μάλλον

μάλλον, σίγουρα μάλλον, το θέμα είναι να αποδεκτώ τον εαυτό μου για αυτό άκριβώς που είναι, αλλά δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό. 

όλοι μαζί

κι από την άλλη σκέψου όλους αυτούς που πεθάνανε τα τελευταία χρόνια: ο μπερτ μπακαρα, ο μπραιαν γουίλσον, ο γκίλμπερτ γκόντφριντ, ο νορμ μακντόναλντ. όλοι μαζί, μέσα σε 3-4 χρόνια, δεν ξέρω καν πόσα.

χμμμ, η ιλειν μέι είναι ακόμα ζωντανή όμως.

απ-ευθ

ολόκληρη διαδικασία πρέπει να κάνω για γράψει σε κούριερ. δεν είναι ευχάριστο. αλλά όχι και κάτι τεράστιο. μάλλον φταίει που βαριέμαι να το ψάξω πιο σωστά. 

έλλειψη αυτοπεποίθησης. αυτόεπίθεση.

κάποτε έγραφα και δεν σκεφτόμουν, τώρα πια γράφω και ξαναγράφω και το σκέφτομαι ασταμάτητα. δεν ξέρω τι φταίει. λένε πως γράψιμο είναι μια λέξη γράφεις δεκαπέντε λέξεις σβήνεις, και διαφωνώ. δεν ξέρω όμως τι θέλω στ'αλήθεια. αλλά ξέρω τι με κάνει χαρούμενο.

με κάνει χαρούμενο να μην κάνω edit. αυτό με κάνει χαρούμενο. να μην χρειάζεται να ασχοληθώ με το editing. αλλά αυτό τι είναι άρα εξ'ορισμού?

αλλεργία θάλασσα γόνατο πλευρά πλάτη στομάχι κιλά. με αυτή την σειρά, αλλά από το πιο ασήμαντο προς το πιο σοβαρό. άρα το γόνατο πρέπει να πάει λίγο πιο πάνω. 

και άντε, πες, τα έβαλα στην σωστή σειρά, ποια είναι η απεύθυνση? νομίζω άκουσα την λέξη από τον ΜΣ, δεν την είχα ακούσει ποτέ, και κυρίως, δεν την είχα σκεφτεί ποτέ ποτέ ποτέ. τι σημαίνει απεύθυνσης? και πως έρχεται σαν κάτι που σε απασχολεί και σε βοηθάει (ή σε δυσκολεύει?). ο εύθυμης ασχολείται με την απεύθυνση? είναι πολύ δύσκολο, είναι από τους λόγους που κατέληξα κάπως έτσι, χωρίς πρόσημο το έτσι, αλλά είναι σίγουρο πως, κάτι επηρεάζεται πχ από το γεγονός ότι παιδάκι (ακόμα και τώρα), δεν παρατηρώ ποτέ τους στίχους τόσο εύκολα όσο την μουσική όταν ακούω ένα καινούριο τραγούδι, εννοώ ένα τραγούδι που δεν το έχω ξανακούσει. 

κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν φαντάζομαι ποτέ τον εαυτό μου νεκρό. αλλά φαντάζομαι τον εαυτό μου νεκρό, απλώς όχι όταν με κοιτάω. και τι κοιτάω άρα τότε? και πότε σκέφτομαι τα άλλα πράγματα? 

ποιος που

δεν είναι ότι το κάνω επίτηδες, δεν είναι ότι ξυπνάω ένα πρωί και το παίρνω απόφαση, παρόλο που αυτό θα ήθελα, να ξύπναγα τα πρωινά και να έπαιρνα αποφάσεις, θα φτάσει μια στιγμή που θα ξυπνάω το πρωί και θα παίρνω αποφάσεις? θα φτάσει στ'αλήθεια μία στιγμή που αυτό που είναι κρυμμένο θα εκδηλωθεί σαν κάτι άλλο από αυτό που εκδηλώνεται όλα αυτά τα 42 χρόνια? και πόσο υπεύθυνος είμαι για αυτό? και πόσο οφείλω να είμαι υπεύθυνος? είναι σαν τον συνεχή ήχο ενός κουνουπιού στο αυτί σου που ποτέ δεν πραγματώνεται σε ένα πραγματικό κουνούπι. χαίρεσαι, φτάνει να σιγουρευτείς ότι αυτή είναι η συνθήκη. αλλά πρέπει να σε ενημερώσει κάποιος? μπορείς να σιγουρευτείς μόνος σου? ή πάντα πρέπει ένα χέρι να σε πάρει και να σου πει "όχι δεν υπάρχει κουνούπι παρά μόνο ο θόρυβος". άρα τι θες, παρά μόνο να ακούς "σε αυτό που συμβαίνει δεν είσαι μόνος, είμαστε μαζί". δεν είσαι μόνος. 

το ξέρω ότι υπάρχει ετερογευσία, άρα υπάρχει άραγε το αντίστοιχο και για τους ήχους? ο σακς λογικά θα το ανέφερε στο μουζικοφίλια, μάλλον πρέπει να το διαβάσω, το χάρισα στον φέλιξ όταν έφυγα από την βαρκελώνη, τον μακρινό πια μάϊο του 2010. μαζί με το computer music tutorial του curtis roads (ηλίθιος) και το infinite jest (οχι και τοσο ηλίθιος, γιατί το ξαναβρήκα, άρα μάλλον ακόμα πιό ηλίθιος, γιατί το αγόρασα δύο φορές). τουλάχιστον το computer music tutorial και το musicophilia δεν τα ξαναγόρασα άλλα δεν πραγματώθηκε η απώλεια, παρα μόνο το potential της απώλειας, δηλαδή στεναχωριέμαι μόνο τώρα που το θυμήθηκα. 

πόσα κουνούπια πια

ναΐτες ιππότες

-το μόνο που θα ήθελα είναι να έμπαινα σε όλες μου τις κουβέντες όπως ακριβώς μπαίνει ο keith moon στο a quick one while he's away στο rollings stones rock and roll circus. σκέφτομαι ότι σίγουρα θα ήθελα ρυθμικά να μπορούσα να ανταπεξέρχομαι κάπως έτσι στις εισόδους, αλλά δεν ξέρω αν θα ήταν εύκολο για τους υπόλοιπους στις κουβέντες. μπορεί να το κάνω ήδη.  

-πριν χρόνια, περπατώντας, κοιτώντας το βιβλίο και όχι το δρόμο, κοπάναγα συνέχεια τα καλάμια μου στις μικρές κολώνες, στις σιδερένιες μικρές κολώνες, και στις άλλες κατασκευές που είναι σαν μικρά ποδοσφαιρικά τέρματα χωρίς το δίχτυ. κάθε φορά, ένιωθα ότι είναι επιβράβευση.

-ο πόλεμος με το binge eating ειναι σαν να πολεμας με τις καλτσες σου ή τα εσώρουχα σου, σαν να έχεις βάλει μια σειρα με την οποία πρέπει να τα φοράς, αλλά ξυπνάς ενα πρωί και τα φοράς όλα μαζί, και έχεις φύγει ήδη από το σπίτι, και είσαι ήδη με άλλους, οπότε δεν μπορείς να αλλάξεις, μπορείς μόνο να κρυφτείς, και να τα βαλεις ολες στην τσάντα σου χωρίς να σε καταλάβει κάποιος, και το επόμενο πρωί όλα μαζί πάλι στο συρτάρι, οπότε ναι, είναι σαν όλα να πρέπει να γίνονται σε μεγάλες ποσότητες, σαν να πρέπει να ανοίγεις όλες τις βρύσες του σπιτιού συγχρόνως, όλες τις πόρτες μαζί. όλο αυτό, αλλά μαζί με πολύ έντονο αυτομαστίγωμα.

-το αρκτικόλεξο ed με δυσκολεύει επίσης. 

-και τι είναι εύκολο?

 

είναι 25 είναι 7 είναι 25

-ήλπιζα ότι τα κούριερ θα δουλεύανε με ελληνικά, αλλά έχω καιρό να μπω εδώ. μάλλον κάτι άλλαξε. (είχα πει ότι θα είμαι φρόνιμος, πίστευα ότι θα είμαι φρόνιμος κλπ)*
-φοράω γυαλιά, κανονικά νομίζω πια. έχω υπερμετρωπία, συν την πρεσβυωπία. δεν είναι κάτι που μου φαίνεται απωθητικό. ίσως ο συνδυασμός με τον μηνίσκο (έχω να τρέξω κανονικά από τον ιούνιο του 2023), κάτι πιστεύω πως υπάρχει εκεί. δεν ξέρω ποιες είναι οι σωστές λέξεις.
-είδα στον ύπνο μου ένα μικρό λεωφορείο και δεν ήταν δημόσιο. και σκέφτομαι, έχει κάποιος λεωφορείο χωρίς να πρέπει να το μοιράζεται? και ποιο θα ήταν το νόημα να είχε το λεωφορείο σε αυτή την περίπτωση?
-ο ύπνος είναι μια συνθήκη. δεν είναι μια κανονική κατάσταση. τα πράγματα που είναι συνθήκες είναι πιο όμορφα και καταπίνονται πιο εύκολα. τα πράγματα που δεν χρειάζεται να συμφωνήσεις με κάποιον άλλον για το ποια είναι η συνθήκη νομίζω είναι ακόμα πιο εύκολα.
-σκέφτομαι ότι υπάρχει κάπου ένας άνθρωπος που πρέπει να ζητάει άδεια για να κοιμηθεί. όχι με την έννοια του βασανιστηρίου, όσο με το να είναι μια κατάσταση υπό συνθήκη, σαν να είναι συνδεδεμένος ο ύπνος του/της με τις αποφάσεις ενός άλλου ανθρώπου. ακούγεται ανακουφιστικό.
-κοιτάω φως και φταρνίζομαι, μακάρι να ίσχυε και για άλλα πράγματα. κάνει το involuntary οριακά τυχαίο.
-και τέλος, όσο λιγότερα conflicts τόσο καλύτερα. άλλα το άθροισμα των confrontations που έχεις αποφύγει νομίζω μαζεύονται κάπου όλα μαζί και πρέπει να τα αντιμετωπίσεις, και συνήθως δεν είναι κάποια στιγμή που την επιλέγεις εσύ. ούτε τις συνθήκες. ούτε την συνθήκη

*: νομίζω κάτι άλλαξε