ριγκρέσουμ

και πάλι, για πάντα, από όλα τα πράγματα που μπορούν να σου συμβούν ο θάνατος είναι το χειρότερο, αλλά και πάλι, υπάρχουν φορές που δεν είμαι καν σίγουρος για αυτό. αλλά δεν ξέρω, ποτέ δεν θα είμαι σίγουρος. σε κάθε περίπτωση.

μετράω ανάποδα, προσπαθώ να τελειώνω, ακόμα δεν ξεκίνησα να βάζω φωνές, ούτε τα μπιτς, αλλά τελειώνουν τα τραγούδια τουλάχιστον. χαμός, πόνος μυαλού, και τελειώνουν οι κάρτες, τελείωσαν δηλαδή, και κάνω μπακαπ, σβήνω και γράφω από πάνω και συνεχίζω και κουράζομαι και χάνω χρόνο και κάνω διαλείμματα να διαβάσω τον μπόρχες και στην καλύτερη να πάω καμιά βόλτα με το αμάξι του στράτου, αν ο στράτος είναι εδώ, αλλιώς βόλτα με τα πόδια μόνος, και μετά πάλι σπίτι σπίτι σπίτι και δουλειά δουλειά δουλειά και πάλι το ίδιο και ξυπνάω και κοιμάμαι και δουλεύω ώρες εδώ ατελείωτες και παθαίνω τενοντίτιδα με το σαμπλερ και το γαμημένο το τράκπαντ, αλλά αν γινόταν αλλιώς θα το έκανα, αλλά δεν γίνεται.

υπάρχουν στιγμές, που όταν είμαι ξεάγχωτος νιώθω ευτυχισμένος, πραγματικά ευτυχισμένος, αλλά αυτές οι στιγμές κρατάνε τόσο ελάχιστο χρόνο, δεν προλαβαίνω καν να καταλάβω ότι δεν υπάρχουν πιά.

αλλά προχωράει, και υπάρχουν μέρες που το σιχαίνομαι, υπάρχουν μέρες που το ακούω και δεν το πιστεύω, αλλά κυρίως το σιχαίνομαι. και συνεχίζω να αρρωσταίνω στην σκέψη του λούτσιο, αλλά γενικά δεν ακούω μουσική, καθόλου μουσική, κατεβάζω δίσκους και τους έχω και κάθονται, και ότι μουσική είχα μαζεμένη από περσι τον γενάρη την πέρασα όλη μαζί σε έναν άλλον σκληρό για να αδειάσει λίγο το πισι. και εννοείται δεν έψαξα τίποτα και κανέναν δίσκο.

το μόνο πράγμα που κάνω είναι να κάθομαι μερικές στιγμές για να ξεχαστώ και βλέπω βιντεάκια από λάϊβ strokes. πόσο το αγαπάω αυτό το συγκρότημα. δεν έχω λόγια.

επίσης ακούω το ριανόν των φλίτγουντ μακ, και έχω συνέχεια δίπλα μου στο σπίτι τα βινύλια του άνιμα λατίνα και του μαντβιλένι να τα κοιτάω κάθε μέρα που ξυπνάω, μαζί με τον φάκελο και τον σκληρό για να μην ξεχνίεμαι.

αλλά και πάλι, ίσως να το σκότωσα και να τα σκάτωσα στην αρχή, και τζάμπα ψάχνω τις συνδέσεις των συνδέσεων για να με οδηγήσουν εκεί που δεν ξέρω πως θα είναι, και ποτέ δεν ήξερα, και απλά κουβαλάω ένα προαίσθημα. αλλά αν με ρωτούσε κάποιος θα έλεγα μόνο ένα πράγμα: "πετάξτε με στην πιόλα και παρατήστε με εκεί. από κει και πέρα θα βρώ την άκρη. φαντάζομαι"