ούνα ντόνα περ αμίκο

και πάλι εδώ. και πάλι στην ασφάλεια του λούτσιο μπατίστι. και μόνο εδώ και πουθενά αλλού. ουφ. γαλλία και ιταλία φέτος ήταν όλα τελικά, και μάλλον άργησα να το καταλάβω.

τώρα γιατί κάνω ισπανικά είναι μία άλλη υπόθεση. πάντως είναι αλήθεια ότι ο λούτσιο μπατίστι στα αυτιά μου, και πιό βαθιά μάλλον, μετατρέπει την ιταλία σε κάτι μαγευτικό και εξωτικό. σχεδόν σαν την γη της επαγγελίας. και πιό πολύ ακόμα.

πόσο παράξενο.