27.12.10

ψαλίδια/πόσο δισκάρα

θα μπορούσα να γράψω πολλά για τον λάμπρο, αλλά θα πω μόνο ότι αυτός ο δίσκος, είναι η συνέχεια του person pitch, με όσα αρχίδια και διαστημική έμπνευση χρειάζεται. πωπω, είναι πολλά τραγούδια που αγαπάω εκεί μέσα, και ίσως πιό πολλά ακόμα.

25.12.10

μέλλον, μέλλον μέλλον

συνήθως έτσι γίνεται. όταν θέλεις να κάνεις διάφορα πράγματα στο τέλος δεν κάνεις τίποτα. τώρα πχ, έχει μέρες που θέλω να στείλω μέϊλ σε διάφορους φίλους μου (ξέρετε ποιοί είστε, εκτός κι αν δεν ξέρετε ελληνικά, οπότε δεν ξέρετε ποιοί είστε, ή μαλλον ξέρετε, αλλά με την ακριβή έννοια και όχι κατα περίπου)

σε κάθε περίπτωση, έχει μέρες επίσης που θέλω να γράψω εδώ μερικά πράγματα. θέλω να γράψω ένα τεράστιο ανακεφαλαιωτικό για τον αγαπημένο μου δίσκο της χρονιάς (swim), θέλω να γράψω ένα τεράστιο μπλα μπλα για όλα τα υπόλοιπα που άκουσα φέτος και μου έμειναν κάπως ή μου έκαναν εντύπωση ή δεν ξέρω τι, και επίσης θέλω να γράψω για τα βιβλία που αγόρασα τελευταία, και για αυτά που μου έκανε δώρο ο ιλάν, που μάλλον είναι το πιό όμορφο δώρο που έχω δεχτεί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

σε κάθε περίπτωση άρα, ας ξεκινήσω από κάπου.

χμμμ.

δεν ξέρω από που.

το σουίμ το αγαπάω για διάφορους λόγους, αλλά μπορώ να τους αναφέρω σιγά σιγά, ή έστω να ξεκινήσω να τους αναφέρω και στην πορεία να φανεί αν μπορώ να συνεχίσω.

ΚΑΡΙΜΠΟΥ ΣΟΥΙΜ 2010

-το οντέσα το άκουσα την ημέρα που έγινε κάτι άρρωστο και υπερσημαντικό για μένα και έτσι το έχω συνδέσει με την ωραιότερη ψυχολογία όλων των εποχών
-όλος ο δίσκος, μου θυμίζει όσο τίποτα την βαρκελώνη και την άνοιξη μου εκεί, και την βόλτα στο περπινιάν με το αμάξι του ιμανόλ, και το σαν με τον αχμέτ, και το καιλί με τα πνευστά και τον φέλιξ, και το τζαμέλια στο σπίτι του παπιώτη και διάφορα πολλά πολλά. και το found out, στην ταράτσα του τζάμπιτατ και να μου λέει ποσο κομματάρα είναι και να νιώθω τα πάντα.
-και τις χιλιάδες βόλτες στην άδεια παραλία και να ακούω το χάνιμπαλ, και να ακούω ΑΥΤΟ το άδειασμα, αυτό το άδειασμα που η αξία του αγγίζει όλη την μουσική που έχει γραφτεί ποτέ, με την φωνή αυτή και αυτό το όνειρο
-και το bowls μέσα στο αμάξι του σίμου ενώ πηγαίναμε προς πήλιο και τα μπάσα που σκάγανε και εντελώς ξαφνικά όλα αποκτούσαν νόημα για άλλη μία φορά, για πάντα.
-και την εικόνα του καριμπού να κάνει τα διδακτορικά του και συγχρόνως να κάνει ανθρώπους να κλαίνε, και να ακούει ζόμπις, και μετα να ακούει τέν ράγκας όν ε ντίσκο μπίτ, και μετά να κλαίει και ο ίδιος, και μετά να κολυμπάει αυτός με τον ιωσηφίδη μαζί, και μετά να χορεύουν, και μετά να είναι και αυτός ένα με όλους αυτούς τους ανθρώπους που αποφάσισαν πως η ζωή τους είναι κενή και άδεια αν δεν ασχολούνται μόνο με αυτά που τους αρέσουν, και πως είμαι ελάχιστος μπροστά σε όλα αυτά. και ο γούντι άλεν που ξυπνάει κάθε μέρα και κάθεται μπροστά στην γραφομηχανή και γράφει, και ο κρίστιαν που δουλεύει 6 μήνες τον χρόνο και τους υπόλοιπους 6 κάνει περιοδείες στο εξώτερο σύμπαν και όλα αυτά μαζί. και πάντα ο καριμπού κάπου εκεί, με το άμπλετον και τα μαθηματικά του και την αγάπη του και να με κάνει να γίνομαι λιώμα στο πάτωμα από την στεναχώρια, μέχρι που αποφάσισα οτι όχι δεν πάει άλλο, όχι άλλη στεναχώρια, όχι άλλο άγνωστο, όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ, και το πολύ πολύ να φάμε μερικά σκατά ακόμα.
-αλλά τι πειράζει? όλα είναι εφικτά ούτως ή άλλως
-είχα πολλά χρόνια να ακούσω δίσκο τόσο πολυ όσο άκουσα αυτόν. πραγματικά. το σουίμ το έχω ακούσει πιό πολλές φορές από το μεριγουέδερ, πιό πολλές από το όντελέι, λίγο λιγότερες από το μαντβιλένι και το ιλινόιζ. είναι δισκάρα, και όλα αλλάξανε για πάντα το βράδυ που είδα το τζαμέλια στον ύπνο μου και ξύπνησα και ήμουν δυστυχισμένος χωρίς να ξέρω γιατί, αλλά μετά κατάλαβα, και μετά από μήνες έφτασε η ώρα και είπα τα συγγνώμη μου εκεί που έπρεπε και στον εαυτό μου και ακολούθησα το χάος και βούτηξα μέσα του.
-και κάθομαι τέτοια ώρα, εδώ στην βέροια(ΗΜΑΘΙΑ, όπως λέμε Κλίβελαντ, ΟΧΑΙΟ) και κοιτάω το σχολείο απέναντι, και σκέφτομαι ότι οι συγκυρίες μας έκαναν αυτό που είμαστε, αλλά όχι, δεν πρέπει να το πιστέψω. το μόνο που μας έκανε είναι τα λάθη μας, και μάλλον τα λάθη των άλλων, αλλά στην περίπτωση μου, εγώ εχω κάνει τα περισσότερα, αλλά και πάλι δεν ξέρω.
-αγόρασα ένα βιβλίο του τσινγκιζ αϊτματοβ που λέγεται τζαμίλια και "πρόκειται για την ιστορία της όμορφης, δυναμικής τζαμιλια που, αδιαφορώντας για τις παλιές, πατριαρχικές παραδόσεις του τόπου της, ακολουθεί τολμηρά το δρόμο της καρδιάς της, βέβαιη πως κατακτάει την ευτυχία της. η ηρωίδα συνδυάζει τη νεανική ορμή με την όρεξη για δουλειά, τη γυναικεία ευαισθησία με το ακατάβλητο ερωτικό πάθος."
-πήρα και τον καιρό και το παράθυρο στο χαος του καστοριάδη για να έρθω στα ίσα μου. επίσης πηραμε το συμπόσιο του πλάτωνα, την επικράτεια των σημείων του ρολαν μπαρτ, την ζαζί στο μετρό του κενώ, και κάτι σίγουρα ξεχνάω.
-ο ιλαν μου έστειλε το τελος της ζήλιας του προυστ (ΤΟΥ 1988 ΕΚΔΟΣΗ ΑΓΡΑΣ ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΣΗ ΕΥΤΥΧΙΑ) και επίσης το "καποιος plume" του ανρί μισσώ. σκέφτομαι να του στείλω και τα δύο νεφρά μου για να ανταποδώσω
-θυμάμαι τον φέλιξ να μου λέει πόσο πολύ του αρέσουν οι φωνές στο καιλί και πόσο πολύ αρρωσταίνει με την παραγωγή, και εγώ καταλαβαίνω ότι όλα αυτά είναι επί πενήντα ίσως, αλλά μπορεί και περισσότερο.
-αλλά το μόνο σίγουρο έιναι ότι ο καριμπού είναι εκεί για να μας θυμίζει το πως όσοι μουσικοί γαμάνε επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους όποτε τους πιάσει, και προφανώς κάποιοι γαμάνε γιατί είναι πάντα οι ίδιοι, αλλά ο καριμπού είναι ο θεός ο ίδιος, και είναι ένας από τους 3-4 λόγους που κάνανε όμορφο το 2010 μου, από όλες τις απόψεις. οι άλλοι δυο τρεις λόγοι είναι 1. αυνανισμός, 2. μπέργκερς, 3. σκληρός δίσκος.
-όλα είναι σχετικά μαζί τους, πρέπει να βρω αλυσίδες για μεθαύριο στην περίπτωση που χρειαστούν, έχω φάει πολύ αυτές τις μέρες, και κατάλαβα ότι την ευτυχία που παίρνω από τα βιβλιά δεν την παίρνω από ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ.
-χμμμ, ίσως από τα μπέργκερ και τον αυνανισμό.

18.12.10

μόνο δέος

...

πεθανε ο κάπτεν μπίφχαρτ, ο ανθρωπος που εγραψε τον καλυτερο δισκο που βγηκε ποτε.


τα πάντα είναι και ήταν και υπήρξαν και θα ειναι λίγα μπροστά του, για πάντα.

16.12.10

χιόνια

κατάλαβα ότι δεν μου αρέσει το χιόνι, μου φαίνεται αρκετά βαρετό. μου αρέσει μόνο το πουτσόκρυο και οι βροχές, και η δροσιά και οι βροχές και το καβλόκρυο και γενικά ότι έχει να κάνει με πράγματα που όσο πιο πολύ είναι το κρύο τόσο μικραίνουν.

με το χιόνι, δεν θέλω να κουνηθώ από το σπίτι, οπότε το πιό πιθανό είναι να είμαι πάνω από το 404 όλη την μέρα. τώρα που κούμπωσα και το microkorg επάνω και μπορώ να παίζω και samples από άλλα banks χωρίς προσπάθεια νιώθω πραγματικά εξαιρετικά. θα κάτσω σπίτι μέχρι να πέσει βροχή που θα λιώσει το χιόνι.

ε να, αυτό είναι το ωραίο. η σιχασιά στους δρόμους όταν βρέχει μετά από χιόνι και οι θειάτσες γκρινιάζουν γιατί γεμίζουν λάσπες τα παντελόνια τους. αλλά το κακό από την άλλη είναι οι διπλές και τριπλές ομπρέλες κάτω από τα υπόστεγα στον δρόμο. ΑΦΟΥ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ ΕΧΕΙΣ ΟΜΠΡΕΛΑ, ΓΙΑΤΙ ΠΑΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΕΣ? ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΒΡΑΧΕΙ Η ΟΜΠΡΕΛΑ ΣΟΥ?? ΠΟΣΑ ΜΑΤΙΑ ΕΧΕΙΣ ΒΓΑΛΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΟΝΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΜΩΡΗ ΘΕΙΕΓΚΑ??

(ο τόνος στο ε)

θα μπορούσα να σκοτώσω άνθρωπο, μάλλον μόνο για αυτό θα σκότωνα. επίσης θα σκότωνα όποιον με έβαζε να ακούσω arcade fire για πάνω από ένα τραγούδι (μόνο το πρώτο από το funeral μπορώ να ακούσω, ούτε ένα παραπάνω, ούτε μισό δευτερόλεπτο παραπάνω, με το που μπαίνει το επόμενο τραγούδι που είναι σαν πιξ λαξ παθαίνω καρδιακή προσβολή)

αλλά και αυτό είναι μία άλλη ιστορία μάλλον.

γαμώ τις θειές με τις ομπρέλες άρα.

σελίδες

αφού είδα τι ωραία που έχουν φτιάξει τα μπλογκ τους ο καρπαθάκης (που εύχομαι να τον δω στην θεσσαλονίκη), και ο κηλύμης, με τα soundcloud τους και όλα, ζήλεψα, και αποφάσισα να τους αντιγράψω. αργώ λίγο με το να προσθέτω πράγμα, αλλά προσπαθώ.

εύχομαι να γίνει το λάϊβ του κάρπα στην θεσσαλονίκη με τον άγγελο κυρίου, έυχομαι να μην είναι κακό που το αναφέρω, απλά είμαι πολύ χαρούμενος που θα τους δω, μόλις μία ώρα από το σπίτι μου. όνειρο.

επίσης, το πρώτο τραγούδι που απέκτησε τίτλο από τον δίσκο, τον απέκτησε κάπου εκεί τον σεπτέμβριο. ο τίτλος είναι "angelos kyriou" και δεν υπήρχε τίποτα πιό ταιριαστό από αυτό, αλήθεια.

15.12.10

θα μπορούσα να ζω μια ζωή

-ακούγοντας μόνο την μουσική από τις ταινίες του γούντι άλεν και τα άπαντα του σίντνει μπεσέ και όλα αυτά τα προπολεμικά νιού όρλεανς τζάζ

-ξυπνώντας κάθε μέρα για να ανοίξω το σάμπλερ και να φέρω το μάϊκροκοργκ από το γκαράζ και να συνειδητοποιώ ότι ήρθε πραγματικά η ώρα που ξεκινάω να τελειώνω τον δίσκο μου

--
κατα τ'άλλα
--

-ίσως να έγραψα το πρώτο γκρούβ της ζωής μου σήμερα, αλλά δεν είμαι σίγουρος, θα το ξανακούσω για να σιγουρευτώ.

--
και τέλος, αντιγράφω από τον πέρεκ, και ίσως προσθέτω και κάτι εγώ
--

"το να διαβάζεις είναι μια πράξη/ το να οργανώνεις την ανάγνωση σού είναι μια πράξη/ το να οργανώνεις τα βιβλία σου μέσα στον χώρο είναι μια πράξη/ το να μπορείς να είσαι συγχρόνως ανοργάνωτος και οργανωμένος είναι ακόμα μία πράξη/ ίσως η σημαντικότερη"

"ο βαλμόν προς την κυρία προέδρου ντε Τουρβέλ: "ακόμα και το τραπέζι καταξιώνεται για πρώτη φορά. το τραπέζι απ΄όπου σας γράφω. γίνεται ιερός βωμός του έρωτα"

"η αναγωγή της ανάγνωσης σε αυτό που πρωτίστως είναι: "μία συγκεκριμένη δραστηριότητα του σώματος, η κινητοποίηση ορισμένων μυών, οργάνωση ποικίλων στάσεων, αλληλοδιάδοχες αποφάσεις, χρονικές επιλογές, ένα ολόκληρο σύνολο στρατηγικών που εντάσσονται στο συνεχές της κοινωνικής ζωής, και οι οποίες συντελούν ωστε να μην διαβάζουμε όπως λάχει, μήτε όποτε λάχει, μήτε όπου λάχει, ακόμα και αν διαβάζουμε ότι λάχει"

"ένας κύριος που διαβάζει στην πλάζ, βρίσκεται στην πλαζ για να διαβάσει, ή διαβάζει επειδή βρίσκεται στην πλαζ?"

"το πρόβλημα της βιβλιοθήκης προβάλλει ως πρόβλημα διττό: πρόβλημα χώρου καταρχάς και, στη συνέχεια, πρόβλημα τάξης."

14.12.10

I DON'T EVEN FEEL IT BUT LORD HOW I NEED IT, WHEN I'M NOT WITH HER I'M NOT ALL MYSELF

τον μάρτιο του 1997, κλείνω τα μάτια, και φαντάζομαι χιλιάδες σπίτια, δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, να κάθονται με ένα άσπρο σιντι στο χέρι και να κοιτάνε το ταβάνι, να κοιτάνε το άπειρο με ανοιχτό το στόμα, να έχει κολλήσει το βλέμμα τους στο κενό, ανίκανοι να εκφράσουν έστω και μισό συναίσθημα.

έτσι είναι όταν σε πλημμυρίζουν όλα τα συναισθήματα μαζί, συνήθως δεν μπορείς να εξωτερικεύσεις ούτε ένα από όλα αυτά. αλλά όντως έτσι είναι, έτσι είναι όταν μόλις έχεις ακούσει τον καλύτερο δίσκο που βγήκε ποτέ, τον δίσκο που κάνει τα πάντα να φαίνονται μικρά, που κάνει την λύπη και την χαρά και την έκσταση να γίνονται ένα σε κάθε δευτερόλεπτο.

η αρχή του ladies and gentlemen we are floating in space, είναι ακριβώς το αντίθετο από τις αρχές δίσκων που με κάνουν να παθαίνω αμόκ. αλλά έτσι είναι. σαν να σου λέει ότι "δες, θα σε γαμήσω για 70 λεπτά. ας ξεκινήσουμε ήρεμα"

και μετά ακούς όλες τις φωνές του διαστήματος, όλο το σύμπαν να στέκεται μόνο του μέσα σε τέσσερα λεπτά. και το ακούω γαμώ τον χριστό μου, 13 χρόνια πριν, σαν να είμαι 15 και πάλι, και να μην ξέρω από που μου πρωτοέρχονται τα σοκ, δεν ξέρω από που να τα μαζέψω. γιατί κατάλαβα σήμερα ότι είναι όντως ο δίσκος που έχει γραφτεί μέσα μου, κατάλαβα σήμερα ότι ξέρω το κάθε γύρισμα του απέξω, κατάλαβα ότι όλες οι προσπάθειες μου να γράψω μελωδίες πάνω σε μία συγχορδία ξεκίνησαν από εκεί, χωρίς καν να το καταλάβω.

αλλά είμαι πολύ μικρός για να το καταλάβω, και πολύ λίγος για να μπορέσω να κάνω έστω και κάτι για αυτό.

το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να θυμηθώ τον εαυτό μου, τέλη του 1997, να ξυπνάω κάθε μέρα με το i think i'm in love, να ακούω τον υπέρτατο ντρόνο μέσα στον ύπνο μου ακόμα και να μην καταλαβαίνω τίποτα τίποτα, παρά μόνο έρωτα για ένα αύριο που δεν ήξερα πότε θα έρθει και για την αβεβαιότητα και το τίποτα, το τίποτα.

και όπως λέει ο όμπι, ο δίσκος γαμάει, γιατί έχει όλα τα όμορφα πράγματα μέσα του, όλα τα στοιχεία που σε αρρωσταίνουν. το κράουτ, τα φρι τζαζ ξεσπάσματα, τα άρρωστα μάντρα, το χάος, την απογοήτευση, τους βέλβετς, τον ντόκτορ τζόν, τον έλβις, την μία συγχορδία, τα γκόσπελ ξεσπάσματα, τις μουρλές αντιστίξεις στα σινθς, τις παύσεις, τους χαρτμπρέϊκιν στίχους. το έπος, το πανικό, τα χέρια στον ουρανό και συγχρόνως να πεθαίνεις από την στεναχώρια, την απόγνωση, τον πανικό, τον πανικό.

δεν έχω λόγια για να περιγράψω αυτό που νιώθω σήμερα που ξανακούω τον δίσκο. ήρθαν όλα και κλείδωσαν, σαν να αποκάλυψαν το νόημα τους, σαν να έπρεπε να γίνει έτσι, να περάσουν τόσα χρόνια για να νιώσω όλα αυτά που φαινόντουσαν ότι θα εμφανιστούν με τον καιρό.

και τώρα είναι εκεί, και είμαι εκεί μαζί τους. και ακουώ το home of the brave, και ακούω αυτή την φωνή, να τραγουδάει την πιό όμορφη μελωδία που έχω ακούσει στη ζωή μου, και σιγά σιγά να την σκεπάζει με αυτούς τους όγκους από λευκό θόρυβο και φρι πνευστά, και σκέφτομαι "ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΗΣΑ?"

πωπω, είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί αυτό, είναι πάρα πολύ δύσκολο. και ναι ρε μαλάκα, ο άνθρωπος το κυκλοφόρησε στα 32 του, πωπω, μάλλον τότε είναι η ηλικία που γίνονται τα πάντα, δεν ξέρω.


και αλήθεια, όποιος θέλει ας ακούσει την εκτέλεση του broken heart από το abbey road ep του 1998 και να νιώσει τον χρόνο να γίνεται κομμάτια μπροστά του και το κεφάλι του να γίνεται ελαφρύ και να φεύγει από το παράθυρο, κάπου μακριά, πολύ μακριά, εκεί που δεν έχει πόνο παρα μόνο γλυκές φωνές που σου τραγουδάνε στα αυτιά και κλείνουν οι πληγές σου με μαγικό τρόπο. δεν ξέρω τι άλλο να πω.


σοκ.

13.12.10

9.12.10

σάκλντ

πωπω, αλήθεια, γιατί είναι τόσο θεός ο σάκλετον? και επίσης, τι έχει η μουσική του που την κάνει συγχρόνως τόσο χιλιάδες φορές επίπεδη αλλά και πάναπλη? τι είναι αυτό? ειναι σαν όνειρο, σαν όνειρο που σε κουβαλάνε μέσα σε κόκκαλα νεκρών και ξυπνάς και είσαι ακόμα εκεί και σε έχουν βάλει στην μέση και σε κοιτάνε. δεν ξέρω. είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα, και πάλι. πέρσι, τέτοιο καιρό (και λίγο πιό νωρίς) όταν άκουγα τα τρία ιπίς του σάκλετον στην περλόν, έκλανα με το ντιλέι, και το τρόπο που γινόταν το λέϊερινγκ. τώρα με τρυπάει απευθείας στον εγκέφαλο, ενώ συγχρόνως, βλέπω που έχει γίνει τσάνελ όλο το πνεύμα του liebezeit. εννοώ, όσο έχει μείνει ξέμπαρκο και δεν το χρησιμοποιεί ο ίδιος για τις δισκάρες του με τον φρίντμαν. χυσιές. χυσιές. 

8.12.10

εσένσιαλ

αυτός ο δίσκος ή μάλλον αυτό το ep είναι ένας από τους λίγους λόγους που θα με κάναν να πάω στην λάρισα, εννοώ να μείνω για πάντα. bad karaoke.

ο άλλος λόγος είναι ότι είναι αρκετά κοντά στον βόλο. o άλλος λόγος είναι ότι έχει αρκετό φάϊ έτσι ώστε να ξέρω ότι κάθε βράδυ θα τρώω και διαφορετική σιχαμάρα. παράδεισος άρα.

σε κάθε περίπτωση, αλήθεια, εδώ μέσα ζουν πολλοί κόσμοι, και το rural περιβάλλον πραγματικά έχει βουτήξει στα πάντα εκεί μεσα. και πραγματικά, έχει πολλά ακόμα τραγούδια που γαμάνε, απλά πρέπει να ξεκινήσει να τα βγάζει ένα ένα με την σειρά. γαμώ άρα. ωραίο βράδυ.

κοσμός

μου αρέσει το λάρυγγας. εννοώ το larry gus. μου αρέσει να το κοιτάω. ακόμα και τώρα, μετά από 5 χρόνια σχεδόν, με κάνει ακόμα να απορώ με την βλακεία του. απευθείας μετά όμως θα μπορούσα να σκεφτώ ότι "τι, καθεσαι και ασχολείσαι με δυο λεξεις? με τον εαυτό σου? είσαι καθυστερημένος?".

αλλά δεν ξέρω αν θα είχα κάτι να απαντήσω, το πιό πιθανό είναι να μην έλεγα τίποτα.

πράγματα που μου αρέσουν ή που κατάλαβα ότι μου αρέσουν

-να κοιτάω ζευγάρια (να φασώνονται, να βγαίνουν από τα σπίτια τους στις 4 η ώρα το πρωί για να φάνε μετά το σεξ, να κάνουν βόλτες με το αυτοκίνητο, να τρώνε, όλα)
-η αμηχανία σε ερωτήσεις, που πέφτει απότομα, σαν να κόβεται ο χρόνος στα 2 και στα 3, ή μαλλον σαν να πολλαπλασιάζονται τα δευτερόλεπτα.
-η απειρία των εκδοχών, η βουτιά στην πολλαπλότητα των κλαδιών, το χάος της ταξινόμησης, οι χιλιάδες επιλογές, η κατηγοριοποίηση, τα constraints, η χαρά της ζωής
-τα ντραμς, και η σκέψη ότι ίσως να μπορέσω να παίξω κάποτε. και μόνο στη σκέψη της μορίν τάκερ θα το κάνω.
-το σίστερ ρέϊ, και ο ακυκλοφόρητος δίσκος του σίστερ όβερντραιβ
-ο άγγελος κυρίου
-ο λεωνίδας, ο φίλος του γιώργου και του νικόλα, που μου τα έχωσε γρήγορα γρήγορα, και ήταν τέλειο. και κουβαλαέι και έναν ωκεανό γνώσης
-όλοι οι άνθρωποι που κουβαλάνε θάλασσες από γνώσεις και σπίτια με άπειρα ράφια με βιβλία.
-το ableton live, αλλά πιό πολύ το σαμπλερ μου, και λίγο λιγότερο τα ντραμς.
-όσοι παίζουν με no input μίκτες, με ψαρώνουν, με ψαρώνουν. με κάνουν να θέλω να παρατήσω τα πάντα, τα πάντα, και να παίζω μόνο με ένα μικτη, πεταλια, και από πάνω φωνές.
-αυτοί που στα dj set τους παίζουν το trill των clipse και το movie finale του madlib. δεν θυμάμαι αν το λένε έτσι, αλλά είναι η απόλυτη μπιτάρα από το beat konducta in india.
-αυτά τα γλυκά που έφαγα, που ήταν σιροπιαστά και είχαν από πάνω νουτέλα και ήθελα να ζήσω εκει μέσα και να μην βγω ποτέ.
-ο τελευταίος δίσκος της joanna newsom, ο sun ra, το σπλας του ακτρες, οι hana (το νεο σχημα του θαναση και του θανου απο gorsky που ο δισκος τους ΓΑΜΑΕΙ) και το βιντεο του cristian marklay που ειδα στο sound of the eye και με εκανε να νιώσω για μιά ακόμα φορά μικρός και ποταπός και ταπεινός.
-το μιλάνο και τα υπερυψωμένα κρεβάτια. και ας αργήσουν λιγάκι, δεν με πειράζει. θα τα περιμένω με ανυπομονησία.

2.12.10

πλησιάζοντας

-τα σπίτια που έμενα και τα σπίτια μου με διώξανε
-τα ονόματα που άλλαξα και οι φίλοι που ποτέ δεν είχα γιατί τους σιχαινόμουνα
-η ζωή που δεν έζησα, τα χρόνια που θα περάσουν, τα χρόνια που θα περνούσαν, τα σκατά που φαγώθηκαν και κατέβηκαν αμάσητα
-οι ταινίες του γούντι άλεν που είδα μόνος μου και έκλαιγα από τα γέλια και από την ευτυχία, από την χαρά και την μοναξιά
-οι μέρες που μικραίνανε και μετά μεγαλώνανε και μετά πάλι μικραίνανε και κοιμόμουν αργά και ξυπνούσα αργά
-τα απογεύματα που νύχτωνε νωρίς και ήμουν μόνος στα σκοτάδια και άκουγα το πάτωμα μόνο του χωρίς τίποτα άλλο
-και τα πατζούρια κλείναν και άνοιγαν σαν να μην άλλαζε τίποτα
-το σύνδρομο της βροχής και η κόκκινη κιθάρα μου, που τελικά ήταν καταραμένη
-οι βόλτες που έχω κάνει μόνος μου σε όλη μου τη ζωή και που τρομάζω στην ιδέα του να σταματήσουν, και τρομάζω πιό πολύ ακόμα να περπατάω χάνοντας τον χρόνο μου με ανθρώπους βαρετούς
-τα σπίτια που δεν κοιτούσα ποτέ, και οι πόλεις που δεν έδωσα ποτέ σημασία και όλα αυτά τα χιλιάδες μικρά πράγματα που απλά περνούσαν από μπροστά μου, και με αλλάζανε, και με αλλάξανε, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα από όλα αυτά
-τα εκατό χρόνια μοναξιά (πολλά δεν είναι μελίδη?)
-ο εαυτός μου μικρός και καθυστερημένος, να κοιτάω το άπειρο και να μην γεμίζει
-τα χέρια μου που είναι πιό άσχημα και από τον θάνατο, με τα χοντρά αυτά και σιχαμένα δάχτυλα που δεν αξίζουν για τίποτα απολύτως
-το gem αρμόνιο με τους αράβικους ήχους που το κοίταζα, έπαιζα, και δεν υπήρχε ποτέ καμία εξέλιξη
-το σπίτι του στράτου, το μεσάιο, η δροσιά μέσα στο καλοκαίρι, το ταξί που έπαιρνα με τον θωμά ντίνα και ο στράτος ο ίδιος
-τα βιβλία που δεν διάβασα και δεν θα τα διαβάσω ποτέ γιατί δεν μπορώ, γιατί είμαι λίγος για αυτά τελικά
-οι ταινίες που δεν θα δω ποτέ, αλλά τουλάχιστον θα χαίρομαι γιατί τις έχει δει ο καράμπελας
-όλοι οι αρχιτέκτονες γύρω μου, που με κάνουν να ξεχναώ το τι είμαι (δεν θέλω καν να το πω)
-η σελήνη των 20 ημερών (έ τον κατσούπη), η άθλια πολυκατοικία απέναντι από το σπίτι μου και ο λειβαδίτης από πάνω ως κάτω
-τελικά ο λειβαδίτης διάβαζε ΠΟΛΥ προυστ, αλλά άργησα να το καταλάβω
-η φάτσα του πέρεκ, να είναι εκεί και να μου θυμίζει το ΠΟΣΟ ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΥΠΗΡΞΑ ΟΠΟΤΕ ΤΟΛΜΗΣΑ ΝΑ ΠΑΡΩ ΣΟΒΑΡΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ
-τα ταξίδια που ποτέ δεν θα κάνω, τα μέρη που ποτέ δεν θα δω, οι δίσκοι που ποτέ δεν θα βγάλω, τα τραγούδια που δεν θα μπορέσω ποτέ να γράψω, οι στόχοι που απλά μείνανε στο πάτωμα, μαζί με το κενό
-που είναι το κενό?
-τα αυτοκίνητα που μπήκα μέσα και με κάναν βόλτες με τους φίλους μου και ήμουν άνετα και ήμουν όμορφα και ήταν οι πιό όμορφες στιγμές της ζωής μου
-αν ήταν να τα πέταγα όλα, θα κράταγα μόνο τις βόλτες με το αυτοκίνητο.
-και μάλλον αυτή την φωτογραφία
-η αδυναμία μου, το αδαές μυαλό μου, η έλλειψη συγκέντρωσης, η αναποφασιστηκότητα, η ΔΕΙΛΙΑ Η ΔΕΙΛΙΑ Η ΔΕΙΛΙΑ. "δεν υπάρχει χειρότερο ανθρώπινο ελάττωμα από την δειλία"
-οι στιγμές που ζήλεψα, οι στιγμές που δεν ήμουν ο εαυτός μου, οι ανασφάλειες μου, η γαμημένη η τύχη μου(όχι τελικά)
-ο γούντι άλεν και ο γούντι άλεν, και όταν πεθάνει θα αλλάξει ο κόσμος μου, θα αλλάξει η ζωή μου, θα ζούμε κάπου αλλού και όχι εδώ που είμαστε, θα είμαστε κάποιοι άλλοι. θα ειμαι δυστυχισμένος
-η ευτυχία του κερδισμένου χρόνου, η ευτυχία της ώρας που πηγαίνει εκεί που πρέπει και δεν πάει χαμένη. περπάτημα, μουσική, δουλειά, μουσική, φαγητό
-όλα αυτά τα φαγητά που έχω φάει, όλα αυτά τα κιλά που δεν αφήνουν το κορμί μου ήσυχο, όλοι αυτοί οι πειρασμοί (που δεν ειναι καβλιά, αλλά είναι ΦΑΓΗΤΟ), όλες αυτές οι σοκολάτες, οι γλυκιές σοκολάτες, που είναι χίλιες φορές πιό γλυκιές όταν ξυπνάς μετά τον μεσημεριανό ύπνο
-τα γερμανικά, η πιό ωραία γλώσσα στον κόσμο, και η γερμανία που θα μείνει εκεί να με κοιτάει, εκεί, μαζί με όλες τις λάθος αποφάσεις μου, και όλα τα τυχαία συμβάντα
-και όλα θα πάνε καλά, όλα θα πάνε καλα, ΜΕΧΡΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙΞΕΙ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΚΛΗΡΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΟ
-τα μπάνια που δεν μπόρεσα να κάνω, η θάλασσα που σιχαίνομαι, η ζέστη και η σίχλα στο κορμί μου, η μοναξιά μου, ο εαυτός μου, ο μικρός χαζός εαυτός μου.


-πρέπει να εκτυπώσω το εισιτήριο για αύριο.
-πόσο θα ήθελα να μπορούσα να ζωγραφίσω!
-είμαι μία μηχανή που παράγει ημιτελή ταλέντα, και τέλειες αποτυχίες

έπος

τζαρ μοφ ιν ντα χάουζ

συμπέρασμα

"...θυμήσου και πάλι το golden hours, και αν θες ξέχασε όλα τα άλλα, τα πάντα"

1.12.10

αλήθεια

νιώθω τρελή ευτυχία που παίζω στην ξάνθη. νιώθω παράξενα, τόσο παράξενα, και τόση χαρά μαζί. είναι σαν ψέματα, αλήθεια, θα έλεγα κι αλλες παράξενες λέξεις αλλά τις αφήνω μάλλον γιατί θα ακουστούν παράξενες. ίσως γιατί είναι παράξενες in the first place.