10.11.13

πρόβληματα

το μόνο πρόβλημα τελικά είναι ότι μια μέρα θα αφήσεις τα κόκκαλα σου στο πάτωμα, σκεπασμένα από ένα σιχαμένο νεκρό παγωμένο καημένο κορμί. και αναγκαστικά το σκέφτεσαι, γιατί δεν γίνεται να το σκεφτείς αφού συμβεί. δεν θα υπάρχει τίποτα. εκεί είναι μόνο το πρόβλημα, και πουθενά αλλού μάλλον. δεν υπάρχει κάτι άλλο. η σκέψη ότι οι άλλοι θα συνεχίζουν να ζουν ενώ εσύ θα είσαί νεκρός, και στην καλύτερη να έχεις γίνεις στάχτες, στην χειρότερη θα σε τρώνε τα σκουληκαντέρια. 

επίσης, το μόνο πρόβλημα με τα όνειρα, είναι ότι μια μέρα γίνονται πραγματικότητα. και ενώ έχεις συνηθίσει να σκέφτεσαι το παραπάνω βήμα, δεν ξέρω, μετά από μία στιγμή σκέφτεσαι με τον ίδιο τρόπο που πυροβολάει κάποιος και όλα τα σκάγια σκάνε παντού, πάνω κάτω μεσα έξω, παντου παντού παντού. σταματάς να σκέφτεσαι μόνο προς τα πάνω, σκέφτεσαι αυτά που έκανες να τα κάνεις πιο σωστά, όλα μαζί, όλα όλα.

όλα είναι μαζί συγχρόνως, όλα είναι συγχρόνως, όλα τα ζούμε συγχρόνως, αυτό με διαλύει καθημερινά. θα ήθελα να υπήρχε ένας ήρεμος, πιό ήρεμος και σειριακός τρόπος για να ζούμε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. το πρόβλημα είναι το μουλτιτάσκινγκ. "ο δικός σου πόνος στο κατόπι μόνος σαν σκυλί". η μόνη στιγμή που όλα επεξεργάζονται ένα ένα είναι όταν γαμιούνται τα πάντα και συνειδητοποιείς το ότι είσαι μόνος σου, γιατί είσαι πάντα μόνος σου, ολομόναχος, και το χειρότερο είναι όταν θα ήθελες να μην είσαι μόνος σου, αλλά αναγκαστικά είσαι εκεί και προσπαθείς να βγάλεις άκρη.

δεν παραπονιέμαι, ούτε καν, δεν ξέρω καν γιατί μπαίνω στην διαδικασία. τα πάντα είναι όμορφα, φοβάμαι ότι είναι πολύ πιό όμορφα απότι θα το περίμενα. έχει πολλά χρόνια που έχω σταματήσει να σκέφτομαι νοσταλγικά για να κοιμηθώ, είναι σχεδόν σοκαριστικό, δεν το περίμενα ότι θα συνέβαινε ποτέ αυτό.

κωστάντια, ξυπνάω και κοιμάμαι, και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι βαρύ να με κάνει να νιώσω άσχημα. δεν μπορεί να συμβεί αυτό πιά. μερικές φορές μόνο, μόνο μερικές φορές. έρχεται και φεύγει, αλλά μετά ισιώνω πάλι. σκέφτομαι πως ήταν η ζωή μου πριν από 3-4 χρόνια ακριβώς και απορώ με τον εαυτό μου, πήρα το πιό μεγάλο ρίσκο της ζωής μου, το οποίο κατα 99% δεν θα έβγαινε με τίποτα. και ακόμα δεν έχει βγει, αλλά συνεχίζω να νιώθω ωραία που το έκανα, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αποφάσισα να κάνω κάτι, σαν να ήταν η πρώτη πρώτη πρώτη φορά.

μέχρι η πραγματικότητα να μας δείξει το αληθινό σκληρό της πρόσωπο.

6 σχόλια:

  1. bravo re panagioti gia tin eilikrineia sou

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος12/11/13 14:14

    Παναγιώτη, "γεννιόμαστε μεταξύ ούρων και κοπράνων" [ο Αυγουστίνος ή Bernard of Clairvaux]. Τουλάχιστον έριξες τη ζαριά σου και ότι κάτσει (που θα κάτσει). Νάσαι κοντά. Μανώλης Σκούφιας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος15/1/14 00:16

    δεν είναι αυτό το μόνο πρόβλημα, που ονομάζεις πρόβλημα στην πρώτη παράγραφο, αυτό είναι κάπως στο section με τις λύσεις.

    το μόνο πρόβλημα με τα όνειρα είναι ότι κάποιοι μάθαμε πως πρεπει να θυσιάσουμε κάτι για αυτά. Ενώ δε πρέπει να θυσιάσουμε τίποτα εκτός από την προσωπική αδράνεια και να δράσουμε προς αυτά. Έτσι πάντα θυσιάζουμε κάτι που θα μπορούσαμε απλά να αφήσουμε τους άλλους να μας το στερίσουν στο δρόμο προς το όνειρο. Ή τουλάχιστον αυτό συμβαίνει στη δικία μου ''γειτονία''. Αλλά καταλαβαίνω τι εννοείς.

    Καλά κατάλαβα πως το έγραψες προς το τέλος του 2013. Ήταν από τις χρονίες που προς το τέλος της όλοι γύρω μου, ζητούσαν τα ίδια πραγματα. Για ένα περίεργο όμως λόγο ήταν μόνοι. Τους πρότεινα να μαζευτουν να γελάσουν, καθώς δε μένω πια εκεί να τους μαζέψω εγώ. (Για κάποιο λόγο το πραγματικο γέλιο εξακολουθεί να παραμένει ο αντιμαχος της πραγματικης μοναξιας στο μυαλό μου. Ή ο πραγματικος αντίμαχος...)

    πρώτη πρώτη πρώτη φορά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. καλυτερα να γελας δυστυχισμένος παρά να κάθεσαι αμιλητος χαρούμενος πάντως. εννοώ σε κάθε περίπτωση, δεν το συγκεκριμενοποιώ, αλήθεια.

    τι φαση κι αυτή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή