χάϊμβε

όλη η ψυχολογία μου είναι αυτό εδώ ακριβώς.

δεν αντέχω άλλη ζέστη, με φαντάζομαι μερικές φορές αλλού από εδώ που είμαι, νιώθω ότι είμαι σε μία μόνιμη κατάσταση μετάβασης (το προς τα που δεν το ξέρω), υπάρχουν στιγμές που σχεδόν αισθάνομαι τα ίδια μου τα όργανα να νιώθουν συγκίνηση/αναπόληση. ίσως να είμαι ανίκανος να κάνω οτιδήποτε.

και δεν ξέρω, ακούω αυτό το πράγμα, και είναι σαν να μου ανοίγουν την σπλήνα και το στομάχι και να ρίχνουν την στεναχώρια με μπουκάλι.

και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, και με φαντάζομαι να είμαι σε βουνά και σε βόρεια μέρη και να έχει κρύο και να μην μπορώ να σκεφτώ από το κρύο. να, αυτό μου λείπει. το κρύο και η βροχή.

επίσης είμαι έτοιμος να ξαναδώ τον άνθρωπο χωρίς παρελθόν του καουρισμάκι, μετά από (πέντε?έξι?) χρόνια και να ξαναθυμηθώ τις προβολές στη νέα ιωνία, και να αρχίσω πάλι να τηλεμεταφέρομαι και να αλλάζω υπόσταση μέσα στο κεφάλι μου.

με το ζόρι.

και αμέσως μετά συνειδητοποιώ το κακό που κάνω στον εαυτό μου με όλο αυτό το πράγμα. ίσως εγώ ο ίδιος να το προκαλώ.

και πάλι όμως, δεν είμαι σίγουρος.

ουφ.

έχω κουραστεί πιά με όλο αυτό. πίστευα ότι θα σταματούσε.

κάπως.