με θυμάμαι να περπατάω σε έναν δρόμο για ώρες και να ακούω μουσική από το μίνιντισκ και να βρέχομαι και να φοράω ένα τεράστιο μπουφάν και να νιώθω λίγο όμορφα γιατί όλα μου φαινόντουσαν καινούρια και άγνωστα.
και η μουσική ακόμα.
και το μπουφάν μου ακόμα.
όσο άθλιο και αν ήταν.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου