γύρισα

και είμαι λίγο σκατένιος, και πρέπει να ξυριστώ, αλλά η βδομάδα είναι πολύ δύσκολη και μου φαίνεται λίγο δύσκολο να ανταπεξέλθω.

η μόνη χαρά που παίρνω είναι τώρα που ακούω διάφορα παλιά beat tapes του ντίλα και με κάνει να χαίρομαι και να ανυπομονώ να πάρω το σαμπλερ στα χέρια μου.

αλλά αργεί αυτή η μέρα μάλλον.

παράξενο.

ποιό είναι το νόημα της ζωής τελικά? νιώθω ότι χάνομαι σε διφορούμενα νοήματα και σε υπερανάλυση μερικές φορές. και πάλι, έχω την αίσθηση ότι η λέξη ambiguity περιγράφει καλύτερα το μπέρδεμα.

ένα πικαπ κι ένα σαμπλερ. αλλά πότε?