρευνας κατάλαβα ότι σε όλο τον κατάλογο των μπιτλς, τα πιο πολλά αγαπημένα μου τραγούδια είναι του μακάρτνει, αλλά τα ΠΙΟ αγαπημένα, αυτά που προσκυνάω γυμνός τα ηχεία και τρίβω την κωλοτρυπίδα μου πάνω τους, είναι του λένον)
1. Tomorrow Never Knows
2. Here There and Everywhere
3. For No One
4. Love You To
5. Eleanor Rigby
6. And Your Bird Can Sing
7. I'm Only Sleeping
8. She Said, She Said
9. I Want to Tell You
10. Got to Get You into My Life
11. Taxman
12. Yellow Submarine
13. Doctor Robert
14. Good Day Sunshine
πχ, το good day sunshine, πιστεύω ότι είναι ένας από τους λόγους που εφευρέθηκε το χίντεν τρακ. δεν του αξίζει να υπάρχει σε έναν τέτοιο δίσκο, γιαυτό είναι χαντακωμένο εκεί στην μέση, χαμένο όπως του αξίζει. γίνονται τα μηνίγγια μου κόκκινα από την πίεση και τα νεύρα κάθε φορά που ξεκινάει και πρέπει να το κάνω σκιπ.
το ντόκτορ ρόμπερτ, ενώ μου αρέσει η γέφυρα, μου φαίνεται λίγο σαχλό. το yellow submarine είναι κομματάρα, απλά το έχω ακούσει τόσες φορές σε τόσα διαφορετικά κόντεξτ που λιγώθηκα. από αυτό και πάνω όλα μου αρέσουν και τα λατρεύω, άρα στην ουσία μόνο τα δυο τελευταία με ενοχλούν.
εννοείται ότι αυτά όλα δεν απασχολούν κανέναν, απλά αλήθεια, σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να δω καταγραμμένη αυτή την έρευνα που έκανα στον εαυτό μου.
το tomorrow never knows είναι στα 3 αγαπημένα μου μπιτλς έβερ γενικά, και εννοείται πως η εκτέλεση στο ανθόλοτζι είναι επίσης επική και συγκλονίστική, αλλά και στο ρεβόλβερ, πωπω, κλάνω κάθε φορά που το ακούω, είναι τόσο γεμάτο γαμηστερή πληροφορία, τόσο ιδιοφυές, και η γκρούβα του ρίνγκο, σκοτώνει κόβει κώλους κώλους γαμεί, με την μπασάρα από κάτω και τα σαμπλς να μπαινοβγαίνουν και μελωδιάρα φωνάρα στιχάρες, θέλεις να μην τελειώσει ποτέ, σαν να σε παίρνει από το λαιμό και να σε χώνει μέσα στα ηχεία και σε γαμάει και σε γαμάει και μετά γαμάει την μάνα σου και όλους σου τους συγγενείς και εσύ του λές "τους συγγενείς μου γάμα τους όλους, αλλά την μάνα μου άστην δεν σου έφταιξε κάτι" αλλά αυτό εκεί τα δίνει τα δίνει τα δίνει. τι κομμάτι γαμώ τον χριστό τους, απορώ αν είχαν αίσθηση τι γράψανε.
επίσης το for no one, είναι κομμάτι που από παιδάκι με διέλυε και πάλι το ακούω και λιώνω από την μελωδιάρα και τους στίχους. το βάζω δίπλα στο in my life για το φιλινγκ που μου βγάζουν και τα δύο, συγκλονιστικό. επίσης το λαβ γιου του είναι γκρούβαρος άρρωστος και σκάει και στο ρεφρέν αυτή η ηχάρα στο δεξί κανάλι, απογειώνεται το δωμάτιο στριφογυρνάει και σε παίρνει και σε ξερνάει 20 χιλιόμετρα μακρία, και είναι και οι συγγενείς σου εκεί, κακογαμημένοι από πριν, τους χαιρετάς και φεύγεις. αφού χέσεις στο στόμα τους.
δεν χρειάζεται να αναλύσω όλα τα άλλα, θα ήθελα να ακούσω και άλλους δίσκους μπιτλς αυτές τις μέρες έχω ψηθεί πάρα παρα πολυ, είχα πολλά χρόνια να νιώσω τόσο πολύ, δεν θέλω να πάει χαμένο όλο αυτό.
πάντα το αγαπημένο μου τραγούδι θα ειναι το strawberry fields forever, δεν ξέρω αν θα αλλάξει ποτέ, είναι εκεί στα 5-6 αγαπημένα μου ταγούδια έβερ, μαζί με το wichita lineman και δεν μπορώ να θυμηθώ άλλα, μόνο αυτό μου έσκασε τόσο γρήγορα.
α! ο φεράρο ήταν απάραδεκτος, δεν έχω δει πιο ντροπιαστικό λάϊβ από άνθρωπο.
27.1.12
κενό
"Not only your childhood, but the whole of your past, is a gaping void. This is why it’s best not to look back. You have to understand that you mustn’t look back, if only for reasons of self-protection, I thought. Whenever you look back into the past, you’re looking into a gaping void. Even yesterday is a gaping void, even the moment that’s just passed."
από το extinction του thomas bernhard
από το extinction του thomas bernhard
26.1.12
μάλλον είμαι άρρωστος.
είναι ωραίο το διάβασμα στις βιβλιοθήκες γενικά. είναι ωραίο σε κάθε περίπτωση, απλά στις βιβλιοθήκες είναι μάλλον πιό όμορφα. στην βιβλιοθήκη του βόλου είχα περάσει εκατοντάδες ώρες, δεν ξέρω αν θέλω να τις θυμάμαι, δεν ξέρω αν θέλω να θυμάμαι το πρώτο πτυχίο μου μάλλον, αλλά δεν είναι της ώρας. αυτό που σκέφτομαι είναι ότι ο αγαπημένος μου τρόπος για να διαβάζω είναι περπατώντας. περνάω πάρα πολυ ωραία όταν το κάνω έτσι, ειδικά όταν διαβάζω λογοτεχνία, ή γενικά οτιδήποτε μη ακαδημαϊκό. το πρόβλημα είναι οι σημειώσεις, γιατί πρέπει να σταματάς και να ακουμπάς το βιβλίο στην πλάτη κανενός περαστικού, και συνήθως αυτό δεν τους κάνει και πολύ χαρούμενους.
αλλά από την άλλη, γίνεται να είναι όλοι χαρούμενοι? κάποιος δεν πρέπει πάντα να είναι στραβωμένος? ίσως τελικά να πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ χαράς και λύπης. ίσως και μέσα μας ακόμα ακόμα. αλλά εγώ δεν θέλω. θα προτιμούσα να είμαι χαρούμενος για πάντα, κι ας ξέρω ότι θα μου αντιστοιχεί ένας αιώνια δυστυχισμένος.
ούτως ή άλλως, και τώρα κάπως έτσι δεν είναι?
χα. κατουρλιό στον τάφο και χέσιμο στην εγχείρηση ανοικτής καρδιάς.
αλλά από την άλλη, γίνεται να είναι όλοι χαρούμενοι? κάποιος δεν πρέπει πάντα να είναι στραβωμένος? ίσως τελικά να πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ χαράς και λύπης. ίσως και μέσα μας ακόμα ακόμα. αλλά εγώ δεν θέλω. θα προτιμούσα να είμαι χαρούμενος για πάντα, κι ας ξέρω ότι θα μου αντιστοιχεί ένας αιώνια δυστυχισμένος.
ούτως ή άλλως, και τώρα κάπως έτσι δεν είναι?
χα. κατουρλιό στον τάφο και χέσιμο στην εγχείρηση ανοικτής καρδιάς.
περι νοσταλγίας
an obsession with the past is like a dead fly
only a few things are related to the "old times"
when we did believe in magic
and we did die
only a few things are related to the "old times"
when we did believe in magic
and we did die
25.1.12
τις μισές μέρες του χρόνου
αλλά δεν ξέρω αν είναι μισές οι μέρες, ή αν είναι ο μισός χρόνος.
σιχασιά για τα πάντα, αλλά όχι επί της ουσίας αηδία, απλά μία ελεγχόμενη επίφαση σίχλας.
και δεν ξέρω αν θα μείνει αυτό. χμμ.
σκέφτομαι ότι οι στόχοι είναι εύκολο να μπαίνουν, τις περισσότερες φορές είναι ένα correlation μεταξύ ρεαλιστικού, εφικτού και ιδανικού. χωρίς να είναι τυχαίος ο τρόπος που τίθεται.
ο τρόπος που επιτυγχάνεται όμως είναι σίγουρα τυχαίος. αλλά και πάλι, μακάρι να μπορούσα να είμαι σίγουρος για κάτι, έστω για μία φορα, να μπορώ να πω με βεβαιότητα έστω και μισή κουβέντα. ζηλεύω πολύ τους ανθρώπους που το κάνουν με τόση άνεση.
αφού τελείωσα τους μαύρους ελάχιστα πιθανούς κύκνους του λιβανέζου, δεν ήξερα τι να διαβάσω. αλλά ευτυχώς έπεσα με τα μούτρα στο extinction του bernhard, και με έναν παράξενο τρόπο είναι ακριβώς το βιβλίο που περιγράφει τα συναισθήματα μου.
δεν είναι ότι έχω αηδιάσει με κάτι (το μόνο που σταθερά μου προκαλεί εμετό στη ζωή μου εδώ και τόσα χρόνια είναι ένα μέρος των συγγενών μου), αλλά νιώθω τόση ασφάλεια για όσα αποφασίζει να σύρει ο αφηγητής στην δική του οικογένεια. νιώθω τόσο όμορφα κοιτώντας αυτό τον τόσο ευρηματκό τρόπο με τον οποίο τους ξεφτιλίζει και τους μηδενίζει. όλο το βιβλίο είναι 2 κεφάλαια. το κάθε κεφάλαιο είναι μία ασταμάτητη παράγραφος. και όταν ξεκινάει δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ.
το καλοκαίρι είχα διαβάσει τον μίμο των φωνών και είχα σοκαριστεί με την γλώσσα. είχα περάσει αρκετό καιρό με φουλ μαξιμαλιστικά κείμενα, που σνόμπαρα οτιδήποτε θύμιζε απλότητα και ακρίβεια (σαν χωριάτης που είμαι). αλλά τώρα νιώθω σαν να με έχουν πάρει αγκαλιά και να με ξεχέζουν στα βρισίδια, και νιώθω τόσο οικεία, τόσο γαλήνιος.
--
συγχρόνως
--
ξεκίνησα πάλι την διπλωματική μου, την οποία την άφησα κάπου εκεί τον μάϊο του 2010, μαζί με την βαρκελώνη και την εικόνα της βαρκελώνης που μου άφησε τελικά πάνω από όλα ένα μικρό κομμάτι του 2666. νιώθω ότι με τις συγκυρίες που με κοπάνησαν εκεί, όποτε προσπαθώ να αναπωλήσω έστω και λίγο, είναι πρακτικά αδύνατο, γιατί πολύ απλά: ΠΙΑΝΕΤΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ.
θα ήταν καλό να καταλάβω κάποτε γιατί συμβαίνει αυτό.
νιώθω τόση χαρά που είμαι στο μιλάνο, και είμαι τόσο ευτυχισμένος που είμαι ολομόναχος και δεν έχω ούτε ενα φίλο μου εδώ. είμαι κάθε μέρα μόνος, ξυπνώντας, κάνοντας το πρόγραμμα μου, προσπαθώντας να κάνω διορθώσεις στο γίαρς ή να διαβάσω κάνα πέϊπερ, και μετά βγαίνω και κάνω τεράστιες βόλτες μέσα στην πόλη ολομόναχος, και με την απλή συνδυαστική μου σκέψη (που συγκρίνεται μόνο με την αντίστοιχη ενός κουνουπιού σε ικανότητα) θυμάμαι ότι εδώ ζούσε ο λούτσιο και νιώθω αρκετά χαρούμενος.
τελικά όντως, ο λούτσιο μπατίστι είναι ο ένας από τους δύο λόγους που μετακόμισα εδώ. αλλά και πάλι πως μπορείς να είσαι σίγουρος? ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος.
σιχασιά για τα πάντα, αλλά όχι επί της ουσίας αηδία, απλά μία ελεγχόμενη επίφαση σίχλας.
και δεν ξέρω αν θα μείνει αυτό. χμμ.
σκέφτομαι ότι οι στόχοι είναι εύκολο να μπαίνουν, τις περισσότερες φορές είναι ένα correlation μεταξύ ρεαλιστικού, εφικτού και ιδανικού. χωρίς να είναι τυχαίος ο τρόπος που τίθεται.
ο τρόπος που επιτυγχάνεται όμως είναι σίγουρα τυχαίος. αλλά και πάλι, μακάρι να μπορούσα να είμαι σίγουρος για κάτι, έστω για μία φορα, να μπορώ να πω με βεβαιότητα έστω και μισή κουβέντα. ζηλεύω πολύ τους ανθρώπους που το κάνουν με τόση άνεση.
αφού τελείωσα τους μαύρους ελάχιστα πιθανούς κύκνους του λιβανέζου, δεν ήξερα τι να διαβάσω. αλλά ευτυχώς έπεσα με τα μούτρα στο extinction του bernhard, και με έναν παράξενο τρόπο είναι ακριβώς το βιβλίο που περιγράφει τα συναισθήματα μου.
δεν είναι ότι έχω αηδιάσει με κάτι (το μόνο που σταθερά μου προκαλεί εμετό στη ζωή μου εδώ και τόσα χρόνια είναι ένα μέρος των συγγενών μου), αλλά νιώθω τόση ασφάλεια για όσα αποφασίζει να σύρει ο αφηγητής στην δική του οικογένεια. νιώθω τόσο όμορφα κοιτώντας αυτό τον τόσο ευρηματκό τρόπο με τον οποίο τους ξεφτιλίζει και τους μηδενίζει. όλο το βιβλίο είναι 2 κεφάλαια. το κάθε κεφάλαιο είναι μία ασταμάτητη παράγραφος. και όταν ξεκινάει δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ.
το καλοκαίρι είχα διαβάσει τον μίμο των φωνών και είχα σοκαριστεί με την γλώσσα. είχα περάσει αρκετό καιρό με φουλ μαξιμαλιστικά κείμενα, που σνόμπαρα οτιδήποτε θύμιζε απλότητα και ακρίβεια (σαν χωριάτης που είμαι). αλλά τώρα νιώθω σαν να με έχουν πάρει αγκαλιά και να με ξεχέζουν στα βρισίδια, και νιώθω τόσο οικεία, τόσο γαλήνιος.
--
συγχρόνως
--
ξεκίνησα πάλι την διπλωματική μου, την οποία την άφησα κάπου εκεί τον μάϊο του 2010, μαζί με την βαρκελώνη και την εικόνα της βαρκελώνης που μου άφησε τελικά πάνω από όλα ένα μικρό κομμάτι του 2666. νιώθω ότι με τις συγκυρίες που με κοπάνησαν εκεί, όποτε προσπαθώ να αναπωλήσω έστω και λίγο, είναι πρακτικά αδύνατο, γιατί πολύ απλά: ΠΙΑΝΕΤΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ.
θα ήταν καλό να καταλάβω κάποτε γιατί συμβαίνει αυτό.
νιώθω τόση χαρά που είμαι στο μιλάνο, και είμαι τόσο ευτυχισμένος που είμαι ολομόναχος και δεν έχω ούτε ενα φίλο μου εδώ. είμαι κάθε μέρα μόνος, ξυπνώντας, κάνοντας το πρόγραμμα μου, προσπαθώντας να κάνω διορθώσεις στο γίαρς ή να διαβάσω κάνα πέϊπερ, και μετά βγαίνω και κάνω τεράστιες βόλτες μέσα στην πόλη ολομόναχος, και με την απλή συνδυαστική μου σκέψη (που συγκρίνεται μόνο με την αντίστοιχη ενός κουνουπιού σε ικανότητα) θυμάμαι ότι εδώ ζούσε ο λούτσιο και νιώθω αρκετά χαρούμενος.
τελικά όντως, ο λούτσιο μπατίστι είναι ο ένας από τους δύο λόγους που μετακόμισα εδώ. αλλά και πάλι πως μπορείς να είσαι σίγουρος? ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος.
18.1.12
αλφαβητικά
Days and Seasons
The Eternal and The Ephemeral
In Violet Ink (Misprints)
The Night Patrols (A Man Asleep)
Paths Laid Down
Pericles
The Percival Seascapes
Red Sun and All
The Sun Plagues
With All Your Eyes Look
4.1.12
24 Beats (July '11)
Free download here through Waaga Records (many thanks to Matt Kilbourne and Matt Halverson)
My first album (Stitches) was released on December 2009, while Ι was still in Barcelona. It was mainly an SP-404 affair, with some vocals on top. Soon after that, i started working on my next album (Years Not Living) on April 2010, trying to change my sound a little bit: more drums, more layers, more vocals, more percussion, more brass sections and more sophomore typicalities. By August, I decided to move back to my hometown in Greece (Veria, Imathia), to focus properly on that, and Ι was working exhaustively until June 2011. Then I moved to Milan (where my girlfriend lives), putting some effort to calm down after all those months of super intense work.
For weeks I was spending my days in the exact same way: Buying records from flea markets, reading Chesterton, Stevenson and James, going for groceries, listening to Madlib while jogging round the public gardens and deciding not to mess things up with infinite complexities. I was just sampling on my SP-404, deliberately and intentionally trying to copy Madlib.
As anyone would guess, I totally failed. (But there were quite some joyful moments involved)
24 Beats (July '11) is the exact document of this failure.
more info here (via XLR8R)
and an older post in greek regarding the Madlib days in Milan.
31.12.11
μανζόνι
"αχ, πόσο θα ήθελα να είχα γεννηθεί σε μία άλλη εποχή"
απευθείας κλωτσιά στο μουνί για όποιον και όποια ξεστομίζει τέτοια κουβέντα. για πάντα υπάρχει μόνο το μέλλον, και είναι πάντα απρόβλεπτο, και τίποτα άλλο. μπορεί και κάτι ακόμα ίσως, γι' αυτό και είναι απρόβλεπτο μάλλον.
σε κάθε περίπτωση όμως, προσπαθώντας να το καταλάβω καλύτερα, σκέφτηκα ότι αν με θλίβει ένα πράγμα και μόνο, είναι το ότι έχασα την εποχή του κινηματογράφου σαν το απόλυτο μέσο για να βλέπεις ταινίες, με όλη την κοινωνικότητα που περικλειόταν μέσα σε αυτό. σαν να έχω χάσει ένα ολόκληρο πιθανό σύμπαν ευτυχίας νιώθω, σαν να είναι πιά ανεπανόρθωτο.
τα πράγματα που με ευχαριστούν στην ζωή μου περισσότερο από όλα είναι να ακούω μουσική ενώ περπατάω και να βλέπω ταινίες στο σινεμά. μετά από αυτό, μου αρέσει να διαβάζω βιβλία (περισσότερο μερικές φορές νιώθω ότι το κάνω για να το παίζω έξυπνος και όχι κάτι άλλο, αλλά συνεχίζω να διαβάζω για να το ξεχάσω), να ακούω μουσική χωρίς να περπατάω, και να περπατάω με παρέα. ίσως το περπάτημα με την παρέα να το έβαζα και πιό πάνω, δεν ξέρω.
άλλα πράγματα που μου αρέσουν είναι να τρώω γλυκά και κυρίως φτηνές σοκολάτες, να τρώω φαγητά κανονικά μέχρι να φτάσω στο σημείο να μην μπορώ να πάρω ανάσα, να προσπαθώ να παίξω ντραμς, και να νιώθω στιγμιαία περήφανος για πράγματα που δεν έχουν νοήμα, συνήθως προβάλλοντας την εικόνα που θα με ευχαριστούσε να έχω πάνω σε άνθρωπους που υποθέτω ότι θα χαίρονταν να με βλέπαν κάπως έτσι, διαφορετικό δηλαδή από ότι είμαι.
μία ζωή προσπαθώ να είμαι κάποιος άλλος, κάθε λεπτό της ζωής μου. το μεγαλύτερο κόμπλεξ στο σύμπαν. το χειρότερο είναι ότι οι στιγμές που ξέρω πραγματικά ποιός είμαι, είναι αυτές που μου το λέει κάποιος άλλος. ακόμα χειρότερο κόμπλεξ, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν το έθεσα σωστά.
το πιό όμορφο πράγμα που μου συνέβη μέσα στο 2011 και δεν έχει να κάνει με τα προσωπικά μου, μάλλον ανάποδα. μέσα στο 2011 τα πιό όμορφα πράγματα που μου συνέβησαν ήταν: ο μπόρχες, το kick low enhancer στο ableton, το καθημερινό τρέξιμο στους δημόσιους κήπους (τζιαρντίνι πούμπλιτσι, ίντρο μοντανέλι) μέσα στο καλοκαίρι, τα όνειρα που έβλεπα όταν διάβαζα τον μπόρχες, το ότι γνώρισα τον αχιλλέα κυριακίδη και μιλήσαμε έστω και για 7 λεπτά, η ιστορία "επιστροφή" του τόμας μπέρνχαρντ, μερικά ακόμα φαγητά που τα ξεχνάω παρόλο που όταν μου συνέβαιναν πίστευα ότι ήταν ότι καλύτερο μου είχε συμβεί μέχρι εκείνη τη στιγμή, ένα δυό μέϊλ που ήταν ανέλπιστα, δηλαδή με κάναν να ελπίζω, προσπαθώντας να μιλήσω για τον ορισμό του ανέλπιστος.
αλλα, το σοκ ήρθε αργά στην χρονιά και ήταν η έκθεση παρασιμπατικο της πιπιλότι ρίστ στο κινηματογράφο μανζόνι που ήταν κλειστός έδώ και χρόνια και ήταν ότι πιο όμορφο μου έχει συμβεί εδώ και 6 χρόνια που με ξέρω. πήγα στην έκθεση 1 φορά με το κορίτσι και 2 φορές μόνος, και καθόμασταν και καθόμουν με τις ώρες μόνος μου μέσα στην τεράστια αίθουσα του κινηματογράφου, του πιό όμορφου κινηματογράφου και της πιό όμορφης αίθουσας που έχουν δει τα μάτια μου και κοιτούσα την ελβετίδα και τις ιπτάμενες πούτσες και άκουγα την μουσική της και ήταν η μόνη φορά στη ζωή μου που έβλεπα ένα έργο τέχνης και ένιωθα ότι υπήρχε πραγμάτικα κάποιος εκεί και νοιαζόταν για μένα, πραγμάτικα νοιαζόταν για μένα, και με αγκάλιαζε παρόλο που ήμουν μόνος ολομόναχος και δεν ήξερα που είναι καν το άγνωστο και όλα είναι για πάντα διαλυμένα και το αύριο θα είναι πάντα πιό ζοφερό και σιχαμένο από το σήμερα, πάντα με τον πιό απότομο και σκληρό τρόπο. αλλά όχι εκείνες τις στιγμές, εκείνες τις ώρες που καθόμουν στα καθίσματα μέσα στο σκοτεινό σινεμά και η ελβετίδα έτριβε την μούρη της στην οθόνη θυμόμουν ότι μπορώ να κάνω τα πάντα και δεν πρέπει να σταματήσω να προσπαθώ, πότε δεν πρέπει να σταματήσω να κάνω τα πάντα και να δουλεύω χαρούμενος και ευτυχισμένος.
και η γαμημένη είναι 50 χρονών και είναι ακόμα ένας μούναρος και κάθεσαι εκεί και την κοιτάς και νιώθεις πως μπορεί να είναι να σε αγαπάει έστω και στιγμιαία ένας εντελώς άγνωστος. ή μάλλον πως είναι να πιστεύεις ότι πραγματικά ίσως και να θέλει να είσαι ευτυχισμένος, ακριβώς γι'αυτό που είσαι, χωρίς να ξέρει καν ποιός είσαι.
απευθείας κλωτσιά στο μουνί για όποιον και όποια ξεστομίζει τέτοια κουβέντα. για πάντα υπάρχει μόνο το μέλλον, και είναι πάντα απρόβλεπτο, και τίποτα άλλο. μπορεί και κάτι ακόμα ίσως, γι' αυτό και είναι απρόβλεπτο μάλλον.
σε κάθε περίπτωση όμως, προσπαθώντας να το καταλάβω καλύτερα, σκέφτηκα ότι αν με θλίβει ένα πράγμα και μόνο, είναι το ότι έχασα την εποχή του κινηματογράφου σαν το απόλυτο μέσο για να βλέπεις ταινίες, με όλη την κοινωνικότητα που περικλειόταν μέσα σε αυτό. σαν να έχω χάσει ένα ολόκληρο πιθανό σύμπαν ευτυχίας νιώθω, σαν να είναι πιά ανεπανόρθωτο.
τα πράγματα που με ευχαριστούν στην ζωή μου περισσότερο από όλα είναι να ακούω μουσική ενώ περπατάω και να βλέπω ταινίες στο σινεμά. μετά από αυτό, μου αρέσει να διαβάζω βιβλία (περισσότερο μερικές φορές νιώθω ότι το κάνω για να το παίζω έξυπνος και όχι κάτι άλλο, αλλά συνεχίζω να διαβάζω για να το ξεχάσω), να ακούω μουσική χωρίς να περπατάω, και να περπατάω με παρέα. ίσως το περπάτημα με την παρέα να το έβαζα και πιό πάνω, δεν ξέρω.
άλλα πράγματα που μου αρέσουν είναι να τρώω γλυκά και κυρίως φτηνές σοκολάτες, να τρώω φαγητά κανονικά μέχρι να φτάσω στο σημείο να μην μπορώ να πάρω ανάσα, να προσπαθώ να παίξω ντραμς, και να νιώθω στιγμιαία περήφανος για πράγματα που δεν έχουν νοήμα, συνήθως προβάλλοντας την εικόνα που θα με ευχαριστούσε να έχω πάνω σε άνθρωπους που υποθέτω ότι θα χαίρονταν να με βλέπαν κάπως έτσι, διαφορετικό δηλαδή από ότι είμαι.
μία ζωή προσπαθώ να είμαι κάποιος άλλος, κάθε λεπτό της ζωής μου. το μεγαλύτερο κόμπλεξ στο σύμπαν. το χειρότερο είναι ότι οι στιγμές που ξέρω πραγματικά ποιός είμαι, είναι αυτές που μου το λέει κάποιος άλλος. ακόμα χειρότερο κόμπλεξ, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν το έθεσα σωστά.
το πιό όμορφο πράγμα που μου συνέβη μέσα στο 2011 και δεν έχει να κάνει με τα προσωπικά μου, μάλλον ανάποδα. μέσα στο 2011 τα πιό όμορφα πράγματα που μου συνέβησαν ήταν: ο μπόρχες, το kick low enhancer στο ableton, το καθημερινό τρέξιμο στους δημόσιους κήπους (τζιαρντίνι πούμπλιτσι, ίντρο μοντανέλι) μέσα στο καλοκαίρι, τα όνειρα που έβλεπα όταν διάβαζα τον μπόρχες, το ότι γνώρισα τον αχιλλέα κυριακίδη και μιλήσαμε έστω και για 7 λεπτά, η ιστορία "επιστροφή" του τόμας μπέρνχαρντ, μερικά ακόμα φαγητά που τα ξεχνάω παρόλο που όταν μου συνέβαιναν πίστευα ότι ήταν ότι καλύτερο μου είχε συμβεί μέχρι εκείνη τη στιγμή, ένα δυό μέϊλ που ήταν ανέλπιστα, δηλαδή με κάναν να ελπίζω, προσπαθώντας να μιλήσω για τον ορισμό του ανέλπιστος.
αλλα, το σοκ ήρθε αργά στην χρονιά και ήταν η έκθεση παρασιμπατικο της πιπιλότι ρίστ στο κινηματογράφο μανζόνι που ήταν κλειστός έδώ και χρόνια και ήταν ότι πιο όμορφο μου έχει συμβεί εδώ και 6 χρόνια που με ξέρω. πήγα στην έκθεση 1 φορά με το κορίτσι και 2 φορές μόνος, και καθόμασταν και καθόμουν με τις ώρες μόνος μου μέσα στην τεράστια αίθουσα του κινηματογράφου, του πιό όμορφου κινηματογράφου και της πιό όμορφης αίθουσας που έχουν δει τα μάτια μου και κοιτούσα την ελβετίδα και τις ιπτάμενες πούτσες και άκουγα την μουσική της και ήταν η μόνη φορά στη ζωή μου που έβλεπα ένα έργο τέχνης και ένιωθα ότι υπήρχε πραγμάτικα κάποιος εκεί και νοιαζόταν για μένα, πραγμάτικα νοιαζόταν για μένα, και με αγκάλιαζε παρόλο που ήμουν μόνος ολομόναχος και δεν ήξερα που είναι καν το άγνωστο και όλα είναι για πάντα διαλυμένα και το αύριο θα είναι πάντα πιό ζοφερό και σιχαμένο από το σήμερα, πάντα με τον πιό απότομο και σκληρό τρόπο. αλλά όχι εκείνες τις στιγμές, εκείνες τις ώρες που καθόμουν στα καθίσματα μέσα στο σκοτεινό σινεμά και η ελβετίδα έτριβε την μούρη της στην οθόνη θυμόμουν ότι μπορώ να κάνω τα πάντα και δεν πρέπει να σταματήσω να προσπαθώ, πότε δεν πρέπει να σταματήσω να κάνω τα πάντα και να δουλεύω χαρούμενος και ευτυχισμένος.
και η γαμημένη είναι 50 χρονών και είναι ακόμα ένας μούναρος και κάθεσαι εκεί και την κοιτάς και νιώθεις πως μπορεί να είναι να σε αγαπάει έστω και στιγμιαία ένας εντελώς άγνωστος. ή μάλλον πως είναι να πιστεύεις ότι πραγματικά ίσως και να θέλει να είσαι ευτυχισμένος, ακριβώς γι'αυτό που είσαι, χωρίς να ξέρει καν ποιός είσαι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)