κοίτα

σαν να γίνεται ένα τσαφ και να ανοίγει ένας ολόκληρος κόσμος και να μπαίνεις μέσα και να χάνεις το κεφάλι σου, απλά, χωρίς τίποτα άλλο. να ανοίγεις ένα βιβλίο και να μπαίνεις μέσα, να ακούς ενάμιση λεπτό από ένα τραγούδι και να καταλαβαίνεις που βρίσκεσαι, οι αναφορές να πέφτουν η μία πάνω στην άλλη, αναδρομικά, σε άπειρο βάθος, συνεχόμενα. απλά βλέποντας μισό λεπτό, ακούγοντας μισό ήχο. σταματώντας να σκέφτεσαι και να προσπαθείς να το επιβάλλεις, όχι, δεν γίνεται πιά έτσι, αλλά πάρτο απόφαση. και φύγε. ή κάνε κάτι. αλλά όχι πιά όπως είναι.

αδυνατώ πιά να εξηγώ τα αυτονόητα, αδυνατώ να προσπαθώ να καταλάβω την κατανόηση των άλλων, έχει πάψει να με απασχολεί. απλά έπαψε, σαν να ακούστηκε ενα μικρό φσατ και να έκλεισε ο διακόπτης.

"and not a single fuck was given on that day"

αλλά σε κάθε περίπτωση, θέλω να κρατήσω δυό τρία πράγματα, σαν σκέψεις που μείνανε στην μέση, σαν βιβλία που δεν τελείωσαν.

ARMLEGS/ARMDANCE

"hothouse sense of time/no knowledge of life/and at the mercy of fortune"

ή αλλιώς

"a reminder of valued past events"

γαμώ τον χριστό σου.

--
εδώ όμως?
--

από την στιγμή που άνοιξα το ζωή οδηγίες χρήσεως του περέκ, έκλεισαν τα πάντα γύρω μου για πάντα. μόνο εσύ έμεινες, που μου το έλεγες από τότε να το διαβάσω και εγώ για κάποιο λόγο το απέφευγα. μάλλον ήξερα. ή μάλλον δεν ήξερα.

μόνο αυτό έχει νόημα πιά και τίποτα άλλο. ο ζορζ περέκ, ο κήπος με τα διακλαδωτά μονοπάτια, και το άπειρο, και όλες οι άπειρες εκδοχές, ο λαβύρινθος, όλα.

--
ναι
--

πόσο τραγικό είναι να νιώθεις το κεφάλι σου ότι θέλει να σκέφτεται και να χαίρεται και να γεννάει πράγματα και να πρέπει με το ζόρι να το βάλεις να σκέφτεται άλλα. τίποτα.

τίποτα απολύτως.

"αναζητώ ταυτόχρονα το αιώνιο και το εφήμερο"

γαμώ το χριστό σου.