αα

μαλακία. νόμιζα ότι ήταν στα ντράφτς, αλλά κάπου εξαφανίστηκε. ένα τεράστιο (ή ίσως όχι και τόσο τεράστιο) κείμενο για τους φλόϊντ, και με το κακό που ξανάπαθα πριν από μία βδομάδα, καταλήγοντας πόσο ευτυχισμένος ήταν ο 14χρονος εαυτός μου.

ήθελα να κάνω παρένθεση όλο εκείνο το κείμενο, και να το συνδέσω με την ψύχωση που περνάω αυτές τις μέρες με την δισκογραφία των cluster, κάπου εκεί τυλιγμένος με τις μέρες στην πλάτη μου και τις νύχτες που πάω να πέσω για ύπνο και φαντάζομαι όνειρα από sparse ενορχηστρώσεις και μετρημένα beats και διαστημικές κιθάρες και απαλές φωνές και γαμημένα sequencers

και με τυλίγει η ευτυχία για ώρες, και ξυπνάω και πάω και τρέχω ή περπατάω ή δεν κάνω τίποτα και ακούω με την σειρά 1,2, zuckerzeit, sowieso, curiosum, grosses wasser, cluster and eno, after the heat, music from harmonia, kluster και μετά πάλι από την αρχή εμμονικά. όπως κάθε φορά.

και με πιάνει πόνος στο κεφάλι μου, να πετάξω το σάμπλερ, να αρχίσω να στήνω μόντιουλαρ, αλλά όσο με πιάνει ο πόνος, τόσο μου φεύγει. και το κακό είναι ότι δεν είμαι και πολύ ακούνητος. μισό βίντεο να δω με τον ταλιμπ και τον μοσντεφ να ραπάρουν πάνω από διαλυμένο μπιτ του μάντλιμπ τα ξεχνάω όλα.

όχι για πολύ όμως. ουφ, έρχεται έρχεται έρχεται, για να δούμε τι θα γίνει.

//

επίσης, ξεκίνησα τον τελευταίο κάνινγκχαμ αλλά τον παράτησα γιατί βρήκα τις γαμημένες ιστορίες του κάφκα, τον τόμο που έχει τα πάντα. και προσπαθώ να συνηθίσω. επίσης. ουφ, δεν ξέρω. σίγουρα δεν θα έχει νόημα. γαμήσου